หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 530

“ไม่ใช่ๆ ธนพัตไม่ได้ทำๆ” สาริศาปาดน้ำตาจากหางตา แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง

ธนพัตต้องไม่ได้ทำเรื่องผิดกฎหมายอย่างแน่นอน ต้องไม่ทำ!

เธอต้องหาหลักฐาน เธอต้องช่วยธนพัตออกมา มีเพียงแบบนี้ ครอบครัวของพวกเขาถึงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

สาริศารีบวิ่งกระเสือกกระสนไปที่ห้องหนังสือของธนพัต แม้ว่าระหว่างที่วิ่งจะหกล้ม ช่วงขาเต็มไปด้วยเลือด ถึงขั้นไปกระแทกเสา เธอก็ยังเฉยเมย

ตอนนี้เธอต้องช่วยธนพัต และต้องรวดเร็ว เรื่องของบริษัทยังคงต้องให้ธนพัตไปจัดการ

“ชรัณ รีบกลับมาเร็ว ธนพัตถูกตำรวจจับไปแล้ว” สาริสาโทรไปให้ชรัณที่กำลังจัดการเรื่องต่างๆ ในบริษัทอยู่มาช่วยตน

หลังจากวางสาย ชรัณก็รีบขับรถกลับอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าบ้านว่างเปล่า รู้ว่าสาริศาต้องอยู่ในห้องหนังสือ คุณชายถูกจับ คุณนายต้องอยู่ในห้องหนังสือช่วยรวบรวมหลักฐาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ชรัณจึงรีบวิ่งไปห้องหนังสือ เห็นสาริศาที่เสียเลือดมากแล้ว

สาริศาล้มอยู่บนพื้น บนขามีบาดแผลหลายจุด ตอนนี้ยังคงมีเลือดไหลหยด

ชรัณชะงักอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นรีบช่วยประคองสาริศาขึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรเรียกรถพยาบาล

รถพยาบาลมารับสาริศาซึ่งนอนอยู่บนโซฟาไป

ชรัณตามไปด้วยความตื่นตระหนก

ตอนนี้ธนพัตถูกจับไปแล้ว ถ้าแม้แต่สาริศายังเกิดอุบัติเหตุ เช่นนั้นความรับผิดชอบของตัวเองคงจะใหญ่มาก

สาริศาอยู่บนรถพยาบาลเอาแต่เรียกชื่อธนพัต แต่ที่น่าเสียดายคือ ธนพัตไม่ได้อยู่ข้างกายตัวเอง

ชรัณจิตใจขมขื่น ตอนนี้คุณชายถูกใส่ร้ายจนต้องเข้าสถานีตำรวจ แถมคุณนายยังตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีก

ชรัณรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันยากที่จะรับได้ แต่เขาก็ยังต้องเข้มแข็ง เพราะตอนนี้ธนพัตไม่ได้อยู่ข้างกายคุณนายแล้ว

เช่นนั้นเขาต้องดูแลคุณนายให้ดี รอคุณชายกลับมา แล้วคืนคุณนายให้คุณชายโดยไม่บุบสลาย

ชรัณก้มมองสาริศา สาริศาขมวดคิ้ว ปากไม่รู้ว่าพึมพำอะไร

แต่ชรัณรู้ว่าต้องเรียกชื่อของคุณชาย

“คุณพยาบาลครับ รบกวนช่วยคลายคิ้วให้คุณนายผมหน่อยครับ” ชรัณเห็นคุณนายตัวเองมีท่าทางอึดอัดไม่สบาย เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่

แต่เพราะตัวเองเป็นผู้ชาย การจะทำอะไรต่อสาริศาจึงไม่ค่อยดี ดังนั้นจึงขอให้พยาบาลที่อยู่ด้วยช่วยทำ

“ได้ค่ะ” พยาบาลเอื้อมมือไปคลายคิ้วที่ขมวดของสาริศา จากนั้นจึงหันไปพูดกับชรัณ

“คุณดีกับคุณนายของคุณมากจริงๆ”

“ครับ คุณชายไม่อยู่ ผมต้องดูแลคุณนายอย่างดี ขอบคุณครับ”

ที่จริงชรัณไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า แต่ในเมื่อพยาบาลเพิ่งช่วยตนคลายคิ้วที่ขมวดให้คุณนาย

เช่นนั้นจึงพูดสองสามคำเพื่อขอบคุณพยาบาล

พยาบาลก็รู้ว่าชรัณไม่ค่อยชอบพูด ดังนั้นจึงเงียบและมองชรัณเป็นครั้งคราว

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล พยาบาลพาสาริศาไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อเริ่มการรักษา เนื่องจากสาริศาเสียเลือดมากเกินไป จึงต้องได้รับการรักษาทันที

ชรัณรอหน้าประตูห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ เฝ้าดูไฟของห้องฉุกเฉินยังคงเปิดอยู่

“คุณคะ ไม่ต้องกังวล นั่งรอแล้วดื่มน้ำสักแก้วเถอะนะคะ”

พยาบาลมายื่นแก้วน้ำให้ชรัณ ให้ชรัณไม่ต้องกังวล

“ขอบคุณครับ” ชรัณเพียงแค่เหลือบมองพยาบาล จากนั้นก็มองแต่ห้องฉุกเฉินแล้วเดินไปเดินมาต่อ

ชรัณไม่มีอารมณ์จะคุยกับพยาบาล จึงแค่บอกขอบคุณและไม่พูดอะไรอีก

พยาบาลมองชรัณก่อนจะจากไปเงียบๆ

สักพัก ไฟห้องฉุกเฉินก็ดับลง

ดูเหมือนว่าตอนนี้สาริศาจะได้รับการช่วยเหลือเสร็จสิ้นแล้ว ชรัณมองหมอที่ออกมาและก้าวไปจับมือเขา

“คุณหมอครับ คุณนายของผมเป็นยังไงบ้าง” หมอมองชรัณที่อยู่ตรงหน้า ดันแว่นตาหลวมขึ้นบนสันจมูกแล้วเริ่มพูด

“การผ่าตัดประสบความสำเร็จครับ แต่ผู้ป่วยเสียเลือดไปมาก จึงต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทันใดนั้นชรัณจึงได้คลายความตึงเครียดทั้งหมด

หลังจากได้ยินว่าสาริศาปลอดภัยแล้ว ชรัณก็ทรุดลงบนเก้าอี้ทันที

โชคดี โชคดีแล้ว

ชรัณพึมพำแล้วมองดูคุณนายของเขาถูกเข็นออกมา

“คุณนาย คุณนายครับเป็นยังไงบ้าง”