หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 533

“ฉันคิดว่าหนูเพชรคงจะพูดอะไรกับคุณสินะคะ แต่ฉันไม่มีพี่หรือน้องสาวฝาแฝด และไม่มีพี่น้องด้วย” กันยามองไปที่สิดา แล้วพูด ก่อนจะมองไปที่พชิราด้วยสายตารู้สึกผิด

“แม่...” พชิราอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกสิดาขัดจังหวะซะก่อน

“อืม ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ต้องขอโทษที่มารบกวนนะคะ” สิดามองหน้ากันยา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ที่จริงแล้วกันยาสร้างความประทับใจให้สิดาไม่น้อย แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

“แม่ แม่พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน” พชิรารีบวิ่งตามออกไป พอเห็นว่าสิดาจากไปไกลแล้ว เธอก็กลับมาและมองไปที่กันยาด้วยใบหน้าไม่พอใจ

 “ต่อไปนี้อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก” กันยามองไปที่พชิรา และไม่ยอมโอนอ่อนให้เพราะเห็นสีหน้าไม่พอใจของพชิรา

กันยาเหลือบมองพชิรา จากนั้นก็นั่งลงบนเตียง แล้วถอดรองเท้าพร้อมกับนอนลง

พชิราไม่มีทางเลือกอื่น จึงได้แต่เดินออกจากห้องไป

เรื่องนั้นเป็นความลับในใจของกันยา และเธอไม่อยากพูดถึงมัน

ในขณะเดียวกัน สิดาก็คิดเช่นเดียวกัน

ในเรือนจำ หลังจากที่ตำรวจหนุ่มคนนั้นเดินออกจากห้องของธนพัต เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอที่ชรัณส่งมา

“หัวหน้า นี่เป็นหลักฐานที่ลูกน้องของคุณธนพัตส่งมา ถ้าแปลภาษาปากออกก็สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณธนพัตได้” เจ้าหน้าที่ตำรวจใต้บังคับบัญชาพูดเสียงสั่น

เขารู้ว่าหัวหน้าของเขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ในตอนนี้ ถ้าเขาไม่ระวังตัว ผลที่ตามมาอาจจะร้ายแรงมาก

“อืม เข้าใจแล้ว เอาไปแปลมาเถอะ” ตำรวจหนุ่มคนนั้นเป็นหัวหน้าหน่วย เดิมทีไม่อยากจะแปล

แต่พอคิดถึงงานที่เบื้องบนสั่งมา แล้วคิดถึงความดื้อดึงของธนพัต ตอนนี้เขาจึงมีทางออกทางเดียวเท่านั้น

นั่นคือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของธนพัต

ในเมื่อพวกเขาได้เอาหลักฐานมาให้แล้ว ถ้าหลักฐานนี้เพียงพอ พวกเขาก็จะได้รับรางวัลเช่นกัน

ดังนั้นไม่ว่าหัวหน้าจะไม่ชอบธนพัตมากแค่ไหน แต่เขาก็ต้องทำ

ทางฝั่งนี้สิดาเพิ่งจากไป รถของชรัณก็ขับเข้ามาทันที

พชิราขี้เกียจจะเคลื่อนไหว ดังนั้นเธอจึงนอนอยู่ริมหน้าต่าง ก่อนจะเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

นั่นมันชรัณนี่นา

พชิราตื่นตกใจ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำยังไง

“แม่ สาริศาให้คนมาจับหนูแล้ว” พชิรามองที่กันยา หวังว่ากันยาจะคิดวิธีแก้ให้เธอได้

“รีบไปซ่อนตัวเร็วเข้า” กันยาพาพชิราเดินไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำเล็กๆ

โชคดีที่ตอนนั้นสาริศามีมโนธรรม ถึงได้จัดที่พักที่ดีแบบนี้ให้ตนเอง ไม่อย่างนั้นตอนนี้พชิราคงไม่มีที่ซ่อนตัวแน่ๆ

กันยาคิดอย่างนั้น แล้วรีบออกไปดูชรัณ

เพราะชรัณมาอย่างรีบร้อนเกินไป ทำให้ทุกคนในบ้านพักคนชราออกมาดู พวกเขาอยากจะรู้ว่าใครมา ถึงได้ส่งเสียงดังแบบนี้

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครครับ” ผู้ดูแลบ้านพักคนชรามองไปที่ชรัณแล้วถาม

พวกเขาล้วนเป็นคนแก่ธรรมดา ไม่เคยสร้างความไม่พอใจให้ใคร วันนี้สร้างความวุ่นวายถึงขนาดนี้เขามาทำอะไร?

ทุกคนต่างคาดเดากันในใจ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้รับคำตอบ

“จำผมไม่ได้แล้วหรือไง?” ชรัณถอดแว่นกันแดดออก แล้วมองไปที่ผู้ดูแลบ้านพักคนชรา

ครั้งสุดท้ายที่ชรัณมาที่นี่ คือตอนที่ส่งกันยามาที่บ้านพักคนชรา เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ดูแลบ้านพักคนชราจะไม่รู้จักเขา

“อ๋อ จำได้แล้วครับ คุณเป็นคนในครอบครัวของกันยาใช่ไหมครับ” แม้ว่าผู้ดูแลบ้านพักคนชราจะอายุมากแล้ว แต่ตอนที่ชรัณมาครั้งที่แล้วก็ค่อนข้างสร้างความวุ่นวายมาก ทำให้เขาจำได้ดี

“อืม ไม่ใช่ญาติครับ ผมมาหาเธอ” ชรัณเหลือบมองผู้ดูแลบ้านพักคนชราแล้วมาที่ห้องของกันยาภายใต้การนำทางของผู้ดูแลบ้านพักคนชรา

กันยาแสร้งทำเป็นว่าเพิ่งลุกขึ้นจากเตียง แล้วลุกขึ้นนั่งมองไปที่ชรัณ

“เกิดอะไรขึ้นคะ ?” กันยาหันไปมองผู้ดูแลบ้านพักคนชราแล้วเอ่ยถามอย่างงุนงง