หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 535
สรุปบท บทที่ 535 คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว: หวานเย็น กรุ่นใจ
ตอน บทที่ 535 คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว จาก หวานเย็น กรุ่นใจ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 535 คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่เขียนโดย ช็อคโกแลต เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“ชรัณ นายออกไปก่อนเถอะ” สาริศามองไปที่ชรัณซึ่งยืนโมโหอยู่ด้านข้าง และเอ่ยปากสั่ง
ไม่ใช่ว่าตนเองมีอะไรจะพูดกับออสติน แต่เพราะว่าสิ่งที่ตนเองจะพูดต่อไปนี้ ค่อนข้างจะเสียหน้าสำหรับออสตินเล็กน้อย
“แต่คุณนายน้อยครับ…” ชรัณเป็นห่วงว่าออสตินจะทำอะไรกับสาริศา ในใจยังคงไม่ไว้วางใจ แต่สาริศากลับส่ายหน้า ส่งสายตาให้เขาวางใจได้
“ได้ครับ” ชรัณไม่สามารถต่อรองกับความดื้อดึงของสาริศาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงออกไปก่อน
“เอ๊ะ ทำไมคุณออกมาเร็วจัง” หลังจากที่ชรัณเดินออกมา มะเหมี่ยวที่บังเอิญเดินผ่านหน้าประตูห้องก็เห็นชรัณพอดี
“อืม” ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยว และยื่นน้ำให้มะเหมี่ยวหนึ่งขวด
เห็นว่าผู้หญิงตัวเล็กอย่างมะเหมี่ยว ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวันคงจะเหนื่อยไม่น้อย ในใจจึงรู้สึกสงสารเล็กน้อย
“ขอบคุณ” มะเหมี่ยวรับน้ำมา แล้วยกยิ้มอย่างดีใจให้ชรัณ
ชรัณเห็นว่ามะเหมี่ยว เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยมากคนหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่เธอยิ้ม มันสามารถทำให้ผู้คนทึ่เห็นรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา
ตรงจุดนี้ ชรัณไม่เคยเห็นจากผู้หญิงคนอื่นมาก่อน มะเหมี่ยวเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถทำให้เขารู้สึกสบายใจตอนที่เธอยิ้มได้
“เมื่อตะกี้คุณบอกว่าจะเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ฉันฟังล่ะคะ ตอนนี้คุณควรทำตามสัญญาของคุณได้แล้ว” มะเหมี่ยวดื่มน้ำที่ชรัณมอบให้ จากนั้นก็นั่งลงข้างชรัณและพูดอย่างสงสัย
ที่จริงแล้วมะเหมี่ยวไม่ใช่พวกชอบนินทาเรื่องคนอื่น แต่แค่อยากจะหาหัวข้อให้ทั้งสองได้คุยกัน
บางคนชอบคนอื่น มักจะหาหัวข้อที่ทั้งคู่สนใจมาคุยกัน
ด้วยวิธีนี้ สามารถทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองพัฒนาได้เร็วขึ้น
ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่มะเหมี่ยวอ่านมาจากในนิยายโรแมนติก ตอนนี้เอาออกมาใช้ ลองดูว่ามันจะถูกต้องหรือเปล่า
“ได้” ชรัณมองไปที่ใบหน้าของมะเหมี่ยว แล้วค่อยๆ เล่าให้มะเหมี่ยวฟังถึงเรื่องราวระหว่างสาริศา ออสตินและธนพัต
รวมถึงการทรยศของตัวเอง เขาพูดออกมาทั้งหมด
“เท่จัง” หลังจากฟังชรัณเล่าถึงจนจบ ดวงตาของมะเหมี่ยวก็ปรากฏแววตาชื่นชมออกมา
ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยวอย่างจนใจ
หรือว่าผู้หญิงจะเป็นแบบนี้กันทุกคน? พอได้ฟังเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เริ่มหลงใหลขึ้นมา?
เดี๋ยวนะ หลงใหล...
หรือว่า...
ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยวแล้วคิดทบทวน แล้วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“คุณ… ชอบผมอย่างนั้นเหรอ?”
ชรัณเป็นคนพูดตรงไปตรงมา ในด้านความรู้สึกไม่รู้ว่าอะไรควรพูด และอะไรไม่ควรพูด
ในใจคิดอะไร ก็พูดออกมาทันที ดังนั้นพอชรัณถามคำถามนี้ออกมา มะเหมี่ยวที่ยังอยู่ในท่าทางหลงใหลก็ลุกขึ้นยืนทันที
“คุณรู้ได้ยังไง”
พอมะเหมี่ยวพูดจบ แม้แต่เธอเองก็ยังตกตะลึง
นี่ก็เท่ากับว่ามะเหมี่ยวยอมรับว่าเธอชอบชรัณแล้วใช่ไหม?
มะเหมี่ยวทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้มานึกเสียใจทีหลังมันก็สายเกินไปแล้ว จะวิ่งหนีไปเหมือนก่อนหน้านี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
จึงได้แต่ยอมรับออกไปตรงๆ เท่านั้น
......
การสนทนาระหว่างสาริศากับออสตินในห้องก็ดูจะไม่ราบรื่นมากนัก
“ริศา ไปกับผมเถอะ ผมสามารถให้ชีวิตที่คุณต้องการได้” ออสตินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แทบจะคุกเข่าขอร้องสาริศาให้ไปกับเขา
แต่ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ สาริศาไม่มีทางเลือกไปอยู่กับคนที่เขาไม่ชอบเพราะเงินแน่นอน
อีกทั้งตอนนี้ธนพัตยังอยู่ในคุก เธอจะไม่ทำเรื่องไร้มนุษยธรรมแบบนี้ให้ทุกคนหัวเราะเยาะแน่นอน
“ริศา คุณจะดูถูกผมแบบนี้ไม่ได้” ในใจออสตินนั้นดูถูกพชิรามาตลอด
ถ้าไม่ใช่เพราะพชิราสามารถช่วยเขาได้ ออสตินคงไม่ร่วมมือกับเธอนานถึงขนาดนี้
“ไม่เลยค่ะ คุณคิดไปเอง” สาริศามองไปทางออสตินที่ถือว่าตัวเองสำคัญที่สุดตรงหน้า ก่อนจะเลิกคิ้ว แล้วไม่พูดอะไรอีก
“ใช่ เป็นผมที่คิดมากไปเอง เป็นผมที่มีคุณอยู่ในใจมาตลอด เป็นผมที่ถือว่าคุณคือคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต เป็นผมที่คิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียว”
ออสตินได้ยินคำพูดของสาริศา ก็พูดระบายออกมายาวเหยียด จากนั้นก็มองไปที่สาริศา ดวงตาของเขา ถ้าสังเกตดูดีๆ มันแดงเล็กน้อย
“อืม มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ” สาริศารู้สึกว่าออสตินพูดถูก ในขณะที่กำลังจะปรบมือชื่นชม เธอก็ได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นมา
“ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ยังไม่ออกไปอีก” สาริศาหันตามเสียง และตกตะลึงไปทันที
นั่นคือ……
คนคนนั้นคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอด แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้สาริศารู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย
“คุณ?” สาริศามองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูด้วยความไม่แน่ใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง
“คุณควรเรียกผมว่าที่รัก” ธนพัตมองไปที่สาริศา แล้วยกยิ้ม
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เจอสาริศา ตอนนี้ ดูเหมือนสาริศาจะผอมกว่าก่อนหน้านี้มาก
พอเห็นว่าคนที่เขาคิดถึงมาตลอดอยู่ตรงหน้าเขา ธนพัตแทบอยากจะก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดสาริศาไว้แน่น
แต่เพราะยังมีคนขัดขวางอยู่ตรงหน้า ธนพัตจึงต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน
“ชรัณ จับผู้ชายที่คิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียวคนนี้ไว้ แล้วโยนออกจากที่นี่ซะ!” ธนพัตไม่อยากเห็นออสตินอยู่ที่นี่
เป็นออสตินที่คอยแย่งชิงสาริศากับเขา ตอนนี้ตนเองเป็นผู้ชายของสาริศาไปแล้ว ออสตินยังกล้าที่จะเป็นศัตรูความรักกับเขาแบบโจ่งแจ้งแบบนี้
ถือว่าเขาไม่ได้เห็นตนเองอยู่ในสายตา หรือเขาดูเหมือนคนที่รังแกง่ายๆ กัน?
ธนพัตคิดในใจ และรู้สึกไม่ชอบใจ จึงเดินเข้าไปหาออสตินทีละก้าว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...