หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 608

ดังนั้นคืนนี้ตอนที่ชัชวาลมารับมิลิน ก็เห็นสาริศากับมิลินที่กำลังถูกลงโทษคัดลายมืออยู่

ชัชวาลเดินเข้ามา มองดูท่าทางเศร้าหมองของมิลินก็รู้สึกขบขัน

ชัชวาลถามสาริศาที่ทำงานอยู่ข้างๆ ว่าตนเองมาแล้ว สาริศาไม่มาต้อนรับตนเองหน่อยเหรอ

แต่เมื่อสาริศารู้สึกว่ามีคนมาแตะต้องตัว ปฏิกิริยาโต้ตอบแรกก็คือรังเกียจ มองชัชวาลด้วยแววตาเย็นเยือก

ตอนที่มองเห็นคนที่มาได้ชัดเจนแล้ว แววตาก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา

“พี่ พี่มาได้ยังไงคะ” สาริศามองไปทางชัชวาลอย่างระแวดระวัง จากนั้นก็มองเห็นสายตาของชัชวาลที่แสดงออกมา เสียงก็เบาลงมาก

ชัชวาลลากสาริศามาที่ห้องพักอีกด้าน พยายามไม่รบกวนการทำงานของมิลิน

“นั่นมิลินกำลังทำอะไรอยู่” ชัชวาลมองมิลินที่มีท่าทางเศร้าสร้อยก็รู้สึกตลก เต็มไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูแบบนั้น

สาริศานึกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจแล้วว่าที่ชัชวาลถามหมายถึงอะไร

“เมื่อวานพวกเราโดดงาน ก็เลยถูกบรรณาธิการใหญ่ว่าเอา” สาริศาเอ่ยเบาๆ

ในเมื่อเรื่องนี้ไม่ได้น่าชื่นชมเลยสักนิด ด้านข้างก็ยังมีคนอยู่เยอะแยะ พูดออกไปก็ขายหน้า ชัชวาลมองสาริศาอย่างเข้าอกเข้าใจ จากนั้นก็เจอคำถามข้อหนึ่งว่า “ทำไมเธอกับมิลินต้องโดดงานด้วย”

หลังจากถามคำถามนี้แล้ว แม้แต่สาริศาก็ยังไม่รู้จะตอบอย่างไรเลย

ตอนแรกที่มิลินสับสนวุ่นวายใจ ก็เพราะเธอไม่อยากให้ชัชวาลรู้เรื่องนี้ ตอนนี้แม้ปัญหาจะได้รับแก้ไขแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะบอกเรื่องนั้นได้แล้วหรือยัง

ดังนั้นสาริศาจึงสับสนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง

ชัชวาลเห็นปฏิกิริยาของสาริศาแล้ว ก็รู้ว่ามีระหว่างทั้งสองคนนั้นมีความลับกันอยู่ สาริศากลอกตาไปมา จากนั้นก็พูดกับชัชวาลประโยคหนึ่ง แล้วสิ่งหนีไปเลย

“พี่ เลิกงานแล้ว ฉันไปก่อนนะ” สาริศาพูดจบ ก็เดินไปพร้อมกับคนอื่นๆที่เลิกงาน

เรื่องนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อน สาริศาต้องแสดงท่าทีพิรุธแปลกๆแน่นอน แต่ตอนนี้เพราะเรื่องราวที่ประสบพบเจอมา ทำให้สูญเสียตัวตนไปแล้ว

ชัชวาลได้แต่ส่ายหน้า จากนั้นก็กดโทรศัพท์โทรไปหาใครคนหนึ่ง

“พนักงานนายกำลังรังแกแฟนสาวฉันอยู่นะ นายว่าเรื่องนี้ควรจะทำยังไงดี” ชัชวาลฟังคำตอบของทางนั้น พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็มองไปที่มิลิน แล้วหมุนตัวเดินลงไปชั้นล่าง

ตอนที่ชัชวาลลงไปชั้นล่าง บรรณาธิการใหญ่เรียกมิลินไปที่ห้องทำงาน มิลินมองบรรณาธิการใหญ่อย่างนอบน้อมคิดว่าบรรณาธิการใหญ่จะดุว่าตนเองอีก

ตอนที่มิลินเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้พร้อมแล้วก็ได้ยินเสียงบรรณาธิการใหญ่ดังมาว่า

“กลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้ค่อยส่ง” พอได้ยินประโยคนี้ มิลินก็เบิกตาโพลงจ้องไปที่บรรณาธิการใหญ่

หรือว่าบรรณาธิการใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เป็นตัวปลอม ทำไมถึงได้ยินคำที่อ่อนโยนฟังแล้วสบายใจออกมาจากปากบรรณาธิการใหญ่

“อย่ามัวแต่อึ้งอยู่ ไปได้แล้ว” หลังจากพูดจบบรรณาธิการก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แม้แต่ตอนที่มิลินเดินออกจากผระตูห้องทำงาน ก็ยังงงอยู่ว่าตกลงนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมตอนแรกบอกว่าต้องคัดบทพิจารณาตัวเองให้เสร็จภายในวันนี้ ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ เปลี่ยนเป็นว่าเธอไม่ต้องเขียน กลับบ้านได้เลย

มิลินก็ยังไม่เข้าใจมาถึงตอนนี้ ได้แต่ลงมาชั้นล่างเก็บของอย่างเอื่อยเฉื่อย

ความจริงเมื่อครู่ ชัชวาลโทรไปหาธนพัต ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของบรรณาธิการใหญ่ จะปล่อยมิลินไปง่ายๆขนาดนี้ได้อย่างไร แม้แต่บรรณาธิการใหญ่ยังไม่รู้เลยว่ามิลินมีสถานะอะไรกันแน่ ถึงขั้นทำให้คุณธนพัตมาขอร้องแทนเธอได้

ถึงจะเป็นเช่นนี้ แต่การคัดบทพิจารณาตัวเองนั้นก็ยังต้องส่งอยู่ดี

ทว่าผลสรุปในตอนนี้มิลินพอใจมากแล้ว

จากนั้นเรื่องที่ไม่ดีก็ยังคงเกิดขึ้นต่อเนื่อง ทำให้สาริศาที่เดิมก็เหนื่อยมากอยู่แล้วก็ได้รับข่าวที่น่าปวดหัวเพิ่มขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่ง

นั่นก็คืออาการของกันยาทรุดลง

หลังจากกันยาถูกไล่ออกจากบ้านพักคนชรา สาริศาก็ส่งคนสะกดรอยตามไป หนึ่งคือเพื่อจะดูว่ากันยาไปที่ไหนบ้าง จะตามหาธีร์เจอมั้ย อีกอย่าง เพื่อรับประกันว่าจะไม่เกิดเรื่องกับกันยา

แต่น่าเสียดายมาก ที่เกิดเรื่องจนได้

สาริศามองดูโทรศัพท์มือถือ ข้อความที่บอดี้การ์ดคนนั้นส่งมา ก็ชะงักไปทันทีไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี  ตัดสินใจในตอนนั้นว่าไปดูให้เห็นกับตาเองจะดีกว่า

สาริศาคิดใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงไปขอลางานกับบรรณาธิการใหญ่ จากนั้นโทรศัพท์ไปถามบอดี้การ์ดคนนั้นว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เธออยากจะลองไปดู

แม้ตอนนี้อาการของกันยาจะทรุดหนักลง แต่สาริศาก็ไม่ได้มีคำสั่งอะไร บอดี้การ์ดได้แต่มองสาริศาที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน

ตอนที่สาริศามา ด้านข้างก็มีคนล้อมเข้ามามากมายแล้ว หลายคนคิดจะเข้าไปช่วย  แต่ต่างก็กลัวจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว 

อีกอย่างที่นี่เป็นเขตที่พักอาศัยของชนชั้นล่างล้วนมีแต่คนที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่น

สาริศาตามพวกเขาไปดูกันยาที่นอนอยู่บนพื้นเพราะความเจ็บปวดและชักกระตุก

กันยาที่อยู่บนพื้น เหงื่อค่อยๆไหลลงอย่างช้าๆเพราะความเจ็บปวด

สาริศาขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่ ตอนที่กันยากลิ้งไปมาอย่างเจ็บปวด ก็มองเห็นสาริศาที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

แววตาที่กันยามองเห็นสาริศานั้นเย็นชา ยิ่งรู้ว่าครั้งนี้ตนเองต้แงตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เธอรู้สภาพร่างกายในตอนนี้ ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลืออีก เช่นนั้นก็คงจะยื้อชีวิตไว้ไม่ได้จริงๆ

วินาทีที่สาริศากับกันยาสบตากันนั้นเอง สาริศาก็รู้โดยทันทีว่าไม่สามารถยืนดูอยู่เฉยๆได้อีกแล้ว จึงให้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆตนเองพยุงเธอขึ้นมา จากนั้นก็พาไปที่รถ