หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 543

“ฮัลโหล คุณธนพัตบอกให้ฉันมาแจ้งพวกเธอว่าเลิกงานกันได้แล้ว”

สาริศาไม่ลืมพนักงานที่ทำงานกันอยู่ตลอดข้างนอก ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ได้เวลาเลิกงานแล้ว

ยังไงซะพวกเขาก็ยังมีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำ ตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานเดิมแล้ว ให้พวกเขากลับไปก็สมเหตุสมผลแล้ว

“ครับ”

ผู้ช่วยทางฝั่งนั้นตอบรับ

เดิมทีผู้ช่วยยังอยากจะถามว่าผลเป็นยังไงบ้าง แต่เมื่อคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาไม่ได้รู้จักแน่ชัด ก็ยังสนิทใจไม่ลง

ผู้ช่วยเลยคิดว่าพรุ่งนี้เข้าบริษัทมาแล้วค่อยถามธนพัตให้ละเอียดดีกว่า

พอพนักงานได้รับแจ้งให้เลิกงานก็เริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส

แต่เพราะว่าธนพัตยังอยู่ข้างในจึงไม่กล้าพูดดังเกินไป

เนื่องจากปัญหาของบริษัท ทำให้บรรยากาศในช่วงนี้ย่ำแย่เป็นพิเศษ อะไรที่ไม่จำเป็นต้องพูดพนักงานก็พยายามไม่พูดกันในบริษัท

พวกเขากังวลว่าวันหนึ่งธนพัตจะไม่พอใจแล้วตนจะถูกไล่ออก

แม้ว่าบริษัทกำลังล้ม แต่ถ้ารอดขึ้นมา พวกเขาจะถูกจดอยู่ในบัญชีดำ

มองคนข้างนอกเดินออกไปทีละน้อย สาริศาค่อย ๆ เปลี่ยนท่านั่งสบาย ๆ นอนบนเก้าอี้ข้าง ๆ คิดเรื่องต่างๆ อยู่ในใจ

อาจเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป สาริศาก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน

พวกเขานอนค้างที่บริษัทกันทั้งคืน

ทำให้ทั้งสองต้องตื่นด้วยความเจ็บปวด

ธนพัตมองดูสาริศาที่ยังหลับอยู่ แล้วเงยหัวขึ้นช้าๆ

ตนเองนอนอยู่บนแขนของสาริศาทั้งคืน เป็นใครก็ทนไม่ไหว เช้ามาต้องปวดแน่

ธนพัตจึงจะนวดให้สาริศา หวังว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นจะไม่ทำให้ปวดเกินไป

แต่ปรากฏว่าสาริศาที่หลับอยู่ตลอด เมื่อเขาไปโดนตัวเธอ เธอก็ตื่นขึ้นมา

“อื้อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” สาริศาขยี้ตาที่ง่วงนอนแล้วมองดูธนพัตที่อยู่ข้างหน้าอย่างมึนงง

แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ สาริศากับธนพัตนอนที่ออฟฟิศ

สาริศารู้สึกปวดหัว เลยจะนวดหัวสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเอื้อมมือออกไป แขนก็ปวดร้าวไปทั้งแขน

แขนที่ถูกธนพัตหนุนนอนทั้งคืน ตอนนี้แทบจะไม่มีความรู้สึก แถมพอขยับก็เจ็บไปหมด

ธนพัตมองใบหน้าของสาริศาที่ต้องมู่ลงเพราะความเจ็บปวดอย่างรู้สึกผิด ไม่สบายใจเลย

ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ได้เศร้าขนาดนั้น ก็คงไม่ต้องนอนอยู่ในออฟฟิศแน่

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาการชาที่แขนของสาริศา

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาเอง

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” สาริศาพยายามขยับตัว พอไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็มองไปที่ธนพัต

“ไปกันเถอะ อาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเช้า ไปคุยเรื่องสัญญากัน” สาริศารู้ดีว่ามีเรื่องให้ต้องเผชิญอยู่ จึงเริ่มสร้างแรงผลักดันให้ธนพัต

หวังว่าธนพัตจะไม่เอาความผิดพลาดเล็กๆ มาเป็นอุปสรรคในชีวิต

“โอเค”

แน่นอนว่าธนพัตเข้าใจความหมายของสาริศาดี จึงพาริศาไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน

เพราะว่าเป็นเวลาเช้ามาก ยังไม่มีใครมาบริษัทเลย

บริษัทใหญ่ช่างว่างเปล่า ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นด้วย

แต่ต้องขอบคุณสาริศาที่อยู่เคียงข้างธนพัต ทั้งสองต่างพึ่งพาซึ่งกันและกัน

มีเครื่องใช้ในห้องน้ำแบบใช้แล้วทิ้งในห้องน้ำของบริษัท เพื่อความสะดวกของพนักงานที่ทำงานล่วงเวลาจนไม่ได้กลับบ้าน

แต่สาริศาบอกว่าจะไม่ไป เพราะสาริศารู้ว่าเดี๋ยวธนพัตจะต้องคุยธุระกับคุณวุธ

ตัวเองเข้าไป ไม่น่าจะดี

สาริศาบอกกับธนพัตเกี่ยวกับความกังวลของเธอ ธนพัตก็รู้สึกว่าสิ่งที่สาริศาพูดก็มีเหตุผล เขาจึงยอมให้สาริศากลับบ้านไปก่อน

เดิมสาริศาคิดว่าจะไปหาธีร์ที่คฤหาสน์เก่า แต่กลัวว่าถ้าไปแล้วมีใครมาเจอเข้า จะไม่เป็นผลดีกับธีร์

ก็เลยได้แต่ระงับความอยากในใจไว้ แล้วกลับบ้านไป

หลังจากกลับมาถึงบริษัทแล้ว ธนพัตก็ดูมือถือ ตอนนี้ถึงเวลานัดคุยของพวกเขาแล้ว

ในเอกสารที่คุณวุธส่งมาให้เมื่อคืนนี้ มีเวลากับสถานที่นัดเจอวันนี้ด้วย

คุณวุธรู้ว่าธนพัตต้องไปแน่นอน เพราะนี่เป็นหนทางเดียวที่ TNP จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ในทางกลับกัน คุณวุธแค่อยากได้ข้อมูลบางเรื่องจาก TNP มาใช้ประโยชน์เท่านั้น

ทั้งสองคนมีสิ่งที่อยากได้ที่ไม่ขัดแย้งกัน

เดิมทีตอนที่ธนพัตรู้เรื่องนี้ก็รู้สึกแย่อยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อสงบสติลง เขาก็นึกขึ้นได้

แม้ว่าจะต้องเสียTNP ไป แต่คนเราต้องผ่านอุปสรรคถึงจะเติบโตได้

ธนพัตเก็บของและออกเดินทางไปยังสถานที่ที่นัดกันไว้

แต่ระหว่างทางก็ได้รับสายสายหนึ่ง

“ฮัลโหล ใครครับ”

“สวัสดีครับ โทรจากสถานีตำรวจครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณธนพัตหรือเปล่าครับ”

“ครับ”

ธนพัตสงสัยว่าโดนใส่ร้ายอีกแล้วหรอ ต้องไปนอนคุกอีกแล้วหรอ