หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 548

ตอนนี้ธนพัตไม่อยู่ และรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของสาริศา ก็เลยระบายความอัดอั้นในใจออกมาจนหมด

ธีร์ได้เห็นผู้คนตายต่อหน้าเขา ความตระหนกในใจของเขามีมากแค่ไหน มีเพียงธีร์คนเดียวที่รู้ แม้กระทั่งสาริศาก็ไม่สามารถรับรู้ได้

เพราะสาริศาไม่เคยเห็นคนตายต่อหน้าตอนตัวเองอายุแค่ห้าขวบ

“คนเก่ง น้องธีร์อย่าร้องไห้เลยนะ” สาริศาเห็นธีร์แบบนี้ ในใจก็รู้สึกแย่มาก

ประสบการณ์แบบนี้เธอผ่านมามาก เธอรู้ดี ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ประสบเจอมากกับตัว แต่ทุกคนก็ล้วนเป็นคนในครอบครัว

เห็นพวกเขาทรมานใจ สาริศาก็เสียใจมากเช่นกัน

การเห็นคนอื่นทนทุกข์มันแย่กว่าการที่ตัวเองเป็นทุกข์ซะอีก

สาริศาพูดพลางลูบหลังธีร์ หวังว่าธีร์จะลืมมันไปได้ เพราะถ้าเขาจำเรื่องนี้ไว้ มันก็จะเป็นความฝังใจในวัยเด็กของเขา

สาริศาไม่อยากให้ธีร์มีวัยเด็กที่เขาไม่กล้าที่จะคิดถึง สาริศาหวังว่าธีร์จะเติบโตได้อย่างปลอดภัย

กล่อมธีร์ไปพลางแบบนี้ สาริศาที่ค่อยๆ หลับไปเช่นเดียวกัน

วันนี้ช่างหนักหน่วงกับสาริศา

เดิมสาริศาที่ทำอาหารรอธนพัตกลับบ้าน ระหว่างนั้นก็ได้รับโทรศัพท์ จากนั้นก็รีบตามมา เธอยังเห็นภาพที่พื้นเต็มไปด้วยศพ

แล้วก็เห็นคุณปู่ที่นอนล้มลงอยู่บนพื้น สาริศาเสียใจมาก แต่ตอนนั้นเธฮร้องไห้ไม่ได้

ก็เลยได้แต่รอให้ธีร์หลับไป แล้วร้องไห้เงียบๆ

สาริศาร้องไห้สะอึกสะอื้น ปลอบใจตัวเองพลางลูบหลังธีร์

ทั้งสองก็ผล็อยหลับไป แต่ธนพัตที่ยังอยู่บนภูเขายังคุกเข่าอยู่หน้าหลุมฝังศพของประเสริฐ

คุกเข่าอย่างไม่ขยับ

เช้าวันรุ่งขึ้น สาริศาทำอาหารเช้าให้ธีร์ ก็เห็นธนพัตยังไม่กลับมา รออยู่สักพักก็พาธีร์ขึ้นเขาไปหาธนพัต

เนื่องจากเป็นช่วงเช้าตรู่ทำให้ถนนบนภูเขาเดินทางลำบาก บนต้นไม้บางต้นยังมีน้ำค้างหยดอยู่

วิวบนภูเขาสวยงามมาก แต่สาริศากังวลว่าธนพัตตอนนี้จะเป็นยังไง ก็เลยไม่มีอารมณ์ชื่นชมวิวทิวทัศน์

สาริศาจูงมือธีร์ขึ้นภูเขาทีละขั้น ยิ่งเข้าใกล้ยอดมากเท่าไหร่ สาริศาก็ยิ่งกังวลขึ้นเท่านั้น

ส่วนจะกังวลเรื่องอะไรนั้น สาริศาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

ตอนนี้สาริศาอยากรีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นบนเขา ดูว่าธนพัตโอเคไหม

แต่ก็เพราะว่าธีร์ยังเด็กอยู่ ก็เลยเดินเร็วมากนักไม่ได้

จากนั้นธีร์ก็รีบเดินขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนใช้เวลาสั้นมากในการเดิน

หลังจากถึงยอดเขาแล้ว สาริศาก็กังวลมาก

เพราะสาริศาไม่เห็นแม้เงาของธนพัต แม้แต่ร่องรอยการมาของธนพัตก็หายไปแล้ว

สาริศามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เป็นผล ธนพัตดูเหมือนจะระเหยไปจากโลกนี้

ไม่เจอใครเลย

สาริศาราคิดในใจว่า ธนพัตคงกลับบ้านไปแล้ว อาจจะแค่ใช้เส้นทางอื่น

เมื่อคิดได้แบบนี้ สาริศาก็รีบลงจากเขา ตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปดู

สาริศาพาธีร์วิ่งกลับไปที่บ้านแต่ก็ยังไม่มีวี่แววของธนพัต

สาริศาค้นหาทุกหนทุกแห่ง แม้แต่ทุกมุมบ้าน ห้องครัว ห้องนอน ห้องหนังสือ แม้กระทั่งห้องน้ำก้ไปหา

“น้องธีร์ พ่อจากไปแล้ว เขาจากไปเพราะอยากจะปกป้องพวกเรา”

สาริศากังวลใจ เห็นว่าธนพัตเมื่อคืนนี้สภาพแย่มาก เช้ามาธนพัตก็จากไปโดยไม่เอาอะไรไปเลย

แล้วธนพัตจะพักค้างคืนที่ไหน เขาจะกินอะไร! เขาจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้อย่างไร

สาริศาคิดคำถามเหล่านี้แต่ไม่กล้าคิดลึกไปกว่านั้น เธอรู้ว่าถ้าเธอคิดเรื่องนี้ต่อไป เธอจะรู้สึกแย่มากขึ้นอีก

เธอรู้ว่าธนพัตอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก เธอรู้ว่าธนพัตจากไปในตอนนี้เพราะเขากลัวว่าพวกศัตรูจะมาเจอพวกเขา

แต่ธนพัตไม่ได้คิดว่าถ้าเขาจากไป เธอจะทำยังไง ถ้าศัตรูมาทำร้ายเธอ

สิ่งที่ธนพัตไม่ได้คิดถึง สาริศาคิดได้แล้วในตอนนี้

ธนพัตจากไป เพราะคิดว่าการที่ตัวเองจากไปเท่านั้นถึงจะสามารถทำให้สาริศาปลอดภัยได้

ธนพัตรักสาริศา เลยไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เป็นความรักที่ยอมแลกชีวิตตัวเองได้

สาริศายิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า

เธอเพิ่งจะคืนดีกับธนพัตไม่นาน ตอนนี้ก็ต้องจากกันอีกแล้ว ทำไมชีวิตของพวกเขาถึงมีอุปสรรคมากมายขนาดนี้

ธีร์เห็นสาริศาร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ก็เดินไปที่โซฟา หยิบทิชชูมาวางไว้ในมือของสาริศา ให้เธอเช็ดน้ำตา

แต่น้ำตาที่ร่วงหล่นมาเหมือนสายฝน เช็ดด้วยทิชชูไม่ได้หมด

สาริศาไม่ยอมเช็ด ให้น้ำตาไหลอาบหน้า เจ็บปวดในใจให้พอ

สาริศารู้ดีว่าชีวิตตอนนี้ของพวกเขาสองคนหนักหน่วงและถาโถมจนยากจะหายใจ

ตอนนี้ธนพัตก็เลือกที่จะจากไป เธอจะร้องไห้ให้พอ แล้วใช้ชีวิตต่อไป