หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 597

“เจอตัวพชิราแล้วครับ” พอได้ยินข่าวนี้ สาริศารู้สึกเหมือนเธอหูฝาดไป แต่หลังจากนั้นทบทวนสักพัก ถึงมั่นใจว่าเป็นความจริง หัวใจของสาริศาที่หยุดนิ่งมานานก็เปลี่ยนเต้นแรงขึ้นมา

 “งั้นเรารีบออกจากโรงพยาบาลไปหาน้องธีร์กันเถอะค่ะ”

สาริศารู้ดีว่าร่างกายของเธอเกือบจะหายดีแล้ว และเธอยังสามารถกลับไปพักรักษาตัวต่อที่บ้านได้ หลังจากที่ช่วยธีร์กลับมาได้

ธนพัตมองหน้าสาริศาที่กำลังตั้งตารอ สาริศาที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ซึมเศร้า ในที่สุดสีหน้าของเธอก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว เขาพยักหน้า และตอนที่เขาช่วยสาริศาสวมรองเท้า เก็บของใช้ สาริศาก็พูดเร่งเขา

 “ไม่ต้องเป็นห่วงที่นี่ค่ะ คุณไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันเก็บของเองค่ะ” ทั้งสองคนแบ่งงานกัน ไม่นานก็ทำทุกอย่างเสร็จ

ธนพัตเอาของให้รถแท็กซี่ขนกลับบ้าน ส่วนทั้งสองคนก็ออกเดินทางพร้อมบอดี้การ์ดสี่คนตรงไปยังที่อยู่ที่ได้รับจากสำนักงานนักสืบ

นี่เป็นที่อยู่ที่สำนักงานนักสืบส่งมาให้ ธนพัตดูเล็กน้อย ก่อนจะบอกให้คนขับรถออกเดินทาง ที่ตรงนั้นค่อนข้างไกลจากตัวเมือง คาดว่าพชิราเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพราะเธอต้องการซ่อนตัวจากธนพัต?

พวกเขาเข้าใกล้สถานที่นั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจสาริศารู้สึกประหม่าเล็กน้อย ครั้งแรกที่เธอไปเธอช่วยธีร์ออกมาไม่ได้ เธอกลัวว่าทั้งหมดจะเป็นเหมือนครั้งก่อนหน้านี้

ธนพัตเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความหวาดหวั่นของสาริศา ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือออกไปจับมือของสาริศาไว้ เพื่อบอกให้เธอไม่ต้องกังวลเกินไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยังอยู่ที่นี่ สาริศามองหน้าธนพัต หัวใจของเธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ใช่แล้ว ธนพัตก็อยู่ที่นี่ เธอจะต้องกลัวอะไรอีก?

พอคิดได้แบบนี้ สาริศาก็ให้กำลังใจตัวเอง แล้วมองไปที่ถนนข้างหน้า คอยสังเกตทุกอย่างรอบข้างเพื่อเตรียมความพร้อม ในกรณีฉุกเฉิน ธนพัตโอบกอดสาริศาไว้

สาริศาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล สภาพร่างกายเป็นยังไงบ้างยังไม่แน่ใจ เขาแค่หวังว่าสาริศาจะไม่ดื้อรั้นเกินไปถ้าถึงเวลานั้น

เวลาผ่านไปทีละนาที ในที่สุดก็ถึงตำแหน่งบนกระดาษ ธนพัตประคองสาริศาลงจากรถ บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็ลงจากรถแล้วมายืนคุ้มกันอยู่ข้างๆ รอธนพัตกับสาริศาเริ่มเดินก่อน

 ทั้งสองคนมองไปรอบๆ ถึงสังเกตได้ว่าบริเวณละแวกนี้มีลักษณะเดียวกันกับที่สถานที่เมื่อครั้งที่แล้ว รอบด้านรกร้าง เต็มไปด้วยวัชพืช สาริศาพยายามเดินเลี่ยงหญ้าที่มีหนามแหลมด้านล่าง แล้วรีบจูงมือธนพัตเดินเข้าไป

พชิรานั่งอยู่บนตึก สองมือบังแดดและนอนหลับตา แล้วหยิบผลไม้บนโต๊ะทานเป็นครั้งคราว ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ไม่รู้สึกอันตรายที่กำลังเข้ามา

พชิรามั่นใจมากว่าพวกเขาหาสถานที่แห่งนี้ไม่เจออย่างแน่นอน แต่คนที่มั่นใจเกินไปก็มักจะต้องผิดพลาด เหมือนกับพชิราในตอนนี้

สาริศากับธนพัตพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาเงียบที่สุด เพื่อไม่ให้คนร้ายรู้ตัว และพอพวกเขาเดินขึ้นไปชั้นบน พวกเขาก็ได้เจอกับคนที่พวกเขากำลังตามหา

ในที่สุด! ในที่สุดพวกเขาก็เจอพชิราแล้ว

สมกับที่ธนพัตกับสาริศาพยายามทุ่มเทอดทนเพื่อค้นหาทุกวัน สาริศารู้สึกดีใจมาก แต่เธอต้องกลั้นใจไว้ เธอยังไม่เห็นธีร์ เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินเข้าไปถามพชิราทันที

 “พชิรา” สาริศาส่งเสียงเรียกออกมา แล้วมองไปที่พชิรา ความคิดแรกของพชิราคือวิ่งหนี แต่ทันทีที่เธอหันหลังกลับ พวกบอดี้การ์ดก็ชักปืนจ่อที่ศีรษะของเธอ

พชิราหันหลังเพื่อเปลี่ยนทิศทาง ปืนกระบอกเหมือนกันก็จ่ออยู่ที่หน้าผากของเธอ เธอตกใจกลัว เธอคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะสามารถหาตำแหน่งของเธอและเตรียมการอย่างรอบคอบได้เร็วแบบนี้