หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 553

สาริศาขำกับสิ่งที่ธีร์พูด แล้วก็เดินไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ

เมื่อเห็นยาสีฟันถูกบีบอยู่บนแปรงสีฟันกับผ้าขนหนูที่อยู่ข้าง ๆ สาริศาก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ

“เหมือนพ่อของลูกในตอนนั้นเลยนะ”

สาริศายิ้มอย่างชื่นชม จากนั้นก็แปรงฟัน รีบล้างเครื่องสำอาง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง

ไปถึงห้อง ก็มองเห็นเศษกระดาษบนโต๊ะ ด้านบนเป็นตัวอักษรบรรจงที่ธีร์เขียนไว้ "นอนหลับฝันดีนะครับ"

สาริศาวางโน้ตลง ยิ้มแล้วก็หลับไป

จากนั้นสาริศาก็เริ่มต้นชีวิตของตัวเองต่อไป แม้ว่าการทำงานในบริษัทจะเหนื่อยมากทุกวัน แต่เมื่อกลับถึงบ้าน ก็รู้สึกได้เสมอว่าธีร์ใส่ใจตัวเองมาก

สาริศาพบว่าธีร์กำลังเดินไปตามรอยธนพัต

บางครั้งการแสดงออกทางสีหน้าท่าทางของธีร์ก็คล้ายกับธนพัตมากจริงๆ แต่ก็ยังมีความแตกต่างอยู่บ้าง

ก็คือ ธนพัตให้ความรู้สึกที่อบอุ่น แต่ธีร์เป็นคนที่เจ้าบงการอยู่เล็กน้อย

เมื่อคิดได้แบบนี้ สาริศาก็คิดว่าแบบไหนก็ได้ ไม่ว่าธีร์จะเป็นยังไง เขาก็เป็นผลตกผลึกของความรักของเธอกับธนพัต

แค่ธีร์อยู่ข้างกายเธอก็พอแล้ว

เช้าวันหนึ่ง ตอนที่สาริศาเดินเข้าไปที่บริษัท ทุกคนล้วนชี้นิ้วมาที่เธอ บางคนถึงกับแสดงท่าทีอิจฉา

“เป็นอะไรกันน่ะ” หลังจากสาริศานั่งลงบนโต๊ะทำงานแล้ว ก็ถามคนที่โต๊ะข้างๆ

“เธอไม่รู้เหรอ เธอกำลังจะได้ไปสัมภาษณ์ประธานบริษัทใหญ่”

คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ พูดอย่างระมัดระวัง ซึ่งทำให้สาริศางุนงงเล็กน้อย

แต่ไม่นานก็มีคนช่วยตอบความข้องใจของสาริศา

“สาริศา มากับฉัน”

ตอนที่หัวหน้าบรรณาธิการมาถึงบริษัท ก็รู้เรื่องนี้แล้ว เมื่อเห็นว่าสาริศาก็มาถึงแล้ว จึงตัดสินใจเรียกเธอไปที่ออฟฟิศ จะได้คุยกันได้สะดวก

“เอ้ะ โอเคค่ะ” สาริศาดูท่าทีของบรรณาธิการ ก็รู้สึกว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ยังเดินตามหัวหน้าบรรณาธิการเข้าไปในออฟฟิศอย่างเชื่อฟัง

หัวหน้าบรรณาธิการหยิบรายงานออกมา ให้สาริศานั่งบนโซฟาแล้วอ่านรายงานอย่างละเอียด

สาริศาที่เห็นรายงานถึงกับอึ้ง

นี่คือ...บทสัมภาษณ์ของTNPเหรอ

สาริศาเพิ่งรู้ว่าคนที่ตัวเองจะสัมภาษณ์ครั้งนี้คือประธานของTNP

ไม่ใช่ธนพัต แต่เป็นคฑาวุธ สาริศาแปลกใจมาก อ้าปากกว้างจนจะยัดไข่เข้าไปได้แล้ว

ในใจเธอไม่อยากจะไปที่นั่นเลย แต่คนเบื้องบนของบริษัทมามอบหมายงานถึงขนาดนี้แล้ว เธอจำเป็นต้องไป

“เอ่อ... บรรณาธิการคะ ฉันไม่ไปได้ไหม”

ตอนนี้แม้จะดูเป็นไปไม่ได้ แต่ลองถามดูหน่อยก็แล้วกัน ถ้าหัวหน้าบรรณาธิการบอกว่าได้ล่ะ

“ไม่ไปเหรอ งั้นเธอก็ออกจากบริษัทได้เลย”

ดูเหมือนว่าสาริศาจะคิดมากไปละ

“ไปค่ะ”

เธอทำได้เพียงต้องยอมไป แล้วก็ฟังหัวหน้าบรรณาธิการบอกให้เธอระวังเรื่องต่างๆ สาริศาทำได้เพียงฟัง

จากนั้นสาริศาก็เดินออกจากออฟฟิศบรรณาธิการด้วยความสิ้นหวัง อารมณ์ก็หดหู่ลงทันที

เธอไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเมื่อก่อนตั้งนานแล้ว ทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้ตอนนี้

คือจะต้องให้เธอไปเผชิญด้วยตัวเองให้ได้เลยใช่ไหม

สาริศารู้ดีว่าตัวเองหนีไม่พ้น