หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 59

กันยาคิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาของธีภพจะรุนแรงขนาดนั้น จึงตกใจมาก แต่ก็ยังกล่าวขึ้น ：“ใช่ ตอนที่ฉันได้ยินก็ช็อกมากเช่นกัน เฮ้อ ภพ เธอจะไปไหน”

ธีภพตอนนี้แทบจะไม่มีอารมณ์ฟังกันยาพูด จึงเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว แล้วก็ขับรถกลับบริษัทอย่างรวดเร็วราวตลอดทาง

อีกฝั่งหนึ่ง ในห้องบริษัทนิตยสาร สาริศากับเมย์ที่ได้ซื้อแซนวิช และกำลังนั่งทานอยู่ในห้องพักรวม สาริศาพลางทานพลางเปิดดูรายการอาหาร ส่วนเมย์นั้นทานอย่างใจลอย แววตาชำเลืองมองมาทางสาริศาเป็นระยะ ๆ

“มีอะไรอยากจะถามก็ถามมาตรง ๆ เลย” สาริศาสังเกตเห็นสายตาของเมย์ตั้งแต่แรกแล้ว จึงกล่าวขึ้นทั้ง ๆ ไม่เงยหน้า

เมย์สีหน้าแดงขึ้นทันที แล้วก็กล่าวด้วยความอึดอัด：“ฉัน......ความจริงแล้วฉันก็ไม่มีอะไรจะถามหรอก เพียงแต่ช่วงนี้ที่บริษัทมีข่าวลือบางอย่าง……”

“เรื่องฉันกับธีภพเหรอ” สาริศาเลิกคิ้ว 

“ไม่เพียงแค่นี้” เมย์กัดริมฝีปากตัวเอง ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าแล้วกล่าวขึ้น “คืออย่างนี้ ก่อนหน้านี้ฉันกับพี่ชญาภาเห็นพี่ริศาลงมาจากรถหรูคันหนึ่ง ต่อมาก็เห็นความสัมพันธ์ของพี่กับบรรณาธิการนั้นไม่ปกติ และต่อมาพี่ชญาภามีเพื่อนคนหนึ่งมาจากมหาวิทยาลัยZ เธอบอกว่า บอกว่า……”

เมื่อได้ยิน “มหาวิทยาลัยZ” นั้น หัวใจของสาริศาก็กระตุกขึ้น

ตอนนั้นจากเมืองHที่ตัวเองคุ้นเคยมาถึงเมืองSแห่งนี้ ก็เพื่ออยากจะหนีจากเรื่องอื้อฉาวในครั้งนั้น

แต่ว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นดันเหมือนกับคราบสกปรกที่ล้างอย่างไรก็ไม่ออก ไม่ว่าเธอจะหนีไปที่ใด ก็มักจะมีคนเคยได้ยินเรื่องราวเสมอ และก็มักจะแพร่กระจายออกไปเหมือนกับไวรัส

สาริศาทานแซนวิชที่เป็นคำสุดท้ายจนหมด แล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างไม่แยแส “พวกเขาพูดอะไรเกี่ยวกับฉันเหรอ บอกว่าฉันขายตัวตอนเป็นนักศึกษา หรือว่าฉันเคยคบกับธีภพล่ะ?”

เมย์คิดไม่ถึงว่าสาริศาจะพูดตรงไปตรงมาขนาดนี้ สีหน้าจึงอึดอัดขึ้นฉับพลัน แล้วรีบกล่าว ：“พี่ริศา แน่นอนว่าฉันเชื่อว่าพี่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น!”

สาริศามองดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า ในใจอบอุ่นขึ้น “ขอบใจเธอนะ เมย์”

เมื่อทานอาหารเสร็จ สาริศาก็กลับไปที่ห้องทำงาน และก็เห็นเพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบ ๆ ซุบซิบนินทาเรื่องเกี่ยวกับตัวเองจริง ๆ 

สาริศายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

เธอเมื่อสองปีก่อน ไม่สามารถที่จะรับการถูกใส่ร้ายป้ายสีและถูกดูหมิ่นดุด่าเช่นนี้ แต่ว่าวันนี้ ก็ถือว่าเธอโตแล้ว เธอรู้ว่าการหนีไม่ใช่ทางวิธีในการแก้ปัญหา ในเมื่อตัวเองไม่ได้ทำ ทำไมเธอจะต้องกลัวคำติฉินนินทาเหล่านั้นด้วย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สาริศาจึงนั่งลง อยากจะตั้งใจเตรียมการสัมภาษณ์ในวันพรุ่งนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะได้ยินเสียงดังปังขึ้น และมีคนเดินตะลอนเข้ามาจากด้านนอกประตู

สาริศาเงยหน้าด้วยความประหลาดใจ ก็เห็นใบหน้าที่เขียวปั๊ดของธีภพ หุนหันพลันแล่นมาที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ แล้วตะคอกเบา ๆ ขึ้น ：“สาริศา คุณมาที่ห้องผมสักครู่!”

สาริศาขมวดคิ้ว กำลังจะปฏิเสธ แต่ธีภพราวกับทานยาระเบิดเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น และก็ได้กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้ว

สายตาคนรอบข้างที่มองสาริศาก็ยิ่งแปลก ยิ่งชญาภาที่เป็นคนไม่ค่อยเกรงกลัวอะไร จึงกล่าวคำเจ็บจี๊ดตรง ๆ กับสาริศา：“อุ๊ย อะไรนะ คุณธีภพของพวกเราอยากจะรื้อฟื้นความหลังกับเธอ? โถ ๆ บรรณาธิการเห็นแก่ความหลังหรอก ไม่มองตัวเองบ้างเลยว่าตอนนั้นเธอเคยสวมเขาให้เขายังไงบ้าง”

สาริศาถลึงตาใส่ชญาภาแวบหนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นตามธีภพไปที่ห้องทำงาน

เมื่อสาริศาเข้าไปในห้อง ก็เห็นธีภพเดินไปเดินมาอย่างรีบร้อนในห้องทำงาน

ความรักที่เคยสวยงามเช่นนั้น อะไรกันแน่ ที่ทำให้เดินมาถึงจุดนี้

สาริศากัดริมฝีปาก น้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตา

เธอเคยคิดว่าตัวเองนั้นเกลียดธีภพมาก แต่ว่าวันนี้กลับพบว่า เธอนั้นเกลียดไม่ลงจริง ๆ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาเองก็เจ็บปวด ผู้เป็นที่รักโปรดปราน กลับต้องมาได้รับความอับอายความเจ็บปวดอย่างมากมายเพราะตัวเอง

เธออ้าปากขึ้น อยากจะพูดปลอบธีภพสักสองสามประโยค อยากบอกเขาว่าตอนนั้นตัวเองไม่ได้ทรยศเขา แต่ทว่าคำพูดต่อมาของธีภพกลับทำให้คำพูดที่อยู่ปลายลิ้นของเธอนั้นถูกทำลายเป็นเสี่ยง ๆ 

“สาริศา!” ธีภพเงยหน้าขึ้นทันใด แววตาดำขลับแดงก่ำขึ้น “คุณแม่งเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ เพื่อเงินแล้ว ยอมแต่งงานกับคนพิการอย่างธนพัต?”

สีแดงจาง ๆ บนใบหน้าของสาริศาได้ถดถอยลง มองธีภพแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ：“คุณพูดว่าอะไร”

“ผมบอกว่าเพื่อเงินแล้ว คุณสามารถทำทุกอย่างได้ใช่ไหม!” ธีภพลุกขึ้นยืนทันใด แล้วเข้ามาใกล้สาริศา “ตอนนั้นที่คุณทรยศผมเพื่อเงินถูกไหม จากนั้นนคุณก็คิดหาวิธีให้ท่ายั่วยวนอาของผม ก็หวังเงินของเขาใช่ไหม หึ สาริศา คุณไม่เบาเลยนะ!” 

สาริศาจ้องธีภพที่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าไม่เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อนอย่างไรอย่างนั้น

“คุณพูดสิ สาริศา!” เห็นสาริศาไม่ตอบ ธีภพก็ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ “ถ้าหากว่าตอนนั้นคุณรู้ว่าผมก็คือคุณชายเล็กตระกูลกีรติเมธานนท์ คุณก็คงจะแต่งงานกับผมด้วยใช่ไหม”