หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 536

“คุณออสติน ผมหวังว่าคุณจะวางตัว​ให้ดี อย่าคาดหวังในสิ่งที่ไม่ใช่ของคุณ ไม่อย่างนั้น คุณคงไม่ตายดี”

หลังจากที่ธนพัตพูดจบ เขาก็โบกมือ ให้ชรัณพาออสตินออกไป

 “ริศา คิดถึงผมไหม” พอเห็นว่าไม่มีคนขัดหูขัดตาอยู่ในห้องแล้ว ธนพัตก็นอนลงบนเตียงของสาริศา

แล้วโอบกอดผู้หญิงที่เขาคิดถึงมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตอนนี้ถึงรู้สึกสบายใจขึ้นมา

ในระหว่างที่เขาอยู่ในคุก เขาเอาแต่คิดถึงวันที่เขาถูกจับตัวไป

นึกเสียใจที่ไม่ได้มองสาริศาให้มากกว่านี้ ถ้านั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้เจอกันล่ะ?

ที่จริงแล้ว ตอนที่อยู่ในคุก ธนพัตก็เคยคิดว่าเขาจะไม่สามารถออกไปได้อีก สำหรับเขาแล้วด้านนอกคุก สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาไม่ใช่TNP Group และไม่ใช่อย่างอื่น แต่เป็นผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาคนนี้

“คิดถึงสิคะ” สาริศากอดธนพัตที่ดูซูบผอมลงเช่นกัน

เมื่อก่อนถึงแม้จะผอม แต่กลับให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก ในตอนนี้ถึงแม้ความรู้สึกปลอดภัยจะยังคงอยู่ แต่เธอสัมผัสได้ถึงกระดูกในร่างกายของธนพัต

สาริศาน้ำตาไหลลงมาทันที

การที่ถูกธนพัตกอดไว้แบบนี้ เป็นสิ่งที่สาริศาเฝ้ารอมาเป็นเวลานาน และในที่สุดมันก็กลายเป็นจริง สาริศาจะไม่มีความสุขได้ยังไงกัน?

“โอ๊ะ ทำไมคิดถึงผมถึงขนาดต้องร้องไห้เลยล่ะ” ธนพัตเห็นสาริศาร้องไห้ ตนเองก็รู้สึกสงสารจับใจ แต่พอคิดว่าเขากลับมาแล้ว ไม่ควรทำให้สาริศารู้สึกเสียใจอีก

ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่พูดหยอกล้อสาริศา โดยหวังว่าเธอจะไม่เสียใจอีก

“คนบ้า” สาริศาเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตา แล้วมองไปที่ธนพัต

“เล่ามาเลยค่ะ ว่าคุณออกมาได้ยังไง?” สาริศามองหน้าธนพัต ความรู้สึกได้ของรักกลับคืนมามันดีจริงๆ

“เรื่องนี้ต้องขอบคุณภรรยาสุดที่รักของผมคนนี้เลย” ธนพัตเอ่ยชมสาริศา แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคุก

“หลังจากที่ทางตำรวจแปลภาษาปากในวิดีโอที่คุณส่งมาได้ พวกเขาก็ปล่อยผมออกมาเลย”

พูดไปแล้วก็แปลก จุดที่ธนพัตคิดไม่ถึงในตอนนั้น สาริศากลับคิดออก

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเห็นความสามารถที่แท้จริงของสาริศามาก่อน

ธนพัตมองไปที่สาริศาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

“ริศา”

“อืม”

หลังจากที่สาริศาเอ่ยตอบ ปากของเธอก็ถูกริมฝีปากที่ร้อนแรงของธนพัตครอบครอง

เพราะทั้งสองคนไม่ได้เจอกันนาน ทั้งคู่ต่างรู้สึกดีใจที่ได้ในสิ่งที่รักกลับคืนมา จูบในครั้งนี้จึงดำเนินอยู่เป็นเวลานาน

ทั้งสองคนดุเดือด และร้อนแรงมาก

“คุณชายครับ”

หลังจากที่ชรัณเดินเข้ามา เขาเห็นภาพที่ธนพัตกำลังกดสาริศาไว้ด้านล่าง จึงรีบปิดตาของธีร์ที่อยู่ข้างๆ เขาทันที แล้วรีบก้าวถอยหลังออกจากห้องไปด้วยความกระดากอาย

สาริศารู้ว่าชรัณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขาเมื่อตะกี้แล้ว เธอจึงรีบผลักธนพัตออกไปอย่างเขินอายเล็กน้อย

“มีอะไรหรือเปล่า?” ธนพัตจงใจถามสาริศาอย่างรู้เท่าทัน

ริมฝีปากของสาริศาเพราะการจูบที่ดุเดือดร้อนแรงก่อนหน้านี้ ริมฝีปากอวบอิ่ม และใบหน้าแดงก่ำน่าดู

ในขณะที่ธนพัตกำลังจะขึ้นไปทำต่อจากเมื่อตะกี้ สาริศาก็ผลักธนพัตออกไปก่อน

“ทำไมล่ะครับ?” ธนพัตมองไปที่สาริศาอย่างงงงวย

“ชรัณยังอยู่ข้างนอกค่ะ แล้วตอนนี้ก็อยู่ในโรงพยาบาลด้วย” สาริศามองไปที่ธนพัต แล้วบอกเขาว่าควรเรียกชรัณเข้ามาได้แล้ว

ธนพัตเห็นว่าสาริศาจัดเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อย จึงเรียกชรัณเข้ามา

 “ผมพาคุณหนูมาแล้วครับ” ชรัณมองท่าทางของทั้งสองคน แต่ไม่ได้พูดอะไร

เรื่องที่สาริศาได้รับบาดเจ็บและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และธนพัตถูกจับไปที่สถานีตำรวจ ถูกเก็บเป็นความลับต่อธีร์

ถึงแม้สาริศาจะไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ธนพัตก็รู้ว่าสาริศากำลังคิดอะไรอยู่

“เด็กโง่ หลังจากนี้ห้ามใจร้อน ต้องระมัดระวังตัวให้ดี” ธนพัตแสร้งทำเป็นตำหนิสาริศาอย่างไม่พอใจ

ธนพัตรู้ว่าสาริศากระวนกระวายใจจนสะดุดล้มต้องเข้าโรงพยาบาลก็เพราะเขา

“อืม เข้าใจแล้วค่ะ” สาริศาทำหน้ามุ่ยมองไปทางธนพัต

ทั้งที่เป็นเพราะเธอไม่ทันระวัง แต่เป็นธนพัตที่หลงตัวเองมากเกินไป ถึงได้โทษตัวเองที่ทำให้เธอสะดุดล้ม

แต่สาริศาไม่ได้พูดออกไปอย่างที่คิด เพราะสิ่งที่ธนพัตพูดก็ไม่ผิด แต่เป็นเพราะสาริศาไม่อยากเสียหน้า จึงไม่อยากยอมรับ

“คุณรู้ไหม ตอนที่ผมกลับถึงบ้านแล้วไม่เห็นคุณ โทรหาชรัณ ถึงได้รู้ว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ในตอนนั้น หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น ผมคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แต่ ชรัณบอกว่าตอนนี้คุณอาการดีขึ้นแล้ว ผมถึงได้วางใจขึ้นมาบ้าง”

หลังจากที่ธนพัตกลับถึงบ้าน เดิมทีเขาอยากจะดูว่าในตอนนั้นสาริศากำลังทำอะไรอยู่ แต่กลับไม่เห็นเธอ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยการใช้ชีวิตประจำวันของสาริศา ทำให้ธนพัตเริ่มกระวนกระวายจนทำตัวไม่ถูก

พอได้ยินว่าสาริศาอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็รีบเดินทางมาทันที

“ผมไม่รู้ว่าชีวิตไร้รสชาติมากแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าชีวิตที่ไม่มีคุณ ผมคงทรมานจนมีชีวิตอยู่ไม่ได้”

ธนพัตมองหน้าสาริศา แล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

สาริศามองไปที่ธนพัต แล้วโผเข้าไปในอ้อมกอดของธนพัตทันที

สาริศาไม่ได้ยินคำบอกรักของธนพัตมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ตอนนี้ธนพัตเอ่ยคำบอกรัก ก็ชนะคำบอกรักที่เคยได้ยินมาตลอดชีวิตของเธอแล้ว

เพราะคำพูดประโยคนี้ ตรงกับอารมณ์ของทั้งสองคนในเวลานี้พอดี สาริศาเชื่อว่า นี่คือคำบอกรักที่ดีที่สุดที่เธอเคยได้ยินมาในชีวิต

“เอาล่ะ เอาล่ะ เด็กโง่ของผม” ธนพัตยกยิ้มแล้วลูบหัวสาริศาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็แอบเช็ดน้ำตาจากหางตาของตัวเองเงียบ ๆ

ชรัณที่กำลังพาธีร์ไปทานอาหารนึกถึงตอนที่คุยกับมะเหมี่ยวขึ้นมา บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุข

แต่เขากับมะเหมี่ยวเพิ่งจะเจอกันแค่สองสามครั้ง แต่มะเหมี่ยวเหมือนจะเข้ามาอยู่ในหัวใจของชรัณแล้ว เพียงแค่เขาหลับตาลง ในสมองก็มีแต่หน้าของมะเหมี่ยว