หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 64

ธนพัตขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปมองสาริศา “ทำไม”

สาริศาตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของตัวเองเมื่อสักครู่นั้นตรงเกินไป สีหน้าเก้ ๆ กัง ๆ และรีบกล่าวอย่างลนลาน：“ อาการของแม่ฉันเพิ่งจะฟื้นตัวดีขึ้น จึงต้องการการพักผ่อนค่ะ”

“ไม่ใช่เป็นเพราะเหตุผลนี้มั้ง” ธนพัตค่อนข้างเข้าใจทุกอย่าง “เป็นเพราะว่าคุณแม่ของคุณไม่อยากจะเจอผมใช่ไหม”

มือของสาริศาที่ถือตะเกียบอยู่ได้ชะงักค้าง ปากยกขึ้น “จะเป็นไปได้ยังไง”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้” ธนพัตค่อนข้างจะสุขุมสงบ “ผมดูออกว่าแม่ของคุณไม่ชอบผม”

สาริศาไม่มีคำพูดที่จะตอบโต้ จึงได้แต่กล่าวด้วยความเก้อเขิน ：“ไม่ใช่ความผิดของคุณค่ะ ปัญหาคือแม่ของฉันไม่ชอบคนรวย”

ธนพัตก็ยิ่งเลิกคิ้วสูงขึ้น

ภูมิหลังครอบครัวของสาริศา เขาย่อมทำการเช็คมาก่อนแล้ว ดังนั้นสำหรับการเป็น “เมียน้อย” ของกันยา เรื่องน่าอับอายแบบนี้เขาก็ย่อมรู้ดี

ธนพัตไม่ได้พูดอะไร แต่สาริศากลับเหมือนดูออกถึงความคิดของเขา จึงยิ้มเศร้าขึ้น “คุณรู้เรื่องที่ฉันเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลธราภักดิ์ใช่ไหม  คุณจะต้องคิดอย่างแน่นอนว่าทำไมตอนนั้นแม่ของฉันถึงได้คบกับสุวิทย์ แล้วทำไมถึงพูดประโยคที่บอกว่าเกลียดคนรวย?”

ธนพัตไม่ได้ตอบ

“ความจริงแล้ว แม่ของฉันไม่เคยคบกับสุวิทย์” สีหน้าของสาริศาขาวซีดและก็เย็นชาขึ้นทันใด “แม่ของฉันกับสุวิทย์เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน สุวิทย์ชอบแม่ของฉันมาโดยตลอด แต่ว่าแม่ของฉันไม่เคยชอบเขา สุวิทย์ไม่เคยตัดใจจากแม่ของฉัน แต่งงานไปแล้วก็ไม่เคยเลิกรา ถึงขั้นที่วางยาแม่ของฉัน แล้วก็ข่มขืนแม่ของฉันจนมีฉันขึ้นมา ถึงแม้ว่าแม่ฉันจะเกลียดสุวิทย์มาก แต่ก็คิดว่าเด็กในท้องเป็นผู้บริสุทธิ์ จึงได้อดทนจนคลอดฉันออกมา”

ธนพัตมองสาริศา

เรื่องราวในส่วนนี้เขาไม่ได้ตรวจสอบจริง ๆ

“โศภิตาเกลียดความรู้สึกของสุวิทย์ที่มีต่อแม่ของฉัน ดังนั้นเธอจึงป่าวประกาศข่าวลือไปทั่ว ว่าแม่ของฉันมาให้ท่ายั่วยวนสุวิทย์ บอกว่าแม่ของฉันเป็นเมียน้อย แม่ของฉันไม่รู้จักคนใหญ่คนโต จึงไม่สามารถที่จะแก้ต่างให้ตัวเองได้ จำได้แต่อดทนต่อชื่อเสียงที่เสีย ๆ หาย ๆ เช่นนี้ และก็เลี้ยงฉันมาจนเติบใหญ่”

 สาริศาพูดถึงเรื่องราวในตอนนั้น สองมือก็กำหมัดแน่นขึ้น แววตาเต็นไปด้วยความเคียดแค้น

เธอรู้สึกเกลียดสุวิทย์มากจริง ๆ แต่เขาดันเป็นพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง ในจุดนี้ซึ่งไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้

ธนพัตก้มหน้ามองสาริศา เอามือไปกุมหมัดของเธอ แล้วค่อย ๆ คลายมือที่กำไว้แน่นของเธอออก

สาริศาสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองธนพัต แล้วยิ้มด้วยความเขิน “ต้องขอโทษด้วย นี่ฉันลืมตัวทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”

“เปล่า” ธนพัตยังคงสุขุมใจเย็น แต่แสงประกายในดวงตาดำขลับราวกับดูอ่อนโยนมากกว่าปกติ “ผมดีใจมากที่คุณเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ผมฟัง”

เรื่องราวเหล่านี้ถ้าหากว่าเขาอยากรู้ แน่นอนว่าเขาจะต้องตรวจสอบเจอได้ แต