หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 535

“ชรัณ นายออกไปก่อนเถอะ” สาริศามองไปที่ชรัณซึ่งยืนโมโหอยู่ด้านข้าง และเอ่ยปากสั่ง

ไม่ใช่ว่าตนเองมีอะไรจะพูดกับออสติน แต่เพราะว่าสิ่งที่ตนเองจะพูดต่อไปนี้ ค่อนข้างจะเสียหน้าสำหรับออสตินเล็กน้อย

“แต่คุณนายน้อยครับ…” ชรัณเป็นห่วงว่าออสตินจะทำอะไรกับสาริศา ในใจยังคงไม่ไว้วางใจ แต่สาริศากลับส่ายหน้า ส่งสายตาให้เขาวางใจได้

“ได้ครับ” ชรัณไม่สามารถต่อรองกับความดื้อดึงของสาริศาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงออกไปก่อน

“เอ๊ะ ทำไมคุณออกมาเร็วจัง” หลังจากที่ชรัณเดินออกมา มะเหมี่ยวที่บังเอิญเดินผ่านหน้าประตูห้องก็เห็นชรัณพอดี

 “อืม” ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยว และยื่นน้ำให้มะเหมี่ยวหนึ่งขวด

เห็นว่าผู้หญิงตัวเล็กอย่างมะเหมี่ยว ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวันคงจะเหนื่อยไม่น้อย ในใจจึงรู้สึกสงสารเล็กน้อย

“ขอบคุณ” มะเหมี่ยวรับน้ำมา แล้วยกยิ้มอย่างดีใจให้ชรัณ

ชรัณเห็นว่ามะเหมี่ยว เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยมากคนหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่เธอยิ้ม มันสามารถทำให้ผู้คนทึ่เห็นรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

ตรงจุดนี้ ชรัณไม่เคยเห็นจากผู้หญิงคนอื่นมาก่อน มะเหมี่ยวเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถทำให้เขารู้สึกสบายใจตอนที่เธอยิ้มได้

“เมื่อตะกี้คุณบอกว่าจะเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ฉันฟังล่ะคะ ตอนนี้คุณควรทำตามสัญญาของคุณได้แล้ว” มะเหมี่ยวดื่มน้ำที่ชรัณมอบให้ จากนั้นก็นั่งลงข้างชรัณและพูดอย่างสงสัย

ที่จริงแล้วมะเหมี่ยวไม่ใช่พวกชอบนินทาเรื่องคนอื่น แต่แค่อยากจะหาหัวข้อให้ทั้งสองได้คุยกัน

บางคนชอบคนอื่น มักจะหาหัวข้อที่ทั้งคู่สนใจมาคุยกัน

ด้วยวิธีนี้ สามารถทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองพัฒนาได้เร็วขึ้น

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่มะเหมี่ยวอ่านมาจากในนิยายโรแมนติก ตอนนี้เอาออกมาใช้ ลองดูว่ามันจะถูกต้องหรือเปล่า

“ได้” ชรัณมองไปที่ใบหน้าของมะเหมี่ยว แล้วค่อยๆ เล่าให้มะเหมี่ยวฟังถึงเรื่องราวระหว่างสาริศา ออสตินและธนพัต

รวมถึงการทรยศของตัวเอง เขาพูดออกมาทั้งหมด

“เท่จัง” หลังจากฟังชรัณเล่าถึงจนจบ ดวงตาของมะเหมี่ยวก็ปรากฏแววตาชื่นชมออกมา

ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยวอย่างจนใจ

หรือว่าผู้หญิงจะเป็นแบบนี้กันทุกคน? พอได้ฟังเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เริ่มหลงใหลขึ้นมา?

เดี๋ยวนะ หลงใหล...

หรือว่า...

ชรัณมองไปที่มะเหมี่ยวแล้วคิดทบทวน แล้วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ

 “คุณ… ชอบผมอย่างนั้นเหรอ?”

ชรัณเป็นคนพูดตรงไปตรงมา ในด้านความรู้สึกไม่รู้ว่าอะไรควรพูด และอะไรไม่ควรพูด

ในใจคิดอะไร ก็พูดออกมาทันที ดังนั้นพอชรัณถามคำถามนี้ออกมา มะเหมี่ยวที่ยังอยู่ในท่าทางหลงใหลก็ลุกขึ้นยืนทันที

 “คุณรู้ได้ยังไง”

 พอมะเหมี่ยวพูดจบ แม้แต่เธอเองก็ยังตกตะลึง

นี่ก็เท่ากับว่ามะเหมี่ยวยอมรับว่าเธอชอบชรัณแล้วใช่ไหม?

มะเหมี่ยวทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้มานึกเสียใจทีหลังมันก็สายเกินไปแล้ว จะวิ่งหนีไปเหมือนก่อนหน้านี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

จึงได้แต่ยอมรับออกไปตรงๆ เท่านั้น

......

การสนทนาระหว่างสาริศากับออสตินในห้องก็ดูจะไม่ราบรื่นมากนัก

“ริศา ไปกับผมเถอะ ผมสามารถให้ชีวิตที่คุณต้องการได้” ออสตินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แทบจะคุกเข่าขอร้องสาริศาให้ไปกับเขา

แต่ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ สาริศาไม่มีทางเลือกไปอยู่กับคนที่เขาไม่ชอบเพราะเงินแน่นอน

อีกทั้งตอนนี้ธนพัตยังอยู่ในคุก เธอจะไม่ทำเรื่องไร้มนุษยธรรมแบบนี้ให้ทุกคนหัวเราะเยาะแน่นอน

“ริศา คุณจะดูถูกผมแบบนี้ไม่ได้” ในใจออสตินนั้นดูถูกพชิรามาตลอด

ถ้าไม่ใช่เพราะพชิราสามารถช่วยเขาได้ ออสตินคงไม่ร่วมมือกับเธอนานถึงขนาดนี้

“ไม่เลยค่ะ คุณคิดไปเอง” สาริศามองไปทางออสตินที่ถือว่าตัวเองสำคัญที่สุดตรงหน้า ก่อนจะเลิกคิ้ว แล้วไม่พูดอะไรอีก

“ใช่ เป็นผมที่คิดมากไปเอง เป็นผมที่มีคุณอยู่ในใจมาตลอด เป็นผมที่ถือว่าคุณคือคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต เป็นผมที่คิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียว”

ออสตินได้ยินคำพูดของสาริศา ก็พูดระบายออกมายาวเหยียด จากนั้นก็มองไปที่สาริศา ดวงตาของเขา ถ้าสังเกตดูดีๆ มันแดงเล็กน้อย

“อืม มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ” สาริศารู้สึกว่าออสตินพูดถูก ในขณะที่กำลังจะปรบมือชื่นชม เธอก็ได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นมา

“ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ยังไม่ออกไปอีก” สาริศาหันตามเสียง และตกตะลึงไปทันที

นั่นคือ……

คนคนนั้นคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอด แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้สาริศารู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย

“คุณ?” สาริศามองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูด้วยความไม่แน่ใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

“คุณควรเรียกผมว่าที่รัก” ธนพัตมองไปที่สาริศา แล้วยกยิ้ม

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เจอสาริศา ตอนนี้ ดูเหมือนสาริศาจะผอมกว่าก่อนหน้านี้มาก

พอเห็นว่าคนที่เขาคิดถึงมาตลอดอยู่ตรงหน้าเขา ธนพัตแทบอยากจะก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดสาริศาไว้แน่น

แต่เพราะยังมีคนขัดขวางอยู่ตรงหน้า ธนพัตจึงต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน

“ชรัณ จับผู้ชายที่คิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียวคนนี้ไว้ แล้วโยนออกจากที่นี่ซะ!” ธนพัตไม่อยากเห็นออสตินอยู่ที่นี่

เป็นออสตินที่คอยแย่งชิงสาริศากับเขา ตอนนี้ตนเองเป็นผู้ชายของสาริศาไปแล้ว ออสตินยังกล้าที่จะเป็นศัตรูความรักกับเขาแบบโจ่งแจ้งแบบนี้

ถือว่าเขาไม่ได้เห็นตนเองอยู่ในสายตา หรือเขาดูเหมือนคนที่รังแกง่ายๆ กัน?

ธนพัตคิดในใจ และรู้สึกไม่ชอบใจ จึงเดินเข้าไปหาออสตินทีละก้าว