หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 529

“อรุณสวัสดิ์น้องธีร์”

แต่ครั้งนี้ธีร์คิดผิด ธนพัตทักทายธีร์ด้วยใบหน้าเจือรอยยิ้มอบอุ่น

บรรทัดฐานในตอนนี้ของธนพัตก็คือ ไม่ว่าสถานการณ์ของบริษัทจะยากลำบากเพียงใดก็ไม่อาจให้ครอบครัวรู้สึกถึงบรรยากาศสลดหดหู่ได้

ธีร์ยิ้มให้ธนพัตหลังจากนั้นก็นั่งลงที่โต๊ะและเริ่มทานด้วยตัวเอง

ธีร์ชอบทานอาหารที่สาริศาทำ ดังนั้นเช้านี้เขาจึงทานเยอะมาก

เมื่อชรัณกำลังจะไปส่งธีร์ที่โรงเรียน สาริศาได้เรียกชรัณไปที่ห้องและพูดบางอย่างกับเขา

“นายเอาเช็คนี่ไป เมื่อถึงคราวจำเป็น ให้แอบเอาไปใช้ชดใช้ให้ธนพัต”

สาริศามองชรัณพร้อมกับพูดอย่างมีความหวัง

“คุณนาย นี่มัน...” ชรัณค่อนข้างลำบากใจ

แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องดี เพราะคุณนายตั้งใจช่วยเหลือคุณชาย แต่ตอนนี้ตัวเองเป็นคนกลาง ทำให้ชรัณค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก

“นายวางใจ เราเก็บเป็นความลับก็ได้”

สาริศามองชรัณอย่างมีความหวังว่าเขาจะช่วยเธอทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ

“ได้ครับ” ชรัณพยักหน้า รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่เป็นการช่วยเหลือธนพัตเท่านั้น

หลังจากเห็นชรัณตอบตกลง สาริศาจึงยิ้มให้เขาอย่างดีใจแล้วให้เขาไปส่งธีร์ที่โรงเรียน

ระหว่างนั้น สาริศาไปดูธนพัตที่ห้องหนังสือหลายต่อหลายครั้ง เขาทำงานอยู่ในนั้น พยายามอย่างเต็มที่เพื่อกู้คืนความเสียหายของบริษัท

แต่เธอเห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดี ดังนั้นเธอจึงถอยกลับออกไปเงียบๆ

สาริศารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำเช่นไรดี เวลานี้พี่ชายคนเดียวที่สามารถช่วยตัวเองได้ก็ไม่มีอำนาจพอ

สาริศาได้แต่นั่งอยู่บนเตียง รอจนถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วไปทำอาหารให้ธนพัต

พชิรารออยู่ที่ร้านกาแฟวันแล้ววันเล่า แต่กลับไม่เคยได้เจอคนที่เธออยากเจอเลย

พชิราโทรไปขอความช่วยเหลือจากออสตินต้องการให้เขาช่วยสืบว่าคนคนนั้นเป็นใคร

แต่น่าเสียดายที่พชิรามีเพียงรูปลักษณ์ของคนคนนั้น ไร้ซึ่งข้อมูลส่วนอื่น

แม้แต่ออสตินที่เป็นประธานก็ไม่สามารถช่วยพชิราตามหาคนคนนี้ได้

และตอนนี้พวกเขาก็เป็นแค่หุ้นส่วนกัน

ออสตินไม่ได้มีเวลาว่างมากพอไปช่วยพชิราสืบหาใครซึ่งเป็นภารกิจที่ไม่เป็นประโยชน์กับเขาเลยไม่อยากทำ ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้ความพยายามมากนัก

หลังจากรู้เรื่องนี้พชิราก็โกรธมาก แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรออสตินได้

เพราะตอนนี้เธอยังต้องการความช่วยเหลือด้านการเงินจากออสติน หากเธอมีปัญหากับออสติน ก็มีแค่ตัวเองที่ต้องทนทุกข์

เวลานี้ทุกอย่างกำลังดำเนินมาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว บริษัทของธนพัตกำลังจะล้มละลาย

ออสตินได้ผลลัพธ์ที่ตัวเองต้องการแล้ว ตอนนี้สำหรับเขาแล้วพชิราก็เป็นเพียงสิ่งที่มีก็ได้ไม่มีก็ได้

แต่ออสตินก็ยังเข้าใจแนวคิดเรื่องความร่วมมืออยู่บ้าง ไม่เหมือนกับพชิรา

เรื่องพวกนี้พชิราเข้าใจดี แต่ก็ยังไม่กล้าอวดดีต่อหน้าเขาง่ายๆ

ตอนนี้พชิราได้แต่ให้ตัวเองอดทนรอ

พชิรารอแล้วไม่ได้เจอ แต่ธนพัตกลับได้เจอคนสามคน

“ก๊อกๆๆ” ขณะที่ธนพัตกำลังทำงานอยู่ในห้องหนังสือ ได้ยินเสียงเคาะประตู แต่ธนพัตไม่ได้ไปเปิดประตู

เพราะเขารู้ว่าในบ้านมีพี่เลี้ยงอยู่

พี่เลี้ยงเดินไปเปิดประตูแล้วก็ต้องตกใจ

เพราะคนที่มาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นตำรวจ

“สวัสดีครับ ผมเป็นตำรวจ คุณธนพัต กีรติเมธานนท์อยู่ไหม” ตำรวจแสดงบัตรประจำตัวและถามพี่เลี้ยงที่ตกใจกลัว

พี่เลี้ยงรู้ว่าช่วงนี้บริษัทของตระกูลกีรติเมธานนท์ไม่ค่อยมั่นคง แต่ก็ไม่น่าจะดึงดูดตำรวจให้มาหา

“อยู่ อยู่ชั้นบนค่ะ” พี่เลี้ยงตกใจจนพูดจาตะกุกตะกัก จากนั้นให้ตำรวจขึ้นบันไดไป

ธนพัตซึ่งอยู่ในห้องแน่นอนว่าย่อมได้ยินเสียง ดังนั้นจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ตำรวจ

“สวัสดีครับ ผมเป็นตำรวจ” ตำรวจมองธนพัตและพูดอย่างเย็นชา

“สวัสดีครับ มีเรื่องอะไรเหรอ” ธนพัตเลิกคิ้วมองตำรวจอย่างสงสัย

ธนพัตรู้เพียงแค่ว่าบริษัทกำลังขาดทุนอย่างหนักในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองทำเรื่องอะไรที่ผิดกฎหมาย

“เนื่องจากคุณเป็นผู้ต้องสงสัยว่าทำผิดกฎหมายในตลาดหุ้น เราจึงมาที่นี่เพื่อจับกุมคุณ นี่คือหมายจับครับ” ตำรวจแสดงหมายจับตรงหน้าธนพัต หลังจากธนพัตเห็นแล้วก็พลันชะงักไป

ข้อมูลบนนั้นเป็นของตัวเองจริง ส่วนรูปภาพบนนั้นก็เป็นรูปของตัวเองเช่นกัน

แต่ตนไปทำเรื่องผิดกฎหมายเมื่อไรกัน

และอย่างการผิดกฎหมายในหุ้นตนก็ไม่เคยทำด้วย

ธนพัตมองตำรวจ ใบหน้ามีแต่เครื่องหมายคำถาม

“คุณตำรวจ คุณจับผิดคนหรือเปล่า เรื่องนี้ผมไม่ได้ทำ”