หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 547

ธนพัตก้มหน้าปาดน้ำตา แล้วมองไปยังสาริศา เขาไม่ต้องการให้สาริศาเห็นสภาพเขาตอนนี้ แต่รอยน้ำตาบนใบหน้าของธนพัตก็ซ่อนไม่ได้

“อย่าเศร้าไปเลยนะ คุณปู่ต้องไปสวรรค์แน่” สาริศาไม่รู้จะใช้คำไหนมาปลอบธนพัตตอนนี้

เพราะช่วงนี้พวกเขาเจออะไรมามากเหลือเกิน สาริศาไม่รู้จักวิธีปลอบโยนผู้อื่นอีกแล้ว

“พ่อครับ ไม่ต้องร้องแล้วครับ เป็นธีร์เองที่ไม่ดี ดูแลคุณปู่ไม่ได้”

ธีร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองดูท่าทีเศร้าสร้อยของธนพัต ก็รู้สึกผิดมาก

ตอนนั้นประเสริฐขอให้ตัวเองเข้าไปเอาของในห้อง แต่ตัวเองหาตั้งนานก็หาไม่เจอ ตอนที่ตัวเองมาถึงสวน ประเสริฐก็นอนลงอยู่บนพื้นแล้ว

ธีร์รู้ทันทีว่าตอนนั้นประเสริฐช่วยตัวเองไว้ คนกลุ่มนั้นร้ายมากมาก ทุกคนมีปืน ทำให้คนที่คอยคุ้มกันประเสริฐอยู่ก็ตายไปด้วย

เด็กห้าขวบอย่างธีร์ เห็นเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรกก็ตกใจมาก

แม้ว่าธีร์จะเห็นอะไรมามาก แต่การเห็นศพไปทั่วแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

โชคดีที่สาริศามาเร็ว แล้วให้ธีร์กลับห้องไปได้เร็ว ไม่งั้นเรื่องนี้ต้องส่งผลกระทบทางจิตใจของธีร์อย่างแน่นอน

ธนพัตมองธีร์ที่ปลอดภัยก็รู้สึกโล่งใจ

เมื่อได้ยินคำพูดของธีร์ ธนพัตก็ไม่อยากจะเสียใจแล้ว แต่เขาก็สงบสติอารมณ์ไม่ได้

อาจเป็นเพียงเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นช่วงนี้ถาโถมเข้ามา ทำให้ธนพัตไม่มีอะไรให้พอบรรเทาได้ เป็นเหตุให้ความรู้สึกแย่ๆ ทั้งหมดที่เคยระงับไว้ปะทุออกมาในตอนนี้

ธนพัตกระแอม เคลียร์ลำคอที่ไม่ได้พูดมานาน แล้วก็พูดกับสาริศาว่า “ริศา ผมอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

พูดจบ สาริศาก็เข้าใจ สภาพจิตใจของธนพัตในตอนนี้ พยักหน้าให้ แล้วก็พาธีร์ออกไป

ธนพัตก้มหน้ามองดูศพของประเสริฐ ตอนนี้ต่อให้อยากร้องก็ร้องไม่ออกแล้ว เพราะน้ำตาที่ร้องไปมันไหลไปหมดแล้ว

ธนพัตมองดูศพของประเสริฐนิ่งๆ แล้วค่อยๆ เช็ดออกทีละน้อย ในช่วงเวลานี้เขาใช้ความพยายามมากเพียงใดเพื่อที่จะไม่ให้มือสั่น ใช้ความพยายามมากที่ไม่ให้คุณปู่จากไป

ความเจ็บปวดนี้มีเพียงธนพัตคนเดียวเท่านั้นที่สัมผัสได้

ธนพัตคนที่เคยหยิ่งผยองในสายตาของทุกคน ต้องเข้าคุก เขาไม่ร้องไห้ คนที่เคยมั่นใจในกิจการของตัวเองในสายตาของผู้สื่อข่าว ต้องขายบริษัทให้คนอื่น เขาก็ไม่ร้อง

ไม่ใช่ว่าธนพัตไม่ร้องไห้แต่เพราะธนพัตรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย เขาร้องไห้ไม่ได้ เขาจะต้องเป็นแบบอย่างให้ธีร์ ตัวเองต้องมีความสามารถในการเป็นบ้านให้สาริศา

แต่ตอนนี้ประเสริฐจากไปแล้ว แนวป้องกันสุดท้ายในใจธนพัตได้พังทลายลงแล้ว

ธนพัตเหนื่อยแล้ว สิ่งที่ธนพัตต้องเจอมาแต่ละเรื่องในช่วงนี้ทำให้เขาหมดแรง เขาไม่ได้พูด ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เหนื่อย

ธนพัตมองดูคุณปู่ที่อยู่ข้างหน้าเขา มีความทุกข์ทรมาณมากมายในหัวใจที่อยากจะเล่าให้ประเสริฐฟัง แต่เขา ก็จากไปแล้ว

ธนพัตจะไม่ได้เจอประเสริฐอีกต่อไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ น้ำตาหยดสุดท้ายในดวงตาของธนพัตก็ค่อยๆ ตกลงมา นี่เป็นน้ำตาสุดท้ายของธนพัต ธนพัตสาบานว่าจะไม่ร้องไห้อีก

ธนพัตเดินออกไปและมอบที่เกิดเหตุให้ตำรวจ รอให้ตำรวจจัดการ ธนพัตกับสาริศาเช็ดตัวให้ประเสริฐ แล้วใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ให้เขา

ธนพัตสัมผัสได้ถึงเจตนาของสาริศา จึงเอื้อมมือไปจับไว้สักครู่ แล้วปล่อย

ก้าวไปข้างหน้า เมินเฉยต่อสายตาของผู้อื่น เขาคุกเข่าลงที่หน้าหลุมฝังศพของประเสริฐ เมื่อมองดูภาพประเสริฐ ธนพัตก็ทนเจ็บปวดใจ จ้องดูประเสริฐ

มองอยู่อย่างนั้น สาริศาไม่ได้ห้ามเขา ธีร์ก็ยืนอยู่ข้างๆ ธนพัตด้วย

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ที่นั่นเหลือเพียงธนพัต สาริศาและธีร์สามคน ธนพัตยังคงไม่อยากกลับ

สาริศาก้าวไปข้างหน้าจับมือธนพัตโดยหวังว่าธนพัตจะกลับไปกับเธอ เพราะตอนนี้อยู่บนภูเขา แล้วก็มืดมากแล้ว ที่ใกล้เคียงก็ไม่มีที่พักด้วย

ถ้ามันมืดสนิทจริง ๆ จะมีพวกสัตว์ป่าอะไรที่พวกเขาคาดไม่ถึงอีกไหมก็ไม่รู้

ธนพัตหลบมือของสาริศา มองดูสาริศาอย่างเฉยเมย แล้วพูดว่า “คุณไปก่อนนะเลย ผมจะอยู่อีกสักพัก มากสุดก็น่าจะกลับพรุ่งนี้เช้า ผมอยากอยู่กับคุณปู่อีกสักพัก”

เมื่อมองดูท่าทีทรมานใจของธนพัตในตอนนี้ สาริศาก็คิดว่าประเสริฐเพิ่งจะจากไป ธนพัตจะอยู่กับคุณปู่หน่อยก็ไม่น่ามีอะไร

สาริศาจึงจุดกองไฟบริเวณนั้นป้องกันสัตว์ป่า แล้วก็พาธีร์กลับไป

เมื่อกลับถึงบ้าน สาริศาก็นอนกับธีร์ เพราะสาริศารู้ว่าธีร์เจอเรื่องแบบนี้มาวันนี้ ถ้านอนคนเดียว เขาต้องแย่แน่

ทันทีที่ธีร์เข้าไปในผ้าห่ม เขาก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของสาริศา แล้วก็ร้องไห้

ความจริงธีร์อยากจะร้องไห้มาตลอด แต่ธีร์จำคำพูดของธนพัตได้ว่า ชายชาตรีต้องไม่มีน้ำตา

ธีร์เลยอดทนเก็บความทรมานใจของเขาไว้