สรุปตอน บทที่ 532 กลอุบาย – จากเรื่อง หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
ตอน บทที่ 532 กลอุบาย ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง หวานเย็น กรุ่นใจ โดยนักเขียน ช็อคโกแลต เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“แม่หนู มีอะไรให้ฉันช่วยไหม” ในขณะที่พชิรากำลังเสียใจ เธอก็เห็นใครบางคน
พชิราตกตะลึงไปทันที
เธอ……
เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายกับกันยามาก แต่ตอนนี้กลับกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และถามเธอว่าเธอมีอะไรให้ช่วยไหม
พชิรามองไปทางผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอดูสูงศักดิ์และสง่างาม สะพายกระเป๋าหลุยส์ วิตตอง และเครื่องสำอางของChanel ที่ตนเองแค่ได้กลิ่นก็รู้แล้ว
“แม่” พชิราจงใจเรียกผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเหม่อลอย หวังว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอจะสังเกตถึงความผิดปกติได้
“เด็กโง่ ฉันไม่ใช่แม่ของหนูหรอกนะ เรียกฉันว่าป้าสิดาก็ได้จ้ะ” สิดามองไปที่พชิรา รู้สึกว่าเธอน่าสงสารมาก
เหมือนเด็กที่ขาดแม่ เห็นแบบนี้ในใจเกิดความรู้สึกรักใคร่ของผู้เป็นมารดา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอให้พชิราเรียกตัวเองว่าสิดา
“ป้าสิดา หนูขอถามได้ไหมคะว่าคุณมีพี่น้องฝาแฝดหรือเปล่า” พชิราสะบัดหน้า หลังจากได้สติ ก็มองไปที่สิดาแล้วถาม
สิดาตกตะลึงกับคำถามของพชิราไปเล็กน้อย แต่ในใจยังคิดถึงคำถามนี้อยู่
“หนู...ทำไมหนูถึงถามแบบนั้น” สิดารู้สึกว่าพชิราถามคำถามแปลก ๆ ดังนั้นเธอจึงมองไปที่พชิราด้วยสงสัยในคำถาม
“ที่จริงแล้ว แม่ของหนูหน้าตาเหมือนคุณมาก หนูก็เลยสงสัยว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกันหรือเปล่า” เรื่องนี้พชิราไม่ได้พูดโกหก แล้วมองไปที่สิดา และพูดด้วยสีหน้าจริงใจ
“หืม เหมือนกันมากเลยเหรอจ๊ะ?” พอได้ยินสิดาก็เริ่มสนใจทันที
และเริ่มเข้าใจว่าทำไมหญิงสาวตรงหน้าถึงเรียกตนเองว่าแม่
“ไม่ทราบว่าป้าสิดาพอจะมีเวลาไปพบแม่กับหนูหรือเปล่าคะ ถ้าได้เจอกันคงจะเข้าใจค่ะ”
พชิราจับความสนใจในสายตาของสิดาได้ จึงเอ่ยพูด
จะเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือเปล่า ถ้าได้เจอกันก็จะรู้เอง
ถ้าเจอแล้วไม่ใช่ ก็สามารถสร้างความสนิทสนมกับสิดาได้มากขึ้น ถ้าหากใช่ พวกเธอก็จะมีสายเลือดเดียวกัน
แบบนี้เธอจะต้องช่วยตนเองอย่างแน่นอน
พชิราคิดวางแผนในใจ แล้วมองไปที่สิดาอย่างดีใจ
สิดาเหมือนเริ่มจะอยากไปเล็กน้อย และหลังจากผ่านไปสักพัก สิดาก็พูดออกมา “ได้จ้ะ ยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว ฉันไปกับหนูด้วยก็ได้”
“คุณธนพัต คุณมีความผิดกฎหมายเกี่ยวกับหุ้นของบริษัท คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหม”
ในห้องสอบสวนเล็กๆ ตำรวจหนุ่มที่ดูเผด็จการและสวมชุดตำรวจมองมาที่ธนพัต สีหน้าเคร่งเครียด
“ผมมี สิ่งที่ฉันอยากจะพูดก็คือ ฉันไม่ได้ทำสิ่งผิดกฎหมายพวกนั้น” ธนพัตมองหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจตรงหน้าเขา สีหน้าเย็นชา สิ่งที่เขาไม่ได้ทำ เขาจะไม่ยอมรับผิดอย่างแน่นอน
“คุณยังจะปากแข็งอยู่อีก มาจนถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีอะไรจะแก้ตัวอีก!” ตำรวจคนนั้นได้ยินธนพัตโต้เเย้งตนเอง จึงตบโต๊ะอย่างโมโห
เหตุการณ์นี้ตอนนี้สร้างความแตกตื่นกับผู้บังคับบัญชาเบื้องบนแล้ว เบื้องบนสั่งให้เขาจัดการสืบหาความจริงให้ได้ภายในสามวัน
แต่ตอนนี้ธนพัตไม่ยอมรับผิด นั่นก็หมายความว่าการพิจารณาคดีของเขาต้องยืดเวลาออกไปอีก ดังนั้นจะไม่ให้เขาโมโหได้ยังไงกัน
เดิมทีเขาอยากจะจัดการกับเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อที่เขาจะได้ส่งงานให้เบื้องบนได้ แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ รบกวนไปตรวจสอบมาให้ละเอียดแล้วค่อยมาถามผมใหม่อีกครั้ง ผมไม่มีความจำเป็นต้องมาอธิบายให้คุณฟังมากนัก” ธนพัตมองหน้าตำรวจหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขากำลังคิดอะไรอยู่ ธนพัตรู้ทุกอย่าง
แต่ธนพัตจะต้องขัดขวางสถานการณ์แบบนั้น ยังไม่ได้ตรวจสอบเรื่องราวให้ชัดเจนก็มาถามเขา นี่คือการพยายามบังคับให้เขายอมรับความผิดที่ไม่ได้ทำหรือไง?
