หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 61

สาริศาตกใจ

สาวน้อยคนนั้น?

ธนพัตได้ยินคำพูดของชรัณ สีหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ：“เบาะแสอะไร”

“เป็นรูปถ่ายหนึ่งรูป ที่ถ่ายได้รอบ ๆ บริเวณที่เกิดเหตุ ผมจะนำมาส่งให้ท่านนะครับ”

“ดี”

หลังจากที่วางโทรศัพท์ลง ธนพัตก็ทำการท่องเว็บสั่งอาหารต่อ สาริศานั้นอดอยากจะรู้ไม่ได้ จึงได้ถามขึ้น ：“เอ่อคือ……สาวน้อยที่ชรัณพูดถึงคือใครเหรอคะ”

ธนพัตหันมามองสาริศา

ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นถามคำถามแบบนี้ เขาจะต้องรู้สึกรำคาญ เพราะว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา

แต่ดันเป็นสาริศาที่ถาม เขากลับรู้สึกอารมณ์ดี

เห็นทีว่าสาวน้อยคนนี้ ในที่สุดก็ให้ความสนใจเรื่องของตัวเองแล้ว

“คดีลักพาตัวในครั้งนั้น มีสาวน้อยคนหนึ่งได้ช่วยผมไว้” ธนพัตไม่มีความต้องการจะปกปิด “ผมหาเธอมาโดยตลอด อยากจะตอบแทนเธอ”

คดีลักพาตัวในตอนนั้น?

สาริศาตะใจชะงัก

ก็คือคดีที่คนภายนอกต่างเข้าใจว่าขาของธนพัตนั้นพิการในครั้งนั้นเหรอ

อันที่จริงสาริศานั้นค่อนข้างอยากรู้ แต่เธอก็เดาได้ว่าคดีลักพาตัวในครั้งนั้น สำหรับธนพัตแล้ว น่าจะเหมือนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อสองปีก่อน ที่สำหรับตัวเองแล้ว ก็คือการฝันร้ายของชีวิต ดังนั้นเธอจึงไม่อยากที่จะถามต่อ

ธนพัตสั่งอาหารเสร็จในไม่ช้า ครึ่งชั่วโมงต่อมา กริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้น

สาริศาวิ่งไปเปิดประตู ก็เห็นเด็กส่งของยืนอยู่ที่หน้าประตูอย่างลนลาน “ขอถามหน่อยครับว่าใช่พวกคุณที่สั่งพิซซ่าหรือเปล่าครับ”

สาริศามองกล่องที่อยู่ในมือของเขา แล้วชะงักตกใจขึ้น

อาหารที่ธนพัตสั่งคือพิซซ่าเหรอ

“ใช่ค่ะ” เด็กส่งของที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่เคยส่งอาหารในย่านคนรวยแบบนี้ ดังนั้นถึงได้ลนลานขนาดนั้น สาริศารีบรับมาแล้วเซ็นรับของ “ขอบคุณค่ะ”

ถือพิซซ่าแล้วเดินเข้ามาในบ้าน สาริศาอดไม่ได้ที่จะถาม：“ธนพัต คุณชอบทานพิซซ่าเหรอ”

ธนพัตเห็นกล่องในมือของเธอก็ตกใจ “ร้านนั้นเป็นร้านพิซซ่า?”

“ใช่ แล้วคุณคิดว่าเป็นร้านอะไร?”

ธนพัตขมวดคิ้วแล้วหันแล็ปท็อปไปหาสาริศา “ร้านนี้ชื่ออารมณ์อิตาเลียน ผมสั่งรสชาติอาหารสไตล์อิตาเลียน ผมนึกว่าเป็นอาหารอิตาเลียนทั้งเซต”

สาริศาถึงกับเหงื่อแตก

ช่างเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยจริง ๆ สมัยนี้แล้วยังให้ความสำคัญกับชื่อร้านอารหารและชื่ออาหารอย่างจริงจังอีก

“ร้านอาหารอิตาเลียนแบบนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นพิซซ่า เป็นพิซซ่าสไตล์อิตาเลียนก็เท่านั้น” สาริศาวางพิซซ่าลงบนโต๊ะ “คุณเคยทานพิซซ่าไหม”

“เมื่อก่อนตอนที่ไปเที่ยวยุโรปนั้น เคยทานบาร์บีคิว” ธนพัตหรี่ตาลง “อาหารที่ใส่กล่องกระดาษสั่งมาจากข้างนอกนั้น ผมยังไม่เคยทานจริง ๆ”

“อย่างนั้นก็ถือว่าเป็นการลองสีสันของชีวิตแล้วกัน” สาริศาฉีกพิซซ่าออกมาหนึ่งชิ้น ยิ้มแล้วยื่นให้กับธนพัต

ธนพัตยื่นมือมารับพิซซ่าแล้วทานไปหนึ่งคำ จากนั้นขมวดคิ้ว “รสชาติต่างจากเมื่อก่อนที่ผมเคยทาน”

“ฮ่า ๆ” สาริศารู้สึกขำ “ทานแบบนี้บางครั้งบางคราวก็ดีเหมือนกันนะ”

พลางพูดเธอพลางฉีกออกมาหนึ่งชิ้น แล้วยัดคำใหญ่ใส่เข้าไปในปาก

ชรัณที่อยู่ข้าง ๆ ฟังแล้ว พลันคิดอะไรขึ้นได้ “ใช่สิ พูด ๆ แล้ว คุณชายพัทครับสาวน้อยที่ท่านตามหา อายุก็น่าจะใกล้เคียงกับคุณนายน้อยนะครับ”

ธนพัตถูกลักพาตัวเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน สิบปีก่อน สาริศาก็มีอายุประมาณสิบห้าปีจริง ๆ

“คุณมีกระโปรงแบบนี้ด้วยไหม” ธนพัตเลิกคิ้ว

สาริศายิ้มเศร้า “กระโปรงนี้มีจำนวนจำกัด หลายหมื่นเลย ฉันจะมีปัญญาซื้อได้อย่างไร”

ธนพัตพยักหน้า แล้วใส่รูปถ่ายเข้าไปในซอง จากนั้นกล่าวกับชรัณ：“ในเมื่อเป็นกระโปรงจำนวนจำกัด ถ้าการันตีว่าเป็นของแท้ การตามหานั้นก็คงจะง่ายขึ้น”

ชรัณพยักหน้าแล้วก็จากไป

ธนพัตกับสาริศาทานพิซซ่ากันต่อ

และก็ไม่รู้ว่าสาริศารู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเมื่อชรัณจากไปแล้ว ธนพัตก็ไม่มีความอยากทานอาหารเหมือนก่อนหน้านี้ เธอบังเอิญเห็นเขาหลายครั้งที่ใบหน้ามีอาการเหม่อลอย

ธนพัตเขา……คิดถึงเรื่องคดีลักพาดีในตอนนั้นเหรอ

คดีลักพาตัวในครั้งนั้น เพราะการแทรกแซงของตระกูลกีรติเมธานนท์ เป็นเหตุให้สื่อไม่ได้เปิดเผยรายละเอียด แต่ในเมื่อสามารถทำให้ขาของเขาได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นได้ คิด ๆ แล้วน่าจะเป็นการลักพาตัวที่โหดร้ายน่ากลัว

สาริศาที่กำลังมองใบหน้ารูปงามของธนพัต  ทันใดนั้นก็ได้ยินธนพัตเปล่งเสียงขึ้น

“มองพอหรือยัง”

สาริศาสะดุ้ง จากนั้นถึงได้รู้สึกตัวว่าเวลานี้ธนพัตนั้นกำลังจ้องตัวเองอยู่ ใบหน้ารูปไข่ร้อนผ่าวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ จึงรีบก้มหน้าลง “ขอโทษค่ะ”

ธนพัตหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก และทำการทานพิซซ่าจนหมด จากนั้นก็ให้สาริศาไปอาบน้ำ

เมื่อสาริศาอาบน้ำเสร็จ พลางเช็ดผมพลางเดินออกมา คิดไม่ถึงว่าธนพัตไม่ได้อยู่ในห้องนอน แต่กลับอยู่ที่ระเบียงห้องนอนใหญ่ ดูเหมือนเขากำลังจ้องบางสิ่งอย่างใจจดใจจ่อ