หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 539

“พวกคุณยังจะบอกว่าพวกคุณไม่ใช่อีกเหรอ คนอื่นเขาบริษัททำให้พวกคุณสูญเสียทรัพย์สิน แทนที่จะไปหาคนที่รับผิดชอบบริษัท พวกคุณกลับมาหาเรื่องผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้”

สาริศาเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพูดดีๆ กับพวกเขา ดังนั้นเธอจึงพูดออกไปตรงๆ

หลังจากได้ยินแบบนี้ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้น ลุยเลยพวกเรา”

พอชรัณได้ยินแบบนี้ เขาก็รีบเข้าไปขวางหน้าสาริศาไว้

และในกลุ่มนั้นหยิบปืนออกมา

เสียงกระสุนปืนแหวกอากาศดังเข้ามาที่ข้างหู แล้วในอากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นดินปืน

แค่ไม่กี่วินาที ชรัณที่ยืนขวางหน้าเพื่อปกป้องสาริศาไว้ ก็ล้มลงไปกับพื้น

แล้วมีเลือดไหลออกมาท่วมตัว

สาริศาปิดปาก เธอคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ และคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้ายิงจริงๆ

สาริศามองดูพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา เธอจำกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ สักวันหนึ่ง เธอจะให้พวกเขาได้ชดใช้กับหนี้เลือดในครั้งนี้

ในตอนที่กระสุนนัดที่สองกำลังจะยิง ธนพัตก็มาถึงพอดี

สาริศาเห็นหมายเลขทะเบียนรถของธนพัต จึงดีใจมาก

ความหวาดกลัวและความกังวลทั้งหมดที่เธอมีก่อนหน้านี้ กลับหายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ เห็นธนพัตมาถึง

ตอนนี้เธอแค่หวังว่าธนพัตจะรีบพาชรัณไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาให้เร็วที่สุด เพราะชรัณได้รับบาดเจ็บเพื่อปกป้องเธอ

สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น

และคนพวกนั้นพอเห็นชรัณล้มลงบนพื้น พวกเขาก็ตกใจมากเช่นกัน พอมองดูรถที่หยุดจอดฝั่งตรงข้าม ก็รู้ว่าคนที่ใหญ่ที่สุดมาถึงแล้วจริงๆ

คนกลุ่มนั้นรีบหนีไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าพวกเขาได้รับคำสั่งมา และพอธนพัตลงจากรถ ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปหมดแล้ว และไม่มีร่องรอยของพวกเขาเหลืออยู่

สิ่งเดียวที่สามารถพิสูจน์ได้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น คือชรัณที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น

“คุณคะ รีบพาชรัณไปโรงพยาบาลเร็วค่ะ”

ตอนนี้สาริศาไม่มีเวลามาอธิบายอะไรให้ธนพัตฟัง เพราะกระสุนปืนลูกนั้นพุ่งเข้าที่หน้าอกของชรัณ

ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดแล้ว เขาต้องรีบไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาให้เร็วที่สุด

ไม่อย่างนั้นชีวิตของเขาอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้

ตลอดทาง ทุกคนมองไปทางชรัณที่กำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว และหวังว่าชรัณจะปลอดภัย

“คุณ คุณชาย” ชรัณรู้สึกโล่งใจมากพอได้เห็นว่าธนพัตมาถึงแล้ว

เพราะถ้าคุณชายอยู่ที่นี่ เขาก็สามารถปกป้องคุณนายน้อยได้

 “ฉันอยู่นี่ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว” ธนพัตขมวดคิ้วแน่น พอเขาเห็นอาการบาดเจ็บของชรัณ

ธนพัตรู้ว่าตลอดหลายปีมานี้เขาติดหนี้ชรัณเยอะมาก ชรัณทำเพื่อพวกเขามากมายถึงขนาดนั้น และตอนนี้เขายังถูกยิงเพื่อปกป้องภรรยาของตนเองอีก

ธนพัตรู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะมองไปทางสาริศา เพื่อดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

ไม่อย่างนั้น ธนพัตคงรู้สึกไม่ไว้วางใจ

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาที่ไม่ได้จัดคนมาปกป้องสาริศาให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นสาริศาคงไม่ตกอยู่ในอันตรายแบบนี้

ธนพัตเอื้อมมือออกไปจับมือของสาริศาไว้ แล้วรวบรวมกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อเอ่ยพูด “ผมขอโทษ”

สาริศามองหน้าของธนพัตที่ซีดมาก จากนั้นเขาก็รู้ว่าธนพัตกำลังคิดอะไรอยู่ และรู้ว่าเพราะเรื่องที่บริษัทธนพัตลำบากมากแค่ไหน

ตอนนี้ปัญหาที่บริษัทธนพัตยังไม่ได้รับการแก้ไข ตอนนี้เธอยังสร้างเรื่องเดือดร้อนให้เขาอีก และมือขวาคนสนิทของเขายังได้รับบาดเจ็บสาหัส คนที่ควรจะกล่าวขอโทษมากที่สุดควรเป็นสาริศาเองมากกว่า

 “ธนพัตคะ ชรัณได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องฉัน” สาริศารู้สึกเสียใจมาก ถ้าเป็นตัวเธอเองที่ได้รับบาดเจ็บ ก็คงไม่ต้องรู้สึกผิดมากขนาดนี้ แต่การได้เห็นชรัณได้รับบาดเจ็บเพื่อปกป้องเธอ ทำให้เธอรู้สึกเสียใจมาก

ถ้าเพื่อปกป้องเธอแล้วชรัณ... สาริศาคงรู้สึกผิดไปจนตาย

แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงโรงพยาบาล ดังนั้นจึงไม่สามารถสรุปอะไรรวดเร็วเกินไป

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้วคนดี” ธนพัตลูบหลังปลอบโยนสาริศา หวังว่าจะทำให้สาริศาสงบสติอารมณ์ได้บ้าง

ธนพัตรู้ว่าชรัณได้ทำอะไรเพื่อพวกเขามากมาย และเพราะการทรยศในครั้งนั้น ทำให้ชรัณทุ่มเทตัวเองและทำงานหนักมากกว่าเมื่อก่อน

อีกทั้งยังทำเพื่อพวกเขาทุกอย่าง พวกเขาแค่หวังว่าชรัณจะหายดีเร็วๆ

ในขณะที่เขากังวล พวกเขาก็ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว

ทางโรงพยาบาลรีบย้ายเปลมารับอย่างรวดเร็ว และหลังจากยกชรัณขึ้นเปลแล้ว หัวใจของ สาริศาถึงได้โล่งใจขึ้น

มะเหมี่ยวตะโกนออกมาสุดเสียง ทำให้สาริศากับธนพัตที่อยู่ด้านข้างไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

พวกเขาได้แต่มองไปที่มะเหมี่ยว ที่กำลังตะโกนเสียงดัง

และอาจเป็นเพราะว่ามะเหมี่ยวตะโกนเสียงดังเกินไป ส่งผลให้คุณหมอคนหนึ่งเดินเข้ามาห้าม

 “ตะโกนอะไรกัน?”

ตำแหน่งของหมอสูงกว่าพยาบาล คุณหมอคนนั้นเห็นว่าเธอเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลนี้จึงตะโกนว่าออกไปโดยไม่ลังเล

มะเหมี่ยวได้ยินเสียงจึงมองไปทางคุณหมอที่เพิ่งตะโกนใส่เธอ

มะเหมี่ยวเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ แล้วมองไปที่คุณหมอคนนั้นอย่างเย็นชา

 “คุณ...” พอมองคนนั้นเห็นมะเหมี่ยว ก็ตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

 “คุณ คุณถูกไล่ออก” หลังจากที่มะเหมี่ยวพูดจบ เธอก็เอื้อมมือออกไปถอดบัตรประจำตัวของหมอคนนั้นออก

จากนั้นประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก มะเหมี่ยวจึงไม่มีเวลามากพอที่จะมาสนใจหมอคนนั้นอีก

มะเหมี่ยวก้าวไปข้างหน้าคุณหมอ แล้วเอ่ยถามว่าอาการของชรันทันที

คุณหมอมองหน้ามะเหมี่ยวสักพัก ก่อนจะพูดกับสาริศาและธนพัตว่า “ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ไม่มีอาการร้ายแรงแล้ว”

หลังจากได้ยินแบบนี้ ความตึงเครียดในหัวใจของทั้งสามก็ผ่อนคลายลง

พวกเขารออยู่นานมาก และในที่สุดพวกเขาก็รอจนชรัณปลอดภัย จะไม่ให้พวกเขาดีใจได้ยังไง

ในตอนที่มะเหมี่ยวกำลังจะเข้าไป คุณหมอก็ห้ามไว้

 “ข้างในเป็นเขตฆ่าเชื้อครับ”

หลังจากได้ยินแบบนี้ มะเหมี่ยวจึงได้แต่ยอมเชื่อฟังไม่เข้าไปข้างใน แต่รอให้ชรัณถูกพาออกมา

 พอเห็นริมฝีปากที่ซีดเซียวของชรัณ หัวใจของมะเหมี่ยวก็เจ็บขึ้นมาทันที

มะเหมี่ยวมองไปที่สาริศากับธนพัต แล้วพูดว่า “ยกคุณชรัณให้ฉัน พวกคุณคิดเท่าไหร่”

ในตอนนี้มะเหมี่ยวไม่อยากให้ชรัณต้องได้รับบาดเจ็บเพื่อพวกเขาอีกต่อไปแล้ว