หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 613

“ตอนนี้มีวิธีการแก้ไขสองอย่าง หนึ่งก็คือการสะกดจิต ให้คุณนายผ่านเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตไปให้ได้ สองก็คือให้คุณนายเป็นแบบนี้ต่อไป อยู่ในโลกของตัวเอง”

คุณหมอเองก็ไม่ได้พูดศัพท์เฉพาะกับธนพัตมากมายขนาดนั้น อธิบายวิธีการแล้ว จะทำอย่างไรนั้น ก็คงต้องดูว่าธนพัตมีความคิดเห็นอย่างไร

“ให้เธอผ่านประสบการณ์แบบนั้นใหม่อีกครั้งเหรอ นั่นไม่ใช่ว่าเป็นเดินย่ำอยู่กับที่เหรอ” ธนพัตกลัวว่าด้วยสภาพจิตใจของสาริศาในตอนนี้อาจจะไม่สามารถก้าวผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้อีกครั้ง

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ก็เท่ากับไม่เหลืออะไรแล้ว หากอาการยิ่งหนักขึ้นจะทำอย่างไร

ตอนนี้แม้จะสติฟั่นเฟือน แต่ภายในใจก็ยังคงหลงเหลือความสุขอยู่บ้าง เพราะอย่างไรธีร์ก็ยังอยู่ในโลกของสาริศา แต่สำหรับสาริศาในตอนนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ธนพัตคิดหน้าคิดหลัง จากนั้นก็ชำเลืองมองชัชวาล ชัชวาลพยักหน้าให้ธนพัต แสดงว่าเขาสนับสนุนความคิดของธนพัต ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้มันก็มีความเสี่ยงอยู่ พวกเขาไม่อยากเอาสาริศามาเป็นสิ่งเดิมพัน

เดิมพันสูงเกินไป พวกเขารับไม่ไหว

“งั้นพวกเราเลือกที่ปลอดภัยแบบนั้นจะดีกว่า” ธนพัตตอบคำถามคุณหมอ ฟังจากน้ำเสียงที่ธนพัตพูดแล้ว ก็ใกล้เคียงกับคนที่เหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ

คุณหมอพยักหน้า ข้อนี้เขาน่าจะเดาได้แต่แรกแล้ว

“งั้นผมจะสั่งยาให้คุณนาย เอากลับไปกิน จะช่วยให้อาการทุเลาลงบ้าง” คุณหมอพูดจบแล้ว ก็พยักหน้าให้ธนพัต แล้วเริ่มเขียนใบสั่งยา หลังจากธนพัตเห็นแล้ว ก็ฝากสาริศาไว้กับชัชวาล ตนเองไปรับยาที่ห้องจ่ายยา

ธนพัตมองใบสั่งยา ไม่ได้แตกต่างจากครั้งก่อนมากนัก แต่ก็มีเปลี่ยนยาเป็นบางตัว หวังว่าหลังจากินยาแล้ว อาการป่วยของสาริศาจะดีขึ้น ธนพัตคิดแบบนี้ในใจ

ขณะที่ธนพัตกำลังเดินไปนั้น ก็คิดว่าจะพาสาริศากลับไปพักฟื้นที่บ้าน เพราะอย่างไรสภาพแวดล้อมภายในบ้านก็ดีกว่า ตนเองก็สามารถดูแลได้สะดวก จะได้ไม่สร้างความกดดันให้สาริศามากเกินไป

หลังจากคิดวิเคราะห์อย่างดีแล้ว ธนพัตก็ตัดสินใจพาสาริศากลับบ้าน

เห็นสภาพของสาริศาในตอนนี้ แม้ธนพัตจะมีความเชื่อมั่นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ไปบอกเธอ ได้แต่พยายามไปตามหาธีร์ด้วยตัวเองอย่างสุดความสามารถ

หลังจากได้รับยาแล้ว ชัชวาลก็มารอธนพัตอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วย มองเห็นสาริศาที่กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง ธนพัตยิ้มพลางยื่นมือไปลูบหน้าเธอ จากนั้นก็มองไปที่ชัชวาล

“พี่ ผมทำตามที่ให้สัญญาไว้ไม่ได้ ผมทำให้สาริศาต้องทุกข์ใจ” จำได้ว่าตอนนั้นธนพัตมาเพื่อจะให้สาริศากลับ จึงให้สัญญาชัชวาลว่าจะดูแลสาริศาอย่างดี

แต่ดูจากสภาพสาริศาในตอนนี้ ธนพัตรู้สึกผิดเล็กน้อย ชัชวาลกลับมีท่าทางที่เป็นธรรมชาติมาก มองปฏิกิริยาของธนพัตในตอนนี้ รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดทรมานของธนพัตในเวลานี้

“ตอนนั้นฉันไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว การจะดูแลปกป้องผู้หญิงสักคนนั้นแทบจะต้องใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี ไม่ได้เป็นเรื่องง่ายอย่างพูดขนาดนั้น ดังนั้นนายไม่ต้องมาขอโทษฉัน นายทำได้ดีมากแล้ว”

“ลองคิดดูให้ดีว่าจะทำยังไงดี” หลังจากเอ่ยประโยคนี้แล้ว ชัชวาลก็ตบไหล่ธนพัต จากนั้นก็ร่ำลาธนพัตแล้วเดินจากไปเลย

ตอนนี้ที่นี่ไม่ต้องการชัชวาลแล้ว เขาควรจะให้เวลากับทั้งสองคน

ธนพัตมองสาริศาวิ่งมาวิ่งไปจนปากแห้งแล้ว จึงรีบวิ่งไปเทน้ำมาให้สาริศาหนึ่งแก้ว ผลปรากฏว่าสาริศาไม่เพียงไม่ดื่ม แต่กลับเทน้ำลงบนพื้น ปากก็ยังบ่นพึมพำต่อ

“น้องธีร์ รีบดื่มสิลูก ดูสิปากลูกแห้งแล้ว” หลังจากที่พูดจบแล้ว ธนพัตก็มองน้ำที่หกลงบนพื้น ธนพัตไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่เทน้ำมาให้สาริศาอีกแก้วหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นแก้วน้ำไปที่ข้างปากสาริศาด้วยตนเอง

“ริศา คุณดูสิว่าปากคุณก็แห้งมากแล้วนะ” หลังจากที่สาริศาดื่มน้ำจนหมดอย่างเชื่อฟัง ก็ยื่นมือเข้าไปกอดธนพัต