หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 526

“ประการแรก พนักงานภายในของบริษัทไม่สามัคคีกัน พวกเขารังแกผู้อ่อนแอและกระจายข่าวลือ ประการที่สอง บริษัทไม่สนใจผู้ใต้บังคับบัญชาของเรามากพอ ทำให้พนักงานจิตใจเฉยชา”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ธนพัตไตร่ตรองพฤติกรรมต่างๆ ของตัวเองในบริษัทอย่างรอบคอบ มันเป็นความจริงที่ไม่ได้ใส่ใจพนักงานเป็นอย่างดี

แต่สำหรับความขัดแย้งในหมู่พนักงานบริษัท และการกลั่นแกล้งผู้อ่อนแอ ธนพัตในฐานะผู้บริหารระดับสูงจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

ธนพัตยังคงอ่านต่อไป พบว่าสิ่งที่พนักงานพูดนั้นมันแสลงหูแต่ก็เป็นความจริง อดไม่ได้ที่จะเก็บมาไตร่ตรอง

“ในเมื่อพบประเด็นสำคัญของเรื่องนี้แล้ว งั้นเรามาเริ่มตรวจสอบเรื่องนี้กันดีกว่า” สาริศามองกระดาษ A4 ซึ่งเต็มไปด้วยตัวอักษรแล้วรู้สึกว่ากระดาษนี้สามารถนำผลดีมาสู่พวกเขาได้

“ปะป๊าครับ คนคนนี้เป็นคนของแผนกไหนเหรอครับ” ธีร์ที่ไม่ได้พูดมาตลอดเอ่ยถามธนพัต

“แผนกการตลาด” ธนพัตตอบแล้วมองธีร์

ธนพัตรู้สึกว่าธีร์อาจมีการกระทำบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงเฝ้าดูธีร์ค้นหาแฟ้มบุคลากรของคนคนนี้บนโซฟา

คนคนนั้นคือคนของแผนกการตลาด ดูท่าทางไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนัก

“ปะป๊า ผมว่าคนคนนี้อาจจะเป็นคนที่พวกเขามักจะรังแกบ่อยๆ ไหมครับ!” ธีร์คาดเดาในใจ แต่ยังคงถามธนพัตด้วยความไม่แน่ใจ

เพราะธีร์ไม่เคยมีส่วนร่วมในที่ทำงาน บางเรื่องจึงยังต้องถามธนพัตถึงจะได้

ธนพัตมองแฟ้มบุคลากรที่อยู่ตรงหน้า ตรัย

ธนพัตไม่เคยได้ยินชื่อของคนคนนี้ แน่นอนว่าในบริษัทมีคนจำนวนมาก ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนก็เป็นเรื่องปกติ

“ถ้าอย่างนั้นเราไปถามที่แผนกการตลาดกัน” ธนพัตมองธีร์และวางแผนว่าจะพาธีร์ไปด้วยกัน

สาริศาอยู่ห้องทำงานรอพวกเขากลับมา

เพราะธีร์เป็นคนที่ค้นพบสิ่งนี้ และใจธนพัตก็ถือว่าธีร์เป็นคนที่สามารถช่วยเขาได้

ไม่ใช่ว่าธนพัตหาคนช่วยแก้ปัญหามั่วๆ แต่ธีร์มีความสามารถนี้จริงๆ

“ทุกคนหยุดสักครู่ ผมอยากถามความรู้สึกในจิตใจของทุกคน” ธนพัตเดินไปที่แผนกการตลาดและขอให้ทุกคนหยุดการทำงาน

เมื่อเห็นธนพัตมาที่แผนกการตลาดด้วยตนเอง ใจทุกคนส่วนใหญ่มีความสุขและตื่นเต้น สาวๆ ในแผนกการตลาดมีชีวิตชีวาขึ้น

และมีคนพากันคาดเดาแล้วว่าเด็กข้างกายธนพัตเป็นใคร แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกคนล้วนเดาว่าเป็นลูกชายของธนพัต

“ทุกคนคิดอย่างไรกับตรัย” ธนพัตสังเกตการแสดงออกของทุกคน โดยไม่อยากพลาดแม้แต่จุดเดียว

“ตรัย...” ทุกคนดูไม่อยากพูดถึงบุคคลนี้

ตอนที่ตรัยอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ ทุกคนต่างไม่ชอบเขา ตอนนี้ไม่ง่ายที่จะออกไป ทำไมท่านประธานยังถามถึงเขาอีก

ทุกคนถามคำถามนี้ในใจ แต่ไม่มีใครถามออกจากปาก

เพราะความคิดในใจของประธานบริษัท ไม่ใช่สิ่งที่สามารถคาดเดาได้ตามใจชอบ แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของบริษัทในตอนนี้จะไม่ดีนัก แต่บารมีของธนพัตยังคงอยู่

“พูดมาเถอะ” ธนพัตรู้ว่าทุกคนไม่อยากพูด จึงพูดอีกประโยค

“ทุกคนพูดได้อย่างวางใจ ผมจะไม่ทำให้พวกคุณลำบาก” เมื่อพูดจบประโยคนี้ ทุกคนต่างชะงักไป

อะไรที่เรียกว่าจะไม่ทำให้พวกเขาลำบาก ความหมายของธนพัตนั้นชัดเจนมาก คือถ้าไม่พูด พวกเขาจะต้องลำบากแน่

หลังจากทุกคนชั่งน้ำหนักกันในใจแล้ว จึงทยอยกันพูดขึ้น

“ตรัยคนนี้เป็นตัวซวยของแผนกการตลาดค่ะ”

“เขาฐานะยากจน พวกเราไม่ชอบคบหากับเขาค่ะ”

“สมองเขามีปัญหาด้วยครับ”

“………”

ธนพัตฟังคร่าวๆ ล้วนเป็นความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับตรัย

ธนพัตคิดแบบนี้แล้วรู้สึกสมองผ่อนคลายลง

ตอนนี้ธนพัตแค่ต้องการกลับบ้านไปนอนหลับฝันดีพร้อมกับสาริศาและธีร์ เมื่อเขาตื่นขึ้น จะดูการสืบของชรัณ จากนั้นค่อยทำงานหนักแก้ไขวิกฤติตามสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องต่อไป

เขาคิดในใจแล้วเร่งความเร็วรถ ธนพัตอยากรีบกลับบ้านไปนอนบนเตียงแล้ว

แม้ว่าสาริศาจะเดินทางไปพร้อมกับธนพัต แต่ธนพัตได้รับแรงกดดันทางจิตใจมากกว่าสาริศา เพราะฉะนั้นจึงเข้าใจแนวคิดของธนพัตในตอนนี้

หลังจากกลับถึงบ้าน พี่เลี้ยงทำอาหารให้ทั้งสามคน หลังจากทานจนอิ่มแล้ว จึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องของแต่ละคน

......

“เป็นยังไง พอใจกับผลลัพธ์ปัจจุบันไหม”

ในคุก ชายหนึ่งหญิงหนึ่งกำลังคุยกัน น้ำเสียงในคำพูดมีความหมายในเชิงสะใจ

สองคนนี้คือพชิรากับบุรินทร์

“ก็โอเค หวังว่าบริษัทของธนพัตจะปิดตัวลงโดยเร็วที่สุด แบบนี้ฉันถึงปรากฏตัวได้” พชิราสัมผัสผมที่เธอเพิ่งทำมาวันนี้ ค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์ในปัจจุบัน

“พอใจก็ดี ถึงเวลาแห่งความสำเร็จเมื่อไรต้องบอกมาฉันด้วย” บุรินทร์ยิ้มพลางมองพชิรา สายตามีประกายแผนชั่ว

“แน่นอนอยู่แล้ว” พชิราหรี่ตามองบุรินทร์แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง “รอฉันได้อยู่กับธนพัตเมื่อไร จะหาทางปล่อยคุณออกมาแน่”

แม้ว่าบุรินทร์จะอยู่ในคุก แต่บุรินทร์ช่วยงานตนได้มากจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะบุรินทร์ แค่ตัวเธอจะคิดกลยุทธ์ที่ร้ายกาจขนาดนี้ออกได้อย่างไร

อย่าลืมบุญคุณคนสิ่งนี้พชิรายังคงรู้

“งั้นฉันขอบคุณล่วงหน้า”