หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 531

“วิธีแบบนี้ อาจต้องใช้เวลานานกว่าเล็กน้อย”

หลังจากที่ชรัณฟังคำสั่งของสาริศาจบ เขารู้สึกว่าเรื่องราวค่อนข้างยาก ตอนนี้สาริศายังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ชรัณไม่สะดวกที่จะจากไป และยิ่งไม่สะดวกที่จะปล่อยสาริศาให้คนอื่นดูแล

แต่เรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของธนพัต จะวางใจให้คนอื่นไปทำก็ไม่ได้

ดังนั้นตอนนี้ชรัณลำบากใจมาก

“อย่าลำบากเลยค่ะ เดี๋ยวฉันโทรเรียกแม่บ้านที่บ้านมาดูแลฉันก็พอแล้ว” สาริศารู้ว่าชรัณกำลังกังวลเรื่องอะไร เธอจึงโทรหาแม่บ้านทันที

จากนั้น แม่บ้านก็รีบเดินทางมาทันที

ชรัณสังเกตการณ์การทำงานของแม่บ้านสักพัก แล้วรู้สึกว่าแม่บ้านอยู่ที่นี่สะดวกกว่าเขา ดังนั้นเขาจึงวางใจได้

“งั้นคุณนายน้อยครับ ผมขอไปจัดการเรื่องอื่นก่อน ถ้ามีเรื่องอะไร ก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ” ชรัณหันไปมองสาริศา หลังจากเห็นไม่มีปัญหาจึงเดินจากไป

“คุณ คุณจะไปไหนคะ” ชรัณเพิ่งเดินออกมาได้ไม่นาน ก็เห็นมะเหมี่ยวเดินเข้ามาหา

ชรัณนวดขมับอย่างเหนื่อยใจ มองดูนางพยาบาลนิสัยซุกซนและน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเขา

“ผมจะไปทำงาน อย่ามากวนผมได้ไหม” ในตอนนี้ชรัณร้อนใจมาก ธนพัตยังอยู่ที่สถานีตำรวจออกมาไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระใครทั้งนั้น

“แล้วเดี๋ยวคุณจะกลับมาอีกไหม”

 “กลับ”

เดิมทีชรัณอยากจะปฏิเสธออกไปโดยตรง แต่พอเห็นแววตาของมะเหมี่ยวเต็มไปด้วยความตั้งตารอ เขาก็อดที่จะพูดตอบกลับไม่ได้

“โอเค งั้นก็ไปได้ค่ะ” พอมะเหมี่ยวได้ยินว่าชรัณจะกลับมาอีก เธอก็ผลักชรัณเดินไปข้างหน้าและส่งเสียงรั้งท้ายให้ชรัณกลับมาเร็วๆ

ชรัณอ่อนใจ แต่เขาไม่มีเวลาคุยกับมะเหมี่ยว ดังนั้นเขาจึงเดินตรงไปที่ประตูและจากไป

“คุณมะเหมี่ยว ช่วยไปเปลี่ยนน้ำเกลือของห้องคนไข้สาริศาที”

มะเหมี่ยวรีบกลับไปที่จุดทำงานของพยาบาล หัวหน้าพยาบาลที่เดิมต้องไปเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้สาริศาสั่งให้มะเหมี่ยวไปทำแทน

มะเหมี่ยวกลอกตาอยู่หลายครั้ง จากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับขวดขวดน้ำเกลืออย่างอารมณ์ดี

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” หลังจากเคาะประตูสามครั้ง มะเหมี่ยวก็เดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะ ถึงเวลาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือแล้วค่ะ”

พูดจบ มะเหมี่ยวก็ทำการเปลี่ยนขวดน้ำเกลือเสร็จ แล้วมองไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่าชรัณจะยุ่งมากจริงๆ

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ปล่อยให้แม่บ้านมาดูแลภรรยาเจ้านายของเขา ส่วนตัวเองต้องออกไปจัดการเรื่องงาน

“เอ่อ คุณคะ ฉันอยากจะขอถามเรื่องผู้ชายคนเมื่อตะกี้ได้ไหมคะว่าชื่ออะไร”

ถึงแม้มะเหมี่ยวจะรู้ว่าทำแบบนี้ดูละลาบละล้วง แต่เธอก็ยังอดที่จะถามอย่างตื่นเต้นไม่ได้

“ชื่อชรัณค่ะ” สาริศามองไปที่สาวน้อยตรงหน้าเธอ แล้วรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

แต่เธอไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรกับอีกฝ่ายมากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเล แล้วบอกชื่อของชรัณออกไป

“โอเค ขอบคุณค่ะ” หลังจากที่มะเหมี่ยวได้คำตอบที่เธอต้องการแล้ว เธอก็เอ่ยขอบคุณแล้วพูดต่อว่า “รบกวนแล้วค่ะ”

เธอเดินออกจากห้องของสาริศาอย่างอารมณ์ดี แล้วปิดประตูให้เธอตามหลัง

ชรัณไปพบกลุ่มนักลงทุนที่ก่อปัญหาเยอะที่สุด และใช้ฐานะคนนอกถามพวกเขาถึงสาเหตุที่ทำให้พวกเขาโกรธถึงขนาดนั้น

เดิมทีพวกเขาคิดว่านักลงทุนกลุ่มนั้นแค่อยากก่อปัญหา แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าพวกเขาทำแบบนี้เพราะมีสาเหตุ

“เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ? TNP Groupกดขี่พวกนักลงทุน เดิมทีเห็นหุ้นพุ่งสูง แต่หลังจากพวกเราทุ่มทรัพย์สินทั้งหมดเข้าไปแล้ว หุ้นก็ตกลง ทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเราสูญสลายไปในพริบตาเดียว”

ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างเจ็บใจ ชรัณพยายามปลอบใจตามสถานการณ์ จากนั้นก็ถามคนอื่นอีกหลายคน ก่อนจะรู้สึกว่าผู้ชายที่เพิ่งสอบถามก่อนหน้านี้ถือว่าตอบดีแล้ว

บางคนถึงกับยืมเงินจากเพื่อนและคนที่รู้จักเพื่อซื้อหุ้น เพราะพวกเขาคิดว่าจะได้กำไรจำนวนมากในครั้งนี้

แต่คิดไม่ถึง ว่าราคาหุ้นของTNP Groupจะตกอย่างหนัก มีบางคนรับไม่ได้ ถึงขั้นบ้าไปเลย

ชรัณฟังสถานการณ์มาจนถึงตอนนี้ จึงรู้ว่ามีใครบางคนกำลังปั่นป่วนหุ้นของบริษัท หรืออาจจะเป็นฝีมือแฮกเกอร์คอมพิวเตอร์ สร้างข้อมูลหลอกลวงให้ทุกคนเห็น

ถ้าอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดนี้ คงเป็นฝีมือพนักงานของบริษัทคนนั้น คนที่ควบคุมอยู่เบื้องหลังที่แท้จริง นั่นก็คือพชิรา

แต่เธอรู้ดี ตอนนี้อยู่ที่สถานีตำรวจ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะอาละวาด

“อย่าใจร้อนไปสิคุณหนู นั่งลงคุยกันดีกว่า” บุรินทร์เห็นท่าทางของพชิรา ทำมือกดลง ให้พชิรานั่งลง อย่าเพิ่งร้อนใจ

“จะไม่ให้ฉันรีบได้ยังไง ระหว่างเรายังมีอะไรจะคุยกันอีก คุยกันว่าคุณเอาฉันเข้าไปข้างในยังไงหรือไง”

หลังจากที่รู้ว่าธนพัตถูกตำรวจจับไป พชิราก็รีบวิ่งมาถามบุรินทร์ทันที

แต่ดูจากท่าทางของบุรินทร์ในตอนนี้ เธอรู้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว

“ยังมีวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้อยู่ เธอไม่อยากฟังก่อนหรือไง?” บุรินทร์มองไปที่พชิรา ก่อนจะเอ่ยปากพูด

“ตกหลุมพรางตรงจุดนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว พอลุกขึ้นมาแล้วฉันไม่มีทางสะดุดล้มที่เดิมอีกครั้งแน่นอน ดังนั้นคุณตายใจเถอะ” พชิรารู้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรบุรินทร์ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงตะโกนใส่บุรินทร์ แล้วเดินออกจากสถานีตำรวจไป

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือช่วยธนพัตออกมาให้ได้ แต่ตอนนี้ตนเองไม่มีอะไรเลย จะเอาอะไรไปช่วยธนพัตได้?

พชิราครุ่นคิด เธอนั่งยองลงที่พื้นแล้วรวบผมมัดไว้ด้านหลัง แล้วรู้สึกว่าเธอควรจะไปหาออสติน

ในตอนนี้ คนที่สามารถช่วยตนเองได้มากที่สุด มีแค่ออสตินแล้ว

“ช่วยฉันช่วยธนพัตออกมาที”

พชิราบอกจุดประสงค์ที่มากับออสติน แล้วสังเกตสีหน้าของออสติน

แต่ใครจะไปรู้ว่าออสตินจะโยนธนบัตรใบห้าร้อยลงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า “ให้ฉันช่วยใครก็ได้ แต่ถ้าเป็นธนพัต ฉันขอปฏิเสธ”

หลังจากพูดจบ ออสตินก็เดินจากไปทันที

เหลือไว้แต่เพียงพชิรานั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นเท่านั้น

ใช่สิ ตนเองขอให้เขาช่วยธนพัต ธนพัตเลยนะ ศัตรูความรักของเขา เขาจะยอมช่วยได้ยังไง ตนเองขอร้องผิดคนแล้ว

พชิราคิดในใจแบบนี้ แล้วหัวเราะเยาะตัวเองอย่างประชดประชัน

ตอนนี้ถือว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวเองอยู่ใช่ไหม? ทำให้บริษัทของธนพัตล้มละลายด้วยมือของเธอเอง จากนั้นก็ส่งธนพัตเข้าคุกอีก