หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 582

“นี้มันอะไรเนี่ย!”

ความเงียบสงบในช่วงเช้าถูกทำลายด้วยเสียงตะโกนร้องของสาริศา

“หือ?” ธนพัตเลิกคิ้ว แล้วมองไปทางสาริศา

“คุณ... นี่มันอะไรคะ” สาริศาชี้ไปทางของที่วางอยู่บนเตียง ก่อนจะรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี

จนทำให้สาริศาเริ่มกลัวเล็กน้อย

แล้วพอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของธนพัต สาริศาก็รู้ว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“ทำไมคุณถึงซื้อ... ชุดโบราณพวกนี้คะ?” สาริศาชี้ไปที่เสื้อผ้าบนเตียง ซึ่งดูไปแล้วเหมือนชุดโบราณ

แต่ว่า ชุดโบราณกลับเปิดเผยผิวพรรณมากกว่าชุดโบราณปกติ

อยู่ที่นี่ อยากจะซื้อชุดโบราณไม่ยาก โดยเฉพาะชุดโบราณประเภทนี้ ก็หาซื้อได้บ้าง

“ชุดยั่วยวน ผมอยากให้คุณใส่มันให้ผมดู”

ธนพัตมองไปที่สาริศาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็ยกยิ้มกว้าง ปกติในตอนที่ธนพัตมีเรื่องจะขอให้สาริศาทำ เขาจะใช้สีหน้าแบบนี้ตลอด

“ฉันขอปฏิเสธค่ะ” พอสาริศาได้ยิน เธอก็รู้ว่าการคาดเดาของเธอนั้นแทบจะเป็นจริงทุกอย่าง เธอจึงกอดผ้าห่มผ้าห่มแน่น แล้วมองไปทางธนพัต

สาริศาไม่เคยอยากจะทำแบบนี้ ทั้งตอนนี้ และในอนาคตก็ไม่เอา

ธนพัตมองท่าทางของสาริศา และรู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถบังคับกันได้ ต้องให้สาริศายินยอมเอง

ธนพัตจึงเริ่มคิดหาวิธี ทำยังไงถึงจะทำให้สาริศายอมใส่ชุดพวกนี้

ในขณะที่ธนพัตกำลังพยายามคิดหาวิธี สาริศาก็เดินไปที่ห้องน้ำแล้ว หลังจากทำการอาบน้ำเรียบร้อย ก่อนจะดึงชายเสื้อของธนพัตเดินออกไปจากห้อง

“มีอะไรครับ?” ธนพัตงุนงงกับการกระทำของสาริศาเล็กน้อย

“ไม่ใช่ว่าจะใส่ชุดโบราณยั่วยวนเหรอครับ?”

“ใส่ชุดโบราณยั่วยวนก็บ้าแล้ว!”

ธนพัตถูกพาไปที่ร้านอาหาร ที่แท้สาริศาตื่นนอนตั้งแต่เช้าก็เพราะหิว และตื่นเพื่อไปหาอาหารนั่นเอง

ธนพัตทำท่าทีเหมือนเข้าใจ ก่อนจะมองไปทางสาริศาที่กำลังเลือกเมนูอาหารอยู่

ธนพัตรู้ ถ้าอยากให้สาริศายอมใส่ชุดโบราณยั่วยวนให้เขาดู จะต้องให้สาริศามีเรื่องขอร้องเขาเท่านั้น

แต่ตอนนี้ตนเองยังไม่มีอะไรให้สาริศามาขอร้อง ดังนั้นธนพัตจึงทำได้เพียงหยุดเรื่องใส่ชุดโบราณยั่วยวนไว้ก่อนเท่านั้น

รอเธอมีเรื่องจะขอร้องตนเอง ค่อยเอาออกมาพูดใหม่ ถึงตอนนั้น มันจะต้องสนุกแน่ๆ

สาริศามองไปที่ธนพัตที่ถูกสเปิร์มพุ่งขึ้นสมองตั้งแต่เช้า จึงเหลือบมองเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนีไม่สนใจ

บางครั้งสาริศาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าธนพัตคิดยังไง ทำไมเขาถึงคิดจะทำแต่เรื่องแปลกพิสดารแบบนี้? ที่จริงแล้วสาริศาไม่รู้เลย ว่าในวันนั้นตอนที่เธอคุยกับเจ้าของร้านด้วยภาษาโบราณ ธนพัตก็ชอบแล้ว

จากนั้นเขาก็เอาแต่คิดถึงตอนที่สาริศาใส่ชุดโบราณ แล้วเขาก็จะได้แนบชิดเอาอกเอาใจ แต่ก็จนปัญญา ดูเหมือนในตอนนี้สาริศาจะไม่ร่วมมือกับเขาเลย ธนพัตทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้แต่มองสาริศาอยู่แบบนี้เท่านั้น

หลังจากทานอาหารเสร็จ สาริศาก็มองไปทางธนพัตที่ท่าทางเริ่มปกติแล้ว อารมณ์ถึงได้ดีขึ้นบ้าง

ชุดแบบนั้นเธอไม่ไหวจริงๆ ดังนั้นเมื่อตะกี้สาริศาจึงเหนื่อยใจมาก ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เธอก็ไม่อยากให้มันมากระทบอารมณ์ที่กำลังดีของพวกเขา

สาริศานิ่งคิด แล้วมองสินค้ามากมายข้างทาง เธออารมณ์ดีขึ้น จึงจูงมือธนพัตไปซื้อของไปเรื่อยๆ ธนพัตเหมือนลูกน้องคอยจ่ายเงินและถือของเดินตามข้างหลัง จนสุดท้าย สาริศาเดินต่อไปไม่ไหวแล้วมองย้อนกลับไปที่ธนพัต จึงพบว่าธนพัตกำลังถือถุงใบใหญ่และถุงใบเล็กอยู่เต็มไม้เต็มมือไปหมดแล้ว

สาริศามองไปที่ธนพัต แล้วหัวเราะออกมา

“คุณหัวเราะอะไรครับ?”

“คุณเหมือนลูกน้องของฉันเลยค่ะ”

หลังจากได้ยินแบบนี้ เดิมทีนึกว่าธนพัตจะโกรธหรือเถียงบ้าง แต่ธนพัตไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองไปที่สาริศา แล้วพยักหน้ารับ

ตอนนี้สาริศาเดินจนเหนื่อยแล้ว จึงตั้งใจจะกลับไปพักที่โรงแรม แต่พอเห็นร้านอาหารที่ดูน่าอร่อยมาก แต่เห็นว่าจะเที่ยงแล้ว จึงพาธนพัตเดินเข้าไป

“สวัสดีค่ะ ร้านอาหารเปิดแล้วใช่ไหมคะ” สาริศามองจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะมากมาย แต่ดูแปลกตามาก ดังนั้นจึงหันไปถามเจ้าของร้าน

“ไม่ใช่ค่ะ นี่เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาเพื่อคืนสภาพของอาหารในยุคโบราณค่ะ” เจ้าของร้านส่ายหน้า หลังจากสาริศาเห็นอย่างนั้น เธอก็จูงมือธนพัตเดินจากไป

เดิมทีอยากจะเดินเที่ยวอีกสักพัก ชรัณก็โทรมา

ธนพัตขมวดคิ้ว กล้าโทรมาตอนที่พวกเขากำลังออกมาเที่ยว?

แต่สุดท้ายเขาก็กดรับสาย ดูว่ามีเรื่องด่วนอะไร

“คุณชายครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ? คุณกันยาอาการทรุดหนัก คุณชายอยากให้คุณนายน้อยไปเยี่ยมไหมครับ” เสียงของชรัณดูเร่งรีบมาก

“อืม ฉันรู้แล้ว”