หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 534

ชรัณถูกมะเหมี่ยวจับมือไว้ไม่ยอมปล่อย ชรัณจึงทำได้เพียงมองมะเหมี่ยวอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะขยับตัวไปข้างหน้า จนระยะห่างจากมะเหมี่ยวเหลือใกล้มาก ถ้าพวกเขาอยู่ใกล้กันมากกว่านี้พวกเขาคง......

มะเหมี่ยวคิดอย่างนั้นในใจ แล้วตั้งใจจะทำตามความคิดนี้

มะเหมี่ยวโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วจูบชรัณ ก่อนจะเขินอายหน้าแดงก่ำแล้วหันหลังเดินออกไป

เหลือเพียงชรัณยืนอยู่ที่นั่นคนเดียว ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี

ชรัณยืนลูบบริเวณที่เขาเพิ่งถูกมะเหมี่ยวจูบ

นี่...นี่เป็นครั้งแรกที่ชรัณถูกผู้หญิงแปลกหน้าจูบ

ชรัณตกตะลึงอยู่สักพัก จากนั้นถึงได้นึกขึ้นได้ว่าเขายังมีเรื่องอื่นต้องไปทำ

เขารีบเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยของสาริศา

หลังจากเคาะประตูแล้ว ชรัณก็ได้ยินคำตอบกลับของสาริศา เขาก็ผลักประตูเข้าไป

“คุณนายน้อยครับ ผมไปที่บ้านพักคนชราตามที่คุณบอกแล้ว แต่ไม่พบพชิราครับ หรือว่าเธอจะไม่อยู่ที่นั่น?”

คนของชรัณพยายามค้นหาทั่วบ้านพักคนชราแต่ก็ไม่เห็นพชิรา แบบนี้ทำให้ชรัณสงสัยว่า สาริศาจะเดาผิดตั้งแต่แรกหรือเปล่า?

ที่จริงแล้วพชิราอาจจะไม่ได้อยู่ในบ้านพักคนชราก็ได้

เพราะในความทรงจำของชรัณ พชิราเหมือหงส์ที่สูงส่งมาโดยตลอด จะมาแอบหลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักคนชราด้วยเหตุนี้ได้ยังไง?

แต่ครั้งนี้ชรัณคาดเดาผิดไป พชิราสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองธนพัต

อยู่ที่บ้านพักคนชราไม่เพียงแต่มีที่พักอาศัยเท่านั้น แต่ยังใช้กันยาเป็นโล่ป้องกันสาริศาด้วย

ได้ผลดีทั้งสองด้านแบบนี้ พชิราจะไม่ดีใจได้ยังไง!

“เป็นไปไม่ได้ นอกจากไปอยู่กับกันยาแล้วพชิราไม่มีที่อื่นให้ไปอีกแน่ๆ” สาริศายังคงรู้สึกว่าการคาดเดาของเธอไม่ผิด แต่ทำไมถึงหาพชิราไม่เจอล่ะ

หรือว่าเธอจะคิดผิดไป ไม่อย่างนั้นก็พลาดอะไรบางอย่างไป ทำให้ได้ผลลัพธ์แบบนี้

ตอนนี้การหาพชิราให้เจอเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยธนพัตออกมาได้ ถ้าหากหาพชิราไม่เจอ ก็จะช่วยอะไรธนพัตไม่ได้

สาริศามองไปที่สิ่งของตรงหน้าเธอด้วยความร้อนรน และคิดว่าเธอพลาดไปตรงจุดไหน

“คุณนายน้อย อย่าเพิ่งร้อนใจ อย่าเร่งตัวเองครับ” ชรัณรู้ว่าสาริศาอยู่ภายใต้แรงกดดันที่หนักหนามากในตอนนี้ อีกทั้งเธอยังได้รับบาดเจ็บด้วย ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อการใช้สมองมากเกินไป

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว แต่ธนพัต” ในตอนนี้สาริศาแทบไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ แต่ในสมองกลับจินตนาการถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดออกมา

ชรัณมองท่าทางของสาริศาในตอนนี้ และเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมสาริศาได้ยังไง

เขาทำได้เพียงเดินออกไปอย่างเงียบๆ ตั้งใจจะออกไปหาของว่างหรือเครื่องดื่มให้สาริศาดื่ม

“คุณชรัณ” ชรัณที่เพิ่งเดินออกจากประตู เขาก็เจอเข้ากับมะเหมี่ยวพอดี

“ทำไมคุณถึงตามติดไม่ปล่อยแบบนี้ ไปถึงที่ไหนก็มีคุณทุกที่ คุณไม่มีงานทำหรือไง?” ชรัณมองไปทางมะเหมี่ยวที่กำลังยิ้มหน้าบานตรงหน้าเขา ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเขาก็เริ่มแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

“นี่ คุณจะไปไหน” ในตอนนี้ชรัณอยากจะอยู่ให้ห่างจากมะเหมี่ยว เพราะสถานการณ์ปัจจุบันไม่เหมาะที่เขาจะมาเล่นสนุกจริงๆ

“ไปหาน้ำให้คุณนายน้อย” ชรัณดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าทำเป็นไม่สนใจมะเหมี่ยวเธอคงจะคอยตามกวนใจตัวเองอีกแน่นอน

ดังนั้นจึงยอมตอบคำถามของเธอดีๆ

“อ๊ะ ฉันจะไปด้วย” มะเหมี่ยวมองไปที่ชรัณ แล้วเอื้อมมือไปควงแขนของชรัณไว้ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกัน

 “คุณ...คุณปล่อยมือ” ชรัณมองท่าทางของมะเหมี่ยว แล้วรู้สึกว่าเธอนั้นดื้อดึงจริงๆ

 “ไม่เอา” มะเหมี่ยวมองไปที่ชรัณ แล้วแลบลิ้นใส่ ชรัณชะงักไปทันที

ชรัณเคยถูกทำแบบนี้ที่ไหนกัน และตอนนี้ มีหญิงงามอยู่ในอ้อมแขน แต่เขากลับไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง

ตอนนี้ชรัณเพียงแค่อยากจะรีบซื้อของให้เสร็จ และกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยเร็วๆ

ออสตินไปที่ร้านดอกไม้เพื่อซื้อดอกกุหลาบหนึ่งช่อ แล้วขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล

ชรัณซื้อน้ำเสร็จแล้ว และกำลังคิดว่าจะสะบัดมะเหมี่ยวออกยังไง ก็เห็นออสตินเดินเข้ามา

“รีบปล่อยมือเร็ว!” ชรัณสะบัดมือของมะเหมี่ยวทิ้ง แล้วตามออสตินไป

จนกระทั่งออสตินเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ชรัณถึงได้รู้ว่าออสตินมาเยี่ยมคุณนายน้อยของเขานี่เอง

“เอ๊ะ นี่คุณจะไปไหน” มะเหมี่ยวเดินตามชรัณไป และพอเห็นชรัณกำลังจะเข้าไปในห้อง เธอก็ดึงชรัณไว้ให้เขาอธิบายกับตัวเอง

“ผมไม่มีเวลา ไว้จะบอกคุณทีหลัง” ชรัณบอกกับมะเหมี่ยวดีๆ มะเหมี่ยวรู้สึกว่าท่าทีของชรัณดีขึ้น ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและปล่อยให้ชรัณเดินเข้าไปในห้อง

“ริศาครับ ผมมาเยี่ยม” ออสตินเดินเข้ามาในห้อง และเห็นสาริศากำลังนิ่งคิดอยู่

“คุณนายน้อยไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเยี่ยมครับ คุณออสตินเชิญกลับไปเถอะ” ชรัณเดินเข้ามา และผายมือส่ง ก่อนจะมองไปทางออสติน

ออสตินรู้ว่าชรัณที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นบอดี้การ์ดของธนพัต ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพมาก

“โอ้! สุนัขของตระกูลกีรติเมธานนท์เองก็กัดคนเป็นแล้วเหรอ?”

ออสตินพูด และนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ด้วยท่าทางเชิดหน้า

“คุณออสติน ถึงแม้คุณจะเป็นคนใหญ่คนโต แต่ตระกูลกีรติเมธานนท์ของเราก็ไม่ใช่ว่าจะรังแกได้ง่ายๆ” ตอนที่ได้ยินคำพูดของออสติน สาริศาโมโหขึ้นมาทันที

สาริศามองไปทางออสตินที่มายั่วโมโหด้วยสีหน้าเย็นชา ถ้าออสตินไม่พูดแบบนี้ออกมา เธอก็ยังพอจะไว้หน้าให้ออสตินบ้าง

แต่เมื่อในเมื่อเขาพูดคำพูดสกปรกออกมาแล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับเขาแล้ว

“ริศา คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ธนพัตก็ติดคุกไปแล้ว คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคนในตระกูลกีรติเมธานนท์อีกเหรอครับ?”

ออสตินได้ยินสิ่งที่สาริศาพูด ในใจก็รู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ

เมื่อตะกี้สาริศาพูดอะไรนะ เธอยอมรับว่าตัวเองเป็นคนในตระกูลกีรติเมธานนท์อย่างนั้นเหรอ? ทั้งที่ตระกูลกีรติเมธานนท์ใกล้จะล้มละลายอยู่แล้ว สาริศายังไม่ยอมตายใจอีกเหรอ?