หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 58

สาริศาที่คิดอยากจะตอบโต้กลับ แต่หางตาเหลือบไปเห็นห้องทำงานอย่างไม่ตั้งใจ พบว่ามีคนไม่น้อยที่หลบอยู่ด้านหลังคอมพิวเตอร์ แอบชำเลืองมองเธออย่างลับ ๆ แววตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและดูถูก

สาริศารู้สึกหัวใจถูกทิ่มแทงไปหนึ่งที

แววตาแบบนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เรื่องราวเมื่อสองปีก่อนมีคนนำไปบอกที่มาหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ในโรงเรียนและบรรดาอาจารย์ ต่างก็เคยใช้สายตาแบบนี้ในการมองเธอ

สาริศากัดริมฝีปากไว้ แม้แต่คำพูดเดียวก็ไม่สามารถเปล่งออกมาได้ จึงทำได้เพียงนั่งลง และทำรายงานอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินไปที่ห้องทำงานของธีภพท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจ้อง แล้วก็ทำการเคาะประตู

“เข้ามา”

น้ำเสียงของธีภพที่อ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัดดังขึ้นจากด้านในห้อง สาริศาผลักประตูเข้าไป

ธีภพเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าเป็นเธอ จึงชะงักเล็กน้อย แต่สาริศานั้นกลับวางเอกสารลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว “บรรณาธิการคะ นี่ค่ะเอกสารที่คุณอยากได้ หากไม่มีเรื่องอื่นใดอีก ดิฉันขอตัวก่อน”

พลางพูดเธอพลางหันหลังทำท่าจะจากไป แต่ยังเดินไม่ถึงหน้าประตู เสียงที่เย็นชาของธีภพก็ดังขึ้น

“สาริศา คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

สาริศา ชะงักเท้าอย่างไม่เต็มใจ แต่ทว่าไม่ได้หันหลังมา แค่เพียงถามขึ้นอย่างเย็นชา：“บรรณาธิการคะ  ขออนุญาตถามว่ายังมีเรื่องอะไรอีกคะ”

“ปฏิกิริยาของคุณคืออะไร” น้ำเสียงของธีภพยิ่งเย็นชาขึ้น ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาที่ด้านหน้าของสาริศาอย่างช้า ๆ “คุณกำลังหลบผม?”

“ค่ะ” สาริศาตอบกลับไปตรง ๆ

ความตรงไปตรงมาแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของธีภพก็ยิ่งปะทุขึ้น

แต่เห็นแก่สาริศาที่หลายวันมานี้ต้องดูแลคุณแม่จนใบหน้าขาวซีด น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนโยนลงอย่างควบคุมไม่ได้ “สาริศา แม่ของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

ถึงแม้จะไม่ชอบแม่ที่เป็นเมียน้อยของสาริศา แต่อย่างน้อยเมื่อก่อนเขาก็เคยคบกับสาริศา และก็เคยเห็นกันยาหลายครั้ง ถึงอย่างไรก็เป็นผู้อาวุโส เป็นห่วงหน่อยก็เป็นเรื่องที่สมควร

สาริศาคิดไม่ถึงว่าธีภพจะถามคำถามนี้ ดวงตาล่อกแล่กครู่หนึ่ง แต่แค่เพียงครู่เดียวก็กล่าวขึ้น：“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”

ธีภพมองใบหน้าสาริศาที่ยังคงดื้อรั้นเล็กน้อย จึงลังเลอีกครั้ง แต่ท้ายสุดก็กล่าวขึ้น：“ได้ยินมาว่าคุณต้องการค่ารักษาพยาบาลมาก ข้อความทีผมได้ส่งไปให้ก่อนหน้านี้ คุณได้รับหรือ——”

“บรรณาธิการคะ” คำพูดของธีภพยังไม่ทันได้พูดจบ สาริศาก็ได้ขัดจังหวะเขาขึ้น “ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องอื่นใดอีก ดิฉันขอตัวนะคะ”

เมื่อพูดจบ ครั้งนี้เธอก็เดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะรอคำตอบจากธีภพ และมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานทันที

จนกระทั่งเดินผ่านระเบียงทางเดินด้านนอก เธอถึงได้ถอนหายใจยาวออกมา 

เธอไม่รู้ว่าธีภพทานยาอะไรผิดเข้าไป ที่จู่ ๆ ก็ไม่ดูถูกเหยียดหยามเธออีก หนำซ้ำยังเป็นห่วงเป็นใยอาการของคุณแม่เธอด้วย

แต่เธอพบว่า ไม่ว่าธีภพจะดูถูกเหยียบหยามเธอ หรือว่าเป็นห่วงเธอ ในใจของเธอก็ล้วนรู้สึกทรมานอย่างมาก

คนที่เคยรักมากขนาดนี้ บางทีมีเพียงคนแปลกหน้าที่ผ่านทาง3336559เท่านั้น ถึงจะสามารถเป็นจุดจบที่ดีที่สุด

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มเศร้าขึ้น จากนั้นก็ไปที่ห้องทำงานชวนเมย์ไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน

ในห้องทำงาน ธีภพมองดูสาริศาที่จากไป ร่างทั้งตัวจึงแข็งทื่อยู่กับที่ ไม่ขยับเขยื้อน

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองในตอนนี้นั้น รู้สึกอย่างไรกับสาริศา

เห็นได้ชัดว่าควรเกลียดผู้หญิงที่เจ้าชู้เห็นแก่เงินคนนี้ที่สุด แต่สัปดาห์ที่แล้ว ดันรู้ว่าที่เธอต้องการเบิกเงินนั้น ก็เพื่อนำไปเป็นค่ารักษาพยาบาลของคุณแม่เธอ เขากลับมีความรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ

เขากับริศาเคยคบกันนานขนาดนั้น เขาก็ต้องย่อมรู้ว่ากันยาสำหรับสาริศานั้นสำคัญมากแค่ไหน