ธนพัตไม่ใช่คนแบบนั้น และไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน
ตำรวจหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าทำอะไรเขาไม่ได้ จึงได้แต่ถลึงตามองเข้าอย่างไม่พอใจ
ส่วนสาริศาที่นอนอยู่บนเตียงกลับจามออกมา แม่บ้านที่อยู่ข้างๆ นึกว่าสาริศาเป็นหวัด จึงเดินไปห่มผ้าห่มให้เธอ
สาริศาโบกมือห้ามแม่บ้าน เพื่อแสดงว่าตนเองไม่เป็นไร
ในใจของสาริศารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย รู้สึกเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นกับธนพัต
แต่ตอนนี้คลิปวิดีโอถูกส่งไปให้แล้ว จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกได้ยังไงกัน?
สาริศาคิดว่า ถ้าหากยังมีปัญหาอยู่ คงต้องตามจับพชิราออกมายืนยันเรื่องนี้แล้ว
ผ้าห่มและผ้าปูที่นอนเป็นสีชมพู ซึ่งเป็นสีชมพูของเด็กผู้หญิง
กันยาคิดไม่รอบคอบ แต่สาริศากลับคิดถึงจุดนี้ขึ้นมา
บางทีเจ้าของเตียงนั้นอาจจะชอบสีชมพูโดยไม่คำนึงถึงอายุ แต่พอมาคิดดูตอนนี้ มีจุดที่น่าสงสัยมากจริงๆ
ดังนั้น พชิราจะต้องอยู่ในบ้านพักคนชราที่กันยาอยู่แน่นอน
“ชรัณ นายกลับมาก่อนเถอะ” หลังจากนึกถึงเรื่องนี้ สาริศาจึงเรียกชรัณให้กลับมา และให้เอ่ยถามชรัณ
และในอีกด้านหนึ่งพชิราที่วิ่งวุ่นก็ใกล้จะถึงบ้านพักคนชราแล้ว ตลอดทางไม่มีใครกีดขวางเลย
“แม่ของหนูอยู่ที่นี่เหรอจ๊ะ” พอเห็นป้ายบ้านพักคนชรา สิดาก็ตกตะลึงไปทันที
ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกคนที่อยู่ในบ้านพักคนชรา แต่เธอแค่ถือสาเล็กน้อย
“อืม ใช่ค่ะ พวกเราไม่มีเงิน ดังนั้นเราก็เลยต้องอาศัยอยู่ที่นี่” พชิรายิ้มแหย
เธอไม่มีทางบอกสิดาแน่นอน ว่าคนที่จ่ายค่าใช้จ่ายในบ้านพักคนชรา ก็ไม่ใช่เธอเป็นคนจ่าย
“อืม เข้าไปกันเถอะ” สิดาแค่อยากจะรีบไปดูกันยา ถ้าไม่อย่างนั้น เธอคงจากไปแล้ว
“แม่คะ ดูสิคะว่าใครมา” พชิราเพิ่งพาสิดาเข้ามาในห้อง ก็เห็นกันยานั่งอยู่บนเตียง
จากนั้นพอเห็นคนที่อยู่ข้างๆ พชิรา เธอก็ตกตะลึงไปทันที
“นี่...” ตอนนี้กันยาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ถึงจะบรรยายถึงความตกใจของเธอในตอนนี้ได้
“สวัสดีค่ะ คุณก็คือแม่ของหนูเพชรสินะคะ คนที่หน้าตาเหมือนกับฉันคนนั้น?” สิดา ทักทาย กันยาอย่างสุภาพ
สีหน้าและท่าทางของทั้งสองคนต่างกันโดยสิ้นเชิง ถึงแม้หน้าตาจะเหมือนกันมาก แต่แค่การกระทำเดียว ก็สามารถบอกได้ว่าคนไหนเป็นคนไหน
“ใช่ค่ะ” กันยามองสิดาด้วยความสงสัย
จากนั้นก็เข้าใจทุกอย่างในทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...