หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 554

“ไปกันเถอะ” สาริศาเรียกทั้งสามให้ขึ้นรถที่บริษัทเตรียมให้ แล้วออกเดินทาง

ในทั้งสามคนมีเพียงตากล้องเท่านั้นที่เคยได้เห็นอะไรมาเยอะกว่า ผู้ช่วยคนนั้นเพียงแค่ต้องรอพวกเขา

ดังนั้นในตอนนี้ คนที่ประหม่าที่สุดก็คือมิลิน

“ไม่ต้องกังวลไปนะ เราก็แค่คิดซะว่าเขาเป็น...” สาริศาคิดหาคำมาเรียกเขาไม่ออก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ก็พูดอย่างเข้าท่าว่า “คิดซะว่าเขาเป็นหัวผักกาด ฮ่าฮ่า”

“ใช่ หัวผักกาด” สาริศาเห็นด้วย มิลินที่กังวลใจอยู่ก็ถูกทำให้ขำ

แม้ว่าในใจยังคงตื่นเต้น แต่มิลินก็เป็นมืออาชีพ ไม่นานเธอก็ไม่เป็นไรแล้ว

เมื่อพวกเขามาถึงบริษัท เวลาประมาณเก้าโมงสิบ พวกเขาก็จะรอจนถึงประมาณเก้าโมงครึ่ง

นี่เป็นสไตล์ในการออกไปสัมภาษณ์ของสาริศาทุกครั้ง แบบนี้จะได้จัดระเบียบความคิด ไม่ให้เกิดปัญหาใหญ่อะไร

“สวัสดีค่ะ คุณสาริศาใช่ไหมคะ” ตอนที่นั่งอยู่ก็มีคนเดินเข้ามาถาม

“ใช่ค่ะ”

สาริศาพยักหน้า พนักงานก็ขอให้สาริศาตามเธอไป

“บอสสั่งไว้ว่าถ้าคุณมาแล้วก็เข้าไปได้เลยค่ะ”

ตอนที่มาถึงประตูห้อง พนักงานก็หยุดเดิน

“อื้ม โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะ” สาริศาราขอบคุณเธอ จากนั้นก็ให้ผู้ช่วยข้างไปรอ แล้วเธอก็เข้าไปกับตากล้องและมิลิน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” หลังจากเคาะประตูก็มีเสียงตอบรับให้เข้าไป

“สวัสดีค่ะ พวกเรามาจากสำนักพิมพ์ค่ะ จะมาขอสัมภาษณ์ท่านประธาน” สาริศาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับประธานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หันหลังให้พวกเขาอยู่ แล้วก็แนะนำตัว

“อื้ม ถามมาสิ”

ดูเหมือนว่าประธานคนนั้นไม่ได้อยากจะหันกลับมาเลย สาริศายังแลบลิ้นใส่เขา แล้วคิดกับตัวเองสองปีที่แล้วเขาไร้มารยาทยังไง ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น

จากนั้นสาริศาก็เปิดเอกสารที่เตรียมไว้ล่วงหน้า แล้วก็เริ่มถามทีละคำถาม

มีคำถามที่ทำให้สาริศาต้องสงสัย แต่ก็ถามออกไป

“ความสัมพันธ์ของคุณกับภรรยาเป็นยังไงบ้างคะ”

ตอนที่สาริศาถามคำถามนี้ จู่ๆ ประธานก็หันกลับมาตอบว่า “ดีครับ”

สาริศาที่ก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ ก็รู้สึกได้ว่าเขาหันกลับมาแล้ว แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง

แต่ว่า คนที่อยู่ตรงหน้า!

สาริศาอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะใช้คำไหนมานิยามความรู้สึกของเธอในตอนนี้

ช็อค ดีใจ ตื่นเต้น...

ทุกอารมณ์มาผสมปนกันไปหมดในวินาทีนี้

“เป็นอะไรไป ไม่พูดต่อล่ะ”

ที่แท้ คนที่สาริศาสัมภาษณ์มาโดยตลอดก็คือธนพัต ไม่ใช่คฑาวุธอย่างที่เธอคิด

สาริศาตกตะลึง ช่างภาพข้างๆ ได้สะกิดแขนของสาริศา เธอจึงมีสติกลับมา

แต่ถึงยังไง ในตอนที่เขาสะกิดแขนสาริศา สายตาของธนพัตก็จ้องไปที่ตากล้องทันที

ตากล้องตกใจจนไม่กล้าส่งเสียง

“อ๋อๆ ต่อนะคะ” สาริศาถามต่อ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอกำลังถามอะไรอยู่

แต่เมื่อเห็นคำถามหนึ่ง สาริศาก็มองตรงไปที่ธนพัต

“เมื่อสองปีที่แล้ว ที่TNPเปลี่ยนเจ้าของไป สาเหตุที่คุณหายไปคืออะไร!”

ที่แท้ในคำถามนี้ก็ชี้ชัดแล้วว่าคนที่จะถูกสัมภาษณ์เป็นธนพัต แต่สาริศาไม่ได้ตั้งใจดูให้ดีเอง

พอดีที่ตอนนี้ได้ถามคำถามนี้กับเขา เธออยากจะรู้ว่าธนพัตจะตอบคำถามนี้กับเธอยังไง

“เพราะผมอยากให้ภรรยากับลูกมีชีวิตที่ดี”

ธนพัตมองสาริศาด้วยสายตาหนักแน่น ทำให้ตากล้องอึ้ง ทำไมจู่ๆ บรรยากาศก็เงียบสงัดขึ้นมา

ธนพัตมองสาริศาแล้วตอบอย่างหนักแน่น ไม่มีท่าทางทีเล่นทีจริงเหมือนตอนที่เพิ่งเจอหน้ากันเลยแม้แต่น้อย

สาริศาจ้องธนพัตอยู่นาน แล้วก็เดินเข้าไปกอดเขา

เธอรอช่วงเวลานี้มานานแล้ว ในที่สุดเธอก็สมปรารถนาสักที

สาริศายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากความตื่นเต้นหรือน้ำตาจากความซาบซึ้ง

แต่ตอนนี้มีธนพัตอยู่ข้างกายก็เพียงพอแล้ว

ธนพัตเอื้อมมือไปกอดสาริศา ตอนนั้นเอง หัวใจของเขาที่เหนื่อยหนักมาตลอดสองปีนี้ในที่สุดก็สงบลงได้แล้ว

“พอแล้วน่า นี่ผมก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง” ธนพัตมองสาริศา ที่กำลังกอดเขาราวกับเด็กสาววัยรุ่นอย่างนั้นแหละ

รู้สึกว่าความไม่สบายใจก่อนหน้านี้หายไปอย่างปลิดทิ้งเลย

เขารู้ว่าสองปีที่ผ่านมาสาริศาทุกข์ทรมาณ และเขาก็รู้ว่าสาริศาใช้ชีวิตยังไง

ธนพัตให้คนตามปกป้องสาริศาอยู่อย่างลับๆ เขาก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าสาริศาทำอะไรมาบ้าง

“ฉันตามหาคุณมาตลอด แต่คุณก็นะ เล่นหายไปอย่างไร้ร่องรอยเลย”

สาริศามองไปที่ธนพัต อยากจะใช้หมัดเล็กๆ ต่อยเขาเข้าที่อก

แต่ก็ยังทำไม่ลง

“ผมไม่ได้หายไปไหน คุณยังจำดอกกุหลาบช่อนั้นที่วางไว้หน้าประตูในวันเกิดคุณได้ไหม”

ธนพัตมองสาริศา ด้วยสีหน้าแววตาที่คาดหวังและบอกเธอเป็นนัยๆ

“ที่แท้ดอกไม้นั่นเป็นของคุณเองหรอ”

สาริศาจำได้ว่าได้รับช่อดอกกุหลาบในวันเกิดเธอ แต่สาริศาไม่ได้นึกถึงธนพัตในตอนนั้น

แต่คิดว่าเป็นออสตินที่ส่งมา เพราะดอกไม้ที่ธนพัตมักจะมอบให้เธอก็คือบกุหลาบสีน้ำเงิน

สาริศาจึงนึกว่าไม่ใช่ธนพัต แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเดาผิดไป