หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 605

“ขอบคุณค่ะพี่” สาริศาก้มศีรษะ แล้วเดินตามชัชวาลเข้าไปในบ้าน

ชัชวาลเตรียมข้าวปลาอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว อาหารที่ชัชวาลทำดีกว่าที่ธนพัตทำมาก เวลาที่เขาอยู่บ้านไม่มีอะไรทำก็มักจะชอบทดลองทำอาหาร

ตอนนี้สาริศามองเห็นอาหารเต็มโต๊ะและยังเป็นอาหารที่ชัชวาลทำด้วยตนเองด้วย เพื่อให้สาริศามีความสุขในวันนี้ เขายังไม่ได้ไปทำงานหนึ่งวันเพื่อจัดเก็บบ้านโดยเฉพาะอีกด้วย

“มาเร็ว ริศานั่งตามสบายเลย” ชัชวาลเห็นว่าสาริศายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนจะคิดมากอยู่จึงเรียกให้สาริศานั่งลง ชัชวาลรู้ว่าสาริศาเปลี่ยนไปมาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนไปจนห่างเหินกับพี่ชายคนนี้แล้ว

“อืม” สาริศาพยักหน้า แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูชัชวาลและมิลินที่กำลังง่วนอยู่ตรงนั้นกันสองคน ดูแล้วยุ่งมาก สาริศาจึงคิดจะเข้าไปช่วย แต่ไม่ไปรบกวนพวกเขาสองคนดีกว่า

“มิลิน ช่วยหยิบซีอิ๊วมาให้ผมหน่อย”

“มิลิน ผูกผ้ากันเปื้อนให้ผมหน่อย จะหลุดแล้ว”

สาริศาได้ยินเสียงชัชวาลเรียกมิลินเป็นระยะๆ แม้จะให้มิลินช่วยเหลือเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ก็สัมผัสได้ว่าระหว่างพวกเขาสองคนนั้นอบอวลไปด้วยความอบอุ่น ในที่สุดอาหารจานสุดท้ายของชัชวาลก็เสร็จแล้ว ตอนนี้ทั้งสามคนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว เริ่มรับประทานได้

“ริศา อันนี้อร่อยมาก กินเยอะๆหน่อย” ชัชวาลคีบอาหารใส่ชามให้สาริศา จากนั้นก็เหลือบมองในชามของมิลิน ท่าทางนี้ เรียกรอยยิ้มได้อย่างมากแต่สาริศาที่สังเกตเห็น กลับกินอาหารในชามตนเองอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

ชัชวาลและมิลินเองก็รู้ดีว่าเวลาสาริศากินข้าวจะไม่พูดอะไร พวกเขาเองก็กินอย่างเงียบๆเช่นกัน คิดว่าหลังจากกินเสร็จค่อยคุย พูดกับสาริศาด้วยความจริงใจ ช่วยให้สาริศารู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้าง

ในที่สุดอาหารมื้อนี้ก็ผ่านพ้นไป สาริศาสัมผัสได้ถึงความยับยั้งชั่งใจระหว่างพวกเขาสองคน เธอรู้ว่าทั้งสองคนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงความรักระหว่างกัน แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ สาริศากลับรับรู้ได้ผ่านทางสายตา

สาริศาฟังชัชวาลกับมิลินสาธยายถึงหลักการทฤษฎีต่างๆเนิ่นนานอยู่บนโซฟา แม้ว่าจะไม่ได้พูดเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจจนยากจะทนรับไหวออกมาตรงๆ แต่ความหมายก็ไม่ต่างอะไรกันมากนัก

หลังจากได้ฟังแล้วสาริศาก็พยักหน้า เตรียมที่จะไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ทุกคนใกล้จะเลิกงานแล้ว เธอก็ควรที่จะกลับบ้านแล้ว มองเห็นท่าทางของชัชวาลและมิลินสองคนอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่ เธอก็สบายใจแล้ว

ระหว่างทางที่สาริศาขับรถไม่รู้ว่าทำไม ในหัวมักจะนึกถึงภาพที่เธออยู่กับธนพัตอย่างรักใคร่ ตอนนั้นเธอมีความสุขมากจริงๆ แต่ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพนี้

