หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 555

“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่มาตลอด แต่แค่ไม่เคยไปหาฉันเลยแค่นั้นหรอ” ถึงแม้ว่าสาริศาจะถาม แต่คำพูดของเธอก็ยืนยันความมั่นใจของเธอไปแล้ว

ธนพัตพยักหน้ายอมรับ

“โอเค เลิกงานแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” ธนพัตจูงมือสาริศา เดินออกไป

คนข้างนอกเลิกงานกันไปหมดแล้ว ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว

ตอนที่กลับถึงบ้าน ธีร์ก็กลับบ้านมาแล้ว กำลังทำการบ้านอยู่ในห้องรับแขก แล้วก็เห็นสาริศากับธนพัตเดินจูงมือกันมา

ธีร์ตกใจ ไม่คิดว่าธนพัตจะกลับมา

ธนพัตมองธีร์ที่ตกตะลึง ไม่ได้พูดอะไร อดไม่ได้ที่จะมองธีร์แล้วพูดติดตลกว่า "เป็นอะไรไป แม้แต่พ่อก็จำไม่ได้แล้วหรอ"

ธีร์ได้สติกลับมา ก็ลุกขึ้นกอดธนพัต แล้วเรียก “พ่อ”

ธนพัตลูบหัวธีร์อย่างมีความสุข เมื่อเห็นว่าธีร์โตเท่าเอวของตัวเองแล้ว ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าที่แท้เวลาก็ผ่านมานานแล้วเหมือนกัน

“ธีร์อยู่บ้านได้ปกป้องแม่หรือเปล่า” ธนพัตย่อตัวลงแล้วถามธีร์ที่ดูเหมือนตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

“อื้ม” ธีร์พยักหน้า จ้องไปที่ใบหน้าของธนพัต

“อื้ม ธีร์เป็นเด็กดีจริงๆ รู้จักปกป้องแม่ด้วย”

ธนพัตเห็นว่าธีร์ไม่มีวี่แววว่าจะเป็นเด็กขี้อ้อนเหมือนสองปีที่แล้ว รู้แล้วว่าธีร์โตขึ้นแล้วจริงๆ

เติบโตขึ้นเป็นชายชาตรีตัวน้อยๆ แล้ว

แต่ธนพัตไม่รู้ ไม่ใช่ว่าธีร์โตขึ้นไม่ขี้อ้อนแล้ว แต่เพราะว่าธีร์ไม่กล้าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ

เห็นว่าสาริศาต้องเหนื่อยทุกวัน ธีร์กลัวว่าถ้าเอาแต่ใจแล้วจะสร้างปัญหาให้สาริศามากขึ้นอีก

ธีร์จึงไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กขี้อ้อนเอาแต่ใจ ตั้งใจจะเป็นเด็กดี อยู่เคียงข้างสาริศาและคอยดูแลแม่

หลังจากที่ทั้งครอบครัวทานอาหารเย็นด้วยกันแล้ว ก็กลับห้องของตัวเองไป

เมื่อไปถึงที่ห้อง ธนพัตก็ได้แสดงใบหน้าที่แท้จริงของเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง กดสาริศาเข้ากับผนัง และจูบอย่างเร่าร้อน

จูบครั้งนี้ต่างจากจูบที่อ่อนโยนในบริษัทวันนี้ ตอนนี้ จูบนั้นมีความปรารถนาและความบ้าคลั่งอย่างมาก

ทำให้สาริศาก็ตัวอ่อนลงในทันใด

“อื้อ คุณ อย่า” สาริศาเอื้อมมือไปผลักธนพัต แต่ไม่คิดว่าธนพัตจะรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมอีก

ความปรารถนาที่จะพิชิตให้ได้ของผู้ชายนั้นแข็งกล้า การที่สาริศาปฏิเสธตอนนี้ก็ยิ่งเป็นการราดน้ำมันลงบนไฟที่ลุกโชนอย่างไม่ต้องสงสัย

ธนพัตค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของสาริศาออก วางมือบนจุดนุ่มๆ ที่หน้าอก แล้วก็สูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างสบายใจ

ธนพัตอุ้มสาริศามาไว้บนเตียงอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ขย่ำไปตามตำแหน่งที่ตนเองชอบ

จากนั้นปากก็เริ่มที่จะจูบ

ค่ำคืนอันแสนสุข ธนพัตไม่ได้ใช้มันไปอย่างสิ้นเปลืองเลย

สาริศาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ขาของเธอก็อ่อนแรงจนลุกไปเดินบนพื้นไม่ได้

ในทางกลับกัน ธนพัตทักทายสาริศาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ”

“ไอ่บ้า”

สาริศาเขม่นธนพัตไป แล้วจะลุกลงจากเตียง แต่เพราะว่าขาเปลี้ย ทำให้เธอเกือบล้มลงตอนที่ยืนลงบนพื้น

ใช่ ถ้าไม่มีธนพัตอยู่ด้วย สาริศาต้องล้มลงไปแล้วแน่ๆ

ธนพัตกอดสาริศาแล้วพูดว่า "วันนี้ไม่ต้องไปแล้ว ลางานกับบรรณาธิการสิ"

สาริศาได้ยินแบบนี้ก็รู้ว่ามีเรื่องใหญ่แล้ว

เมื่อวานบ่ายเธอไม่ได้กลับไปทำงาน!

ถ้าเช้านี้ยังขอลาอีก เธอจะยังอยากอยู่ที่บริษัทต่อไปไหม

เมื่อแบบนี้ ร่างกายของสาริศาก็ขนลุกขึ้นมา หัวหน้าบรรณาธิการของเธอยังด่าคนจนร้องได้อีกด้วย

ถ้าเธอโดนด่าจนร้องไห้บ้าง คงขายหน้าน่าดู

นั่นก็คือธนพัตได้ซื้อบริษัทที่เธออยู่ไว้แล้ว

ไม่อย่างนั้นทำไมบรรณาธิการถึงฟังที่ธนพัตพูดแล้วช่วยเขาเก็บเป็นความลับ งั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่สาริศาคาดเดาได้

“คุณซื้อบริษัทของฉันเหรอ” ถึงแม้ว่าสาริศาจะมั่นใจ แต่เธอก็คิดว่าถามให้ชัวร์อีกรอบน่าจะดีกว่า

“อื้ม ใช่” ธนพัตมองดูสาริศา ตั้งใจจะสังเกตสีหน้าของสาริศาให้ถี่ถ้วน แต่ก็ต้องผิดหวัง สาริศาทำเหมือนไม่แปลกใจ

ธนพัตรวยอยู่แล้ว แถมตอนนี้ก็ยังเป็นเจ้าของ TNP การซื้อบริษัทเล็กๆ เป็นเรื่องปกติในสายตาสาริศา

แต่พอคิดแบบนี้ก็กลายเป็นว่าสาริศาทำงานให้ธนพัตตลอดมา ในใจก็ไม่ได้รู้สึกดีนัก

ได้เงินเดือนจากครอบครัวตัวเอง มีอะไรให้น่าดีใจหรือยังไง

สาริศาซ่าทำหน้าบึ้งมองธนพัต: "งั้นฉันขอลาออก"

สาริศาอยากจะย้ายไปทำงานสำนักพิมพ์อื่น เธอไม่อยากจะทำงานให้ธนพัต

“ไม่ได้”

ธนพัตไม่ยอมให้สาริศาไปทำงานให้คนอื่น เขาทนไม่ได้

สาริศารู้ดีว่าธนพัตจะไม่เห็นด้วย ก็เลยไม่พูดอะไรต่อ แค่มองไปที่ธนพัต

“เป็นอะไรไป"

ธนพัตนึกว่าสาริศาจะทำอะไร คิดไม่ถึงว่าสาริศาจะแค่ถามตัวเอง "คุณไม่ต้องไปทำงานหรอ"

"วันนี้ผมมีความสุข ไม่ไป"

ธนพัตตอบอย่างเอาแต่ใจ

ก็ถูก บริษัทเป็นของตัวเองนี่ ไม่ไปทำงานวันหนึ่งไม่เห็นจะต้องขอลา แถมไม่มีใครกล้าพูดอะไรด้วย

นี่ก็คือข้อดีของการเป็นเจ้านาย

เมื่อคิดแบบนี้ สาริศาก็ไม่หนีไปไหนแล้ว อยู่บ้านเป็นเจ้าของกิจการก็ดีแล้ว