หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 533
สรุปบท บทที่ 533 ระวังหน่อย: หวานเย็น กรุ่นใจ
อ่านสรุป บทที่ 533 ระวังหน่อย จาก หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
บทที่ บทที่ 533 ระวังหน่อย คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ช็อคโกแลต อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
“ฉันคิดว่าหนูเพชรคงจะพูดอะไรกับคุณสินะคะ แต่ฉันไม่มีพี่หรือน้องสาวฝาแฝด และไม่มีพี่น้องด้วย” กันยามองไปที่สิดา แล้วพูด ก่อนจะมองไปที่พชิราด้วยสายตารู้สึกผิด
“แม่...” พชิราอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกสิดาขัดจังหวะซะก่อน
“อืม ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ต้องขอโทษที่มารบกวนนะคะ” สิดามองหน้ากันยา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ที่จริงแล้วกันยาสร้างความประทับใจให้สิดาไม่น้อย แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไง
“แม่ แม่พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน” พชิรารีบวิ่งตามออกไป พอเห็นว่าสิดาจากไปไกลแล้ว เธอก็กลับมาและมองไปที่กันยาด้วยใบหน้าไม่พอใจ
“ต่อไปนี้อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก” กันยามองไปที่พชิรา และไม่ยอมโอนอ่อนให้เพราะเห็นสีหน้าไม่พอใจของพชิรา
กันยาเหลือบมองพชิรา จากนั้นก็นั่งลงบนเตียง แล้วถอดรองเท้าพร้อมกับนอนลง
พชิราไม่มีทางเลือกอื่น จึงได้แต่เดินออกจากห้องไป
เรื่องนั้นเป็นความลับในใจของกันยา และเธอไม่อยากพูดถึงมัน
ในขณะเดียวกัน สิดาก็คิดเช่นเดียวกัน
ในเรือนจำ หลังจากที่ตำรวจหนุ่มคนนั้นเดินออกจากห้องของธนพัต เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอที่ชรัณส่งมา
“หัวหน้า นี่เป็นหลักฐานที่ลูกน้องของคุณธนพัตส่งมา ถ้าแปลภาษาปากออกก็สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณธนพัตได้” เจ้าหน้าที่ตำรวจใต้บังคับบัญชาพูดเสียงสั่น
เขารู้ว่าหัวหน้าของเขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ในตอนนี้ ถ้าเขาไม่ระวังตัว ผลที่ตามมาอาจจะร้ายแรงมาก
“อืม เข้าใจแล้ว เอาไปแปลมาเถอะ” ตำรวจหนุ่มคนนั้นเป็นหัวหน้าหน่วย เดิมทีไม่อยากจะแปล
แต่พอคิดถึงงานที่เบื้องบนสั่งมา แล้วคิดถึงความดื้อดึงของธนพัต ตอนนี้เขาจึงมีทางออกทางเดียวเท่านั้น
นั่นคือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของธนพัต
ในเมื่อพวกเขาได้เอาหลักฐานมาให้แล้ว ถ้าหลักฐานนี้เพียงพอ พวกเขาก็จะได้รับรางวัลเช่นกัน
ดังนั้นไม่ว่าหัวหน้าจะไม่ชอบธนพัตมากแค่ไหน แต่เขาก็ต้องทำ
ทางฝั่งนี้สิดาเพิ่งจากไป รถของชรัณก็ขับเข้ามาทันที
พชิราขี้เกียจจะเคลื่อนไหว ดังนั้นเธอจึงนอนอยู่ริมหน้าต่าง ก่อนจะเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
นั่นมันชรัณนี่นา
พชิราตื่นตกใจ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำยังไง
“แม่ สาริศาให้คนมาจับหนูแล้ว” พชิรามองที่กันยา หวังว่ากันยาจะคิดวิธีแก้ให้เธอได้
“รีบไปซ่อนตัวเร็วเข้า” กันยาพาพชิราเดินไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำเล็กๆ
โชคดีที่ตอนนั้นสาริศามีมโนธรรม ถึงได้จัดที่พักที่ดีแบบนี้ให้ตนเอง ไม่อย่างนั้นตอนนี้พชิราคงไม่มีที่ซ่อนตัวแน่ๆ
กันยาคิดอย่างนั้น แล้วรีบออกไปดูชรัณ
เพราะชรัณมาอย่างรีบร้อนเกินไป ทำให้ทุกคนในบ้านพักคนชราออกมาดู พวกเขาอยากจะรู้ว่าใครมา ถึงได้ส่งเสียงดังแบบนี้
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครครับ” ผู้ดูแลบ้านพักคนชรามองไปที่ชรัณแล้วถาม
พวกเขาล้วนเป็นคนแก่ธรรมดา ไม่เคยสร้างความไม่พอใจให้ใคร วันนี้สร้างความวุ่นวายถึงขนาดนี้เขามาทำอะไร?
ทุกคนต่างคาดเดากันในใจ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้รับคำตอบ
“จำผมไม่ได้แล้วหรือไง?” ชรัณถอดแว่นกันแดดออก แล้วมองไปที่ผู้ดูแลบ้านพักคนชรา
ครั้งสุดท้ายที่ชรัณมาที่นี่ คือตอนที่ส่งกันยามาที่บ้านพักคนชรา เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ดูแลบ้านพักคนชราจะไม่รู้จักเขา
“อ๋อ จำได้แล้วครับ คุณเป็นคนในครอบครัวของกันยาใช่ไหมครับ” แม้ว่าผู้ดูแลบ้านพักคนชราจะอายุมากแล้ว แต่ตอนที่ชรัณมาครั้งที่แล้วก็ค่อนข้างสร้างความวุ่นวายมาก ทำให้เขาจำได้ดี
“อืม ไม่ใช่ญาติครับ ผมมาหาเธอ” ชรัณเหลือบมองผู้ดูแลบ้านพักคนชราแล้วมาที่ห้องของกันยาภายใต้การนำทางของผู้ดูแลบ้านพักคนชรา
กันยาแสร้งทำเป็นว่าเพิ่งลุกขึ้นจากเตียง แล้วลุกขึ้นนั่งมองไปที่ชรัณ
“เกิดอะไรขึ้นคะ ?” กันยาหันไปมองผู้ดูแลบ้านพักคนชราแล้วเอ่ยถามอย่างงุนงง
“แม่ หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่แม่ระวังตัวอย่าถูกสาริศาเป่าหูก็พอแล้ว” พชิราแกล้งทำเป็นใส่ใจมองไปทางกันยา
ที่จริงแล้วในใจกำลังพูดว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะกันยายังมีประโยชน์อยู่ต่างหาก
ถ้ากันยาถูกสาริศาเป่าหูจนเชื่อ ถ้าอย่างนั้นคงเป็นเธอเองที่จะไม่มีที่อยู่
ดังนั้นตอนนี้กันยาจึงเป็นโล่กำบังที่ดีที่สุดของเธอ แน่นอนว่า ถ้าหากมีสิดามาช่วยด้วยก็จะดีกว่า
ชรัณที่ไม่ได้เบาะแสอะไรเลยกลับมาที่โรงพยาบาล และเขายังไม่ถึงประตูห้องพักผู้ป่วยที่สาริศาพักรักษาตัวอยู่ เขาก็เห็นมะเหมี่ยวยืนอยู่ที่หน้าประตู
ชรัณเดินอย่างรวดเร็ว อยากจะหลบหน้ามะเหมี่ยว แต่ยิ่งอยากหลบหน้ายิ่งหลบไม่พ้น
“เอ๊ะ เดี๋ยวสิ คุณชรัณรอฉันด้วย” มะเหมี่ยววิ่งตามหลังชรัณไปได้สองสามก้าว ก่อนจะชนเข้ากับแผ่นหลังของชรัณ
“อ๊ะ ทำไมคุณไม่เดินต่อล่ะ” มะเหมี่ยวลูบจมูกที่ชนเข้ากับแผ่นหลังของชรัณ แล้วถลึงตามองชรัณอย่างท้วงติง
“คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง” ชรัณจำไม่ได้ว่าเคยบอกชื่อของตนเองกับมะเหมี่ยวไปตอนไหน
แล้วมะเหมี่ยวรู้ได้ยังไง?
ชรัณงุนงงเล็กน้อย
“ฉันมันระดับอัจฉริยะ ฉันเดาได้เองเลยนะ” มะเหมี่ยวเชิดหน้า แล้วมองชรัณด้วยท่าทางเหมือนตัวเองเท่มาก
แต่ที่จริงแล้ว ในสายตาของชรัณท่าทางของมะเหมี่ยวในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการกระทำของพวกอันธพาลในท้องถิ่น
พอเห็นว่ามะเหมี่ยวไม่ตอบเขาตามความจริง ชรัณก็หันหลังกลับแล้วเดินจากไป
ในตอนนี้ชรัณไม่มีเวลามาพูดเล่นกับมะเหมี่ยวชรัณกำลังจะกลับไปรายงานสาริศาเกี่ยวกับเรื่องที่เขาถูกมอบหมายให้ไปทำ เพื่อดูว่าควรต้องทำยังไงต่อไป หรือจะต้องเปลี่ยนไปใช้วิธีอื่นเพื่อช่วยธนพัตออกมา
“นี่ เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยอมบอกคุณแล้วก็ได้”
มะเหมี่ยวมองชรัณที่หันหลังเตรียมจะเดินจากไป เธอรีบก้าวไปขวางข้างหน้าชรัณทันที
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...