สาริศาปาดน้ำตา เริ่มตั้งสติขับรถ ชีวิตในตอนนี้ตกต่ำย่ำแย่มากพอแล้ว เธอจะมีปัญหาอะไร จะเพิ่มความกดดันให้ทุกคนอีกไม่ได้แล้ว

ตอนแรกสาริศาคิดจะกลับบ้าน แต่ขณะที่ขับรถอยู่นั้น ในใจก็ครุ่นคิดไปด้วย จนมาถึงชั้นล่างบริษัทของธนพัตโดยไม่รู้ตัว สาริศามองดูเวลาที่ข้อมือ ยังมีเวลาอีกสิบนาทีถึงเลิกงาน

ธนพัตต้องรับผิดชอบทั้งสำนักพิมพ์นิตยสารและTNP Group ดังนั้นเวลาเลิกงานจึงเหมือนกัน สาริศาจอดรถ จากนั้นก็เดินลงไป ประชาสัมพันธ์ของบริษัทรู้ว่าเธอคือภรรยาของท่านประธาน

“สวัสดีค่ะคุณนาย ฉันช่วยเหลืออะไรคุณได้บ้างคะ” สาวที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทองท่าทางเย็นเยือกของสาริศา พูดอย่างนอบน้อมนี่คืองานของเธอ แต่ดูจากท่าทางของสาริศาในตอนนี้คงจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก

คนในบริษัทต่างก็รู้ดีว่าช่วงนี้คุณธนพัตอารมณ์ไม่ดี แต่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก

“ริศาคุณคิดถึงผมเหรอ” สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากกล้ามเนื้อในหน้าอกของธนพัต หัวใจสาริศาเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย ธนพัตเอาหน้าซุกไปที่ซอกคอของสาริศาสูดกลิ่นหอมจากกายสาริศา จากนั้นรอให้สาริศาพูด

“ธนพัตคุณลุกขึ้นก่อน” สาริศารู้สึกว่านี่มันน่าอับอายมากเป็นพิเศษ รู้สึกเหมือนตนเองเป็นพวกโรคจิตชอบถ้ำมองแล้วถูกจับได้ ธนพัตเองก็รู้ว่าถ้าตัวเองไม่ลุกขึ้น สาริศาก็อาจจะโกรธ

หลังจากธนพัตลุกขึ้นแล้ว สาริศาก็พบว่าขอบตาของธนพัตแดงมากๆ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร แค่กวาดตามองไปรอบๆห้องจากนั้นก็ออกไป

“คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันออกไปรอคุณข้างนอก” สาริศามองเห็นที่ที่เธอกับธีร์เคยมาซ่อนตัวในห้องนี้ เห็นของเล่นที่ธีร์ไม่ระวังทำหล่นหาย

เธอคิดว่า ธนพัตคงจะเห็นของเล่นจึงคิดถึงธีร์

แต่เพราะธนพัตเป็นผู้ชาย เขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าสาริศา จึงได้แต่แอบมาร้องไห้ในห้อง แต่คิดไม่ถึงว่าสาริศาจะเข้ามา ตอนนี้สาริศาสับสนวุ่นวายใจมาก

เธอรู้ตัวว่าตนเองยังชอบธนพัตอยู่ แต่กลับไม่อยากสัมผัสใกล้ชิดกับเขา เธอกลัวว่าใจเธอจะนึกถึงธีร์ แต่เธอรู้ว่าความจริงแล้วในใจของธนพัตเองก็เสียใจมาก แค่ไม่พูดออกมาเท่านั้น

ความหวาดระแวงในใจของสาริศานั้นค่อยๆจางหายไป แต่ก็ยังไม่อาจก้าวข้ามปมนั้นในใจได้ ตอนที่ธนพัตออกมา ก็มองเห็นสาริศาที่กำลังครุ่นคิดอย่างใจลอยอยู่

“เป็นอะไร กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ” ธนพัตนั่งลงยื่นมือออกมากอดสาริศา จากนั้นก็พูดด้วยเสียงแผ่วเบา สาริศาเงยหน้าขึ้นมามองธนพัต พยายามข่มความเศร้าเสียใจภายในใจเอาไว้อย่างที่สุด ได้แต่จ้องมองเขาตาไม่กะพริบ