หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 583

“ริศา หนูมาแล้วเหรอ”

ในขณะที่สาริศากำลังเหม่อลอย กันยาก็ลืมตาตื่น แล้วมองไปที่สาริศา

ความคาดหวังและความสิ้นหวังในแววตาของเธอเปร่งประกายออกมาทันที

เธอไม่ได้เห็นหน้าสาริศามานาน แต่พอมองไปที่สาริศา แววตาของกันยาก็หม่นหมองลงอีกครั้ง

“ค่ะ ฉันมาแล้ว”

สาริศาพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปเพื่อช่วยประคองกันยาขึ้นมา ให้กันยานั่งพิงหัวเตียง จะได้สบายตัวขึ้น

ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ไม่รู้จะว่าควรพูดอะไรดี

ถ้าเกิดการบาดหมางระหว่างคนสองคน พอต้องมานั่งอยู่ด้วยกัน ก็จะมีแค่ความอึดอัดใจ

และนี่คือสถานการณ์ในตอนนี้ สาริศาได้แต่มองขาของตัวเอง และก้มหน้าเงียบ

สุดท้ายกันยาก็เป็นคนพูดขึ้นมาก่อน “ริศา พวกหนูแต่งงานแล้วเหรอจ๊ะ?”

ที่ถามหมายถึงเธอกับธนพัต เธอจึงพยักหน้าแล้วตอบกลับ “อืม”

เธอรู้ว่าตั้งแต่เมื่อก่อนมาจนถึงตอนนี้กันยาก็ไม่เห็นด้วยเรื่องของเธอกับธนพัต

แต่ตอนนี้เธอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ตนเองก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก

จากนั้นก็มองดูเวลา ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้ว

“เอ่อ...คุณหิวไหมคะ เดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารมาให้คุณดีกว่าค่ะ” สาริศาไม่รู้ว่าจะเรียกกันยายังไง จึงชะงักไปเล็กน้อย

“ได้จ้ะ รบกวนหนูแล้ว” กันยาพยักหน้า จากนั้นสาริศาก็จากไป

“ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ” เมื่อตะกี้สาริศาก็กำลังคิดอยู่ว่าธนพัตไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้วหายไปไหน คิดไม่ถึงว่าเขาจะมานั่งอยู่หน้าห้องแบบนี้

“อืม ให้ที่ว่างพวกคุณได้คุยกัน” ธนพัตเงยหน้าขึ้นมองสาริศา

“หิวหรือยังคะ ไปซื้ออาหารกันเถอะ” ถึงแม้สาริศาจะไม่หิวมากนัก แต่ก็เริ่มหิวอยู่เล็กน้อยแล้ว

ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่สาริศาไม่หิวก็คือเธอไม่มีความอยากอาหารแม้แต่นิดเดียว ถึงจะไม่มีความอยากอาหารแต่เธอก็ยังต้องกิน

ถึงตอนนี้แล้ว ธนพัตเองก็คงจะหิวเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงเรียกธนพัตไปด้วยกัน

อาหารในโรงพยาบาลรสชาติธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ ธนพัตกับสาริศากินเพียงเล็กน้อย

หลังจากที่สาริศารีบกินให้เสร็จ เธอก็สั่งอาหารใส่กล่องกลับไปให้กันยา

“นี่ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากกินอะไร ก็เลยซื้ออาหารอ่อนๆ มาให้ค่ะ”

สาริศาเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เห็นว่ากันยายังคงนอนพิงอยู่เหมือนเดิม จึงเลื่อนโต๊ะเล็กมาวางไว้ข้างหน้ากันยา

แบบนี้สะดวกที่กันยาจะกินข้าวมากกว่า

“จ้ะ แม่กินได้” กันยายกยิ้ม แล้วหยิบตะเกียบที่สาริศายื่นให้ ก่อนจะเริ่มกินข้าว

ครั้งนี้กันยาไม่สบายได้บังเอิญมาก ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากไหน

สาริศาเอ่ยถามคุณหมอ แต่คุณหมอบอกว่าไม่มีอาการร้ายแรง พรุ่งนี้ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

แต่ในตอนนั้นทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งเธอถึงอาการของกันยา น้ำเสียงดูร้อนรนมาก

หรือว่าพวกเขากลัวคนไข้จะตาย ดังนั้นจึงใช้น้ำเสียงร้อนรนขนาดนั้น?

สาริศาไม่รู้เรื่องราวรายละเอียดลึกซึ้งขนาดนั้น แต่เรื่องสำคัญในตอนนี้คืออาการป่วยของกันยา ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง สาริศากับธนพัตถึงจะกลับถึงบ้าน

เพราะวันนี้พวกเขาเหนื่อยกันมากจริงๆ ทั้งสองจึงไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกัน สาริศานอนอยู่ในอ้อมแขนของธนพัต แล้วนอนหลับไปอย่างสบายใจ

ในช่วงที่นอนหลับ สาริศาก็ฝันถึงเหตุการณ์ที่พชิราวางระเบิด และถึงแม้จะเป็นแค่ความฝันเธอก็ยังหวาดกลัวมาก

สาริศาไม่รู้ว่าทำไมเหตุการณ์ถึงกลายเป็นแบบนี้ เดิมทีควรจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข แต่เรื่องเลวร้ายกลับเข้ามาหาเธอไม่หยุด

สาริศาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น แล้วไปดูแลกันยาในสภาพใต้ตาดำคล้ำ

“อย่าเพิ่งไปเลย ยังเช้าอยู่ นอนต่ออีกสักพักเถอะ”

ธนพัตจับมือของสาริศาไว้ แล้วมองไปที่รอยคล้ำใต้ตากับถุงน้ำใต้ตาของสาริศา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสาร