หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 549

สาริศาจะไม่ทำให้ธนพัตผิดหวังแน่นอน จะดูแลธีร์ให้ดีๆ แล้วรอธนพัตกลับมา

ถึงตอนนั้น พวกเขาจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขอย่างแน่นอน

สาริศาคิดในใจแล้วหยุดร้องไห้ มองไปที่ใบหน้าของธีร์ ที่ดูคล้ายกับธนพัต ก็ตัดสินใจเงียบๆ ในใจ

สาริศาพาธีร์กลับบ้านของพวกเขา เป็นบ้านที่เธออยู่กับธนพัตเป็นเวลาเจ็ดปี

บ้านว่างเปล่า เพราะไม่มีคนอยู่ถึงสามวัน

แต่โชคดีที่มีคนรับใช้สองคนที่ช่วยทำความสะอาดบ้าน ทำให้บ้านไม่ได้ดูสกปรกนัก

“คุณนายคะ คุณผู้ชายไม่กลับมาด้วยหรือคะ” คนรับใช้ที่บ้านเห็นว่าสาริศากลับมาคนเดียวก็เลยขึ้นไปถามว่าทำไมธนพัตไม่กลับมา

เมื่อได้ยินคำถามนี้ สาริศาที่กำลังถอดกระดุมแจ็กเกตให้ธีร์อยู่ก็ชะงักลง

“สองสามปีนี้เขาจะไม่กลับบ้านแล้วล่ะค่ะ ป้าแหวนสนใจแค่เรื่องของตัวเองพอนะคะ” สาริศาบอกให้คนรับใช้ฟังสั้นๆ แล้วให้เธอทำหน้าที่ของเธอให้ดีจะดีกว่า

“ค่ะ ฉันพูดมากไปเอง” คนรับใช้เห็นสีหน้าของสาริศา ก็รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปแล้ว

ก็เลยตบปากตัวเองเบาๆ แล้วมองไปที่สาริศาอย่างละอายใจ

“แล้วคุณนายจะทานข้าวเช้าไหมคะ” ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า เป็นเวลาที่สาริศาทานข้าวเช้า

“อืม กินสิ” สาริศามองดูตัวเองกับธีร์ตอนเช้าตื่นมาแทบจะไม่ได้กินอาหารเช้า พอป้าแหวนพูด ทั้งสองก็หิวขึ้นมา

ป้าแหวนได้ยินสาริศาพูดถึงข้าว เธอก็รีบไปที่ห้องครัวแล้วเริ่มทำอาหารทันที

เพราะว่าเป็นอาหารเช้า อาหารไม่เยอะมาก แค่อาหารเช้าแบบจีนอย่างง่าย

สาริศาและธีร์นั่งลงบนโต๊ะ มองดูอาหารบนโต๊ะ สาริศาไม่มีความอยากอาหารเลย

ธีร์เห็นที่สาริศาที่มีใบหน้าไร้อารมณ์ เขาก็ไม่มีความอยากอาหารเหมือนกัน

สาริศาบังคับตัวเองให้กินสักนิด แล้วยิ้มให้ธีร์ แล้วก็ตักอาหารไปในจานของเขา แล้วก้มลงกิน

ธีร์เห็นว่าสาริศาเริ่มกินแล้ว เขาก็เริ่มกินด้วย

ทั้งคู่ไม่ได้นั่งกินอาหารบนโต๊ะดีๆ มาสามวันแล้ว มื้อนี้เลยกินอย่างอร่อยมาก

ถ้าเมินความรู้สึกแย่ในใจของทั้งสองไป ก็ไม่มีอะไรที่ดูไม่เป็นใจ

หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว สาริศาก็ให้ธีร์อยู่บ้านกับพี่เลี้ยงเด็ก เธอจะไปที่ที่หนึ่ง

ลองออกไปดู ว่าจะเจอร่องรอยของธนพัตบ้างหรือเปล่า

แม้ว่าสาริศาจะใช้ชีวิตให้ดีโดยไม่มีธนพัตแล้วก็ตาม แต่ในใจก็ยังอดไม่ได้ที่จะตามหาธนพัต

บางทีนั่นอาจเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ตัวเองยอมแพ้ล่ะมั้ง

แต่ถ้าเจอ มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอ

สาริศาคิดถึงความเป็นไปได้ที่ดีทั้งสอง แล้วก็ขับรถออกไป

ตลอดทางสาริศารถขับช้ามาก กลัวอย่างเดียวว่าจะเป็นแบบคู่รักที่พลัดพรากกันแบบในทีวี

สาริศาขับรถพลางมองออกไปข้างนอก ความเร็วช้าขนาดไหนก็คงจะคิดได้

ความเร็วช้าลง คนทางด้านหลังก็เริ่มบีบแตรกัน อยากให้สาริศาขับเร็วขึ้นหน่อย

แต่ยังไงซะ ตอนนี้สาริศามีกะจิตกะใจจะตามหาแต่ธนพัตเท่านั้น จะให้คนนอกพวกนั้นมามีอิทฺพลต่อการตามหาธนพัตได้ยังไง

สาริศาเมินเสียงแตรพวกนั้น ไม่สนใจ

สาริศาเห็นว่าน่าจะผ่อนคลาย ก็เลยย่อตัวลง พับแขนเสื้อขึ้น เอามือไว้ที่ปาก แล้วตะโกนเสียงดังไปทั่วทะเลสาบ

ตะโกนออกไปแล้วสาริศาก็รู้สึกโล่งไปทั้งตัว

บางทีก็คิดว่าวิธีนี้อาจจะได้ผล สาริศาตะโกนอีกสองสามครั้ง

ตอนที่เธอสบายใจอยู่นั้น เวลาก็ล่วงเลยไปถึงช่วงบ่ายแล้ว ช่วงเวลานี้แดดแรงมาก แต่สาริศาไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลับ

แม้ว่าหยาดเหงื่อจะปรากฏบนใบหน้าของเธอแล้ว แต่สาริศาก็ยังจะเดินไปในสวนนี้ให้หมด

หลังจากที่สาริศาเดินไปทุกซอกทุกมุมของสวนแล้ว ก็เป็นเวลาบ่ายสามโมง

สาริศาบอกที่บ้านแล้วว่าไม่ต้องเตรียมอาหารเที่ยงให้เธอ สาริศาจึงไปร้านอาหารที่เธอกับธนพัตไปทานบ่อยๆ

อาหารร้านนั้นแพงมาก อาหารทุกอย่างจานละเป็นพัน แต่เพราะได้สัมผัสกับร่องรอยการได้อยู่ด้วยกันของเธอกับธนพัต ก็ไม่นับว่าแพงเลย

หลังจากทานอาหารเสร็จ สาริศาตัดสินใจจะแวะไปที่บริษัท ตอนนี้บริษัทไม่ได้เป็นของตระกูลกีรติเมธานนท์แล้วแต่เป็นของKVK

แต่เข้าไปดูบริษัทหน่อยก็ย่อมได้

แต่ที่บริษัท สาริศาก็ได้พบกับคนคุ้นเคย คนนั้นไม่ใช่เพื่อนของเธอ แต่เป็นเพื่อนของธีร์

เนเน่ เมนิลา นิมิเวส

คฑาวุธ นิมิเวส

ทั้งสองนามสกุลนิมิเวส

ที่แท้เนเน่ ก็เป็นลูกสาวของคฑาวุธ!