หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 54

ตอนที่ธนพัตไปทานข้าวเป็นเพื่อนกับสาริศานั้น ได้รับโทรศัพท์จากที่ทำงานหลายสาย

สาริศารู้ว่าธนพัตอยู่เป็นเพื่อนตัวเองมาครึ่งค่อนวันแล้ว จึงเกิดความรู้สึกเกรงใจ จากนั้นจึงได้กล่าวขึ้น：“คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ ทางฝั่งคุณแม่ฉันอยู่เป็นเพื่อนได้ค่ะ”

ธนพัตมองดูสาริศาที่ทานอาหารอย่างรีบร้อน จนมุมปากมีซอสติดอยู่ จึงได้ยื่นมือมาช่วยเธอเช็ดออก

“ผมไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาใหม่” เขากล่าวเบา ๆ “ถ้าหากขาดเหลืออะไร ให้รีบบอกผมทันทีนะ”

สาริศาพยักหน้า แต่กลับไม่เห็นธนพัตลุกขึ้น จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ”

ธนพัตมองสาริศาราวกับกำลังครุ่นคิด จากนั้นเลียนิ้วมือที่ใช้เช็ดซอสที่มุมปากของสาริศาจนสะอาดเกลี้ยง “เปล่า ผมแค่คิดว่า การพยักหน้าของคุณเมื่อสักครู่ ดูค่อนข้างจะจริงจัง”

สาริศามองดูท่าทางการเลียนิ้วมือของธนพัต ในหัวเกิดเสียงดังตึงขึ้น จึงได้ยินคำพูดของเขาไม่ชัดเจน

นี่ นี่…..ดูสนิทกันเกินไปไหม?

อีกอย่างถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้ เกรงว่าสาริศาอาจจะรู้สึกว่าไม่ถูกสุขลักษณะ แต่ดันเป็นธนพัตที่ทำแบบนี้ นิ้วมือที่เรียวยาวบวกกับริมฝีปากที่เบาบาง กลับทำให้ดูเป็นท่าทางที่เซ็กซี่จริง ๆ

“อะไรจริงจังไม่จริงจัง” ใบหน้ารูปไข่ของเธอร้อนผ่าวแล้วถามขึ้นอย่างเขินอาย 

“ก็คือ ต่อไปหากคุณต้องการอะไร จะสามารถบอกกับผมได้ไหม” ธนพัตมองหญิงสาวที่หลบเลี่ยงสายตาที่อยู่ตรงหน้า แววตาจึงเกิดร่องรอยความไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นจึงเชยคางของเธอขึ้น บังคับให้เธอจ้องตากับตัวเอง “สาริศา ผมหวังอยากให้คุณเห็นผมเป็นสามีของคุณจริง ๆ”

เป็นสามีจริง ๆ?

สาริศามองดวงตาดำขลับของธนพัต ฉับพลันจึงเกิดอาการนิ่งไปชั่วขณะ

“ค่ะ” สักพัก เธอได้ก้มหน้าลง “ฉันรับปากคุณ ถ้าหากว่าต่อไปฉันต้องการอะไร ฉันจะบอกคุณเป็นคนแรก”

มุมปากของธนพัตถึงได้ยกเป็นเส้นโค้งขึ้นอย่างพอใจขึ้นในเวลานี้ “เด็กดี”

เมื่อปล่อยคางของสาริศาแล้ว เขาก็หันหลังจากไป

แต่เมื่อเขาไปถึงที่หน้าประตูนั้น สาริศาจู่ ๆ ได้เรียกเขาให้หยุดขึ้น “ธนพัต!”

เขาค่อย ๆ หันข้างมา จึงเห็นใบหน้าที่แดงเล็กน้อยของสาริศา และอาการบิดตัวเล็กน้อย：“ขอบคุณจริง ๆ ที่ช่วยฉันไว้ในครั้งนี้”

คำขอบคุณง่ายๆ เช่นนี้ แต่ทำไมธนพัตฟังแล้วมุมปากถึงรู้สึกอดไม่ได้ที่ยกยิ้มขึ้น “ไม่ต้อง”

คืนนี้ สาริศานอนเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งคืน โชคดีที่ธนพัตได้เปลี่ยนห้องผู้ป่วยเป็นห้องพิเศษให้กับคุณแม่ของเธอ เธอจึงเสริมเตียงนอนไว้ข้าง ๆ การเฝ้าไข้คืนนี้ถึงจะได้ไม่ทรมาน 

เช้าวันรุ่งขึ้น สาริศาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงกระแอมไอ

เธอลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ก็เห็นคุณแม่นั้นได้ตื่นขึ้นมาแล้ว

“แม่!” สาริศารีบมาที่ข้างเตียง “แม่เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ต้องการเรียกหมอไหม”

“แม่ไม่เป็นไร” ใบหน้าของกันยายังคงขาวซีด มองสาริศาที่อยู่ตรงหน้า แววตาจึงเป็นประกาย มือลูบจับเส้นผมของสาริศาด้วยความสั่นเทา “ริศา……ริศาของแม่……มาให้แม่ได้ดูหน้าลูกดี ๆ หน่อยสิ นานแค่ไหน…...นานแค่ไหนแล้วที่แม่ไม่ได้เห็นหน้าลูก……”

น้ำตาของสาริศาไหลออกจากเบ้าตา ส่ายหัวสะอึกสะอื้น “สองปีแล้วค่ะ…..แม่……สองปีแล้วที่แม่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา……”

สองปีก่อน ที่ราวกับเป็นคืนฝันร้าย เธอถูกพรากสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิง ไม่เพียงแต่เท่านี้ คนที่เธอรักมากที่สุดสองคน ก็ได้จากเธอไป

คนหนึ่งคือชายหนุ่มที่เธอรักมากที่สุด ธีภพ ที่จู่ ๆ ก็หายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ 

อีกคนหนึ่งก็คือญาติเพียงหนึ่งเดียวของเธอ กันยาแม่ของเธอ ที่ป่วยหนักกะทันหัน นอนสลบไม่ตื่น

กันยายิ้มเศร้า กระแอมไอขึ้นสองสามครั้ง และกุมมือของสาริศาไว้ “ต้องขอโทษลูกด้วยจริง ๆ ริศา ต้องโทษที่แม่ไม่เอาไหน ที่สองปีมานี้ไม่ได้ดูแลหนูดี ๆ กลับยังต้องมาเป็นภาระให้กับหนูอีก หนูคนเดียว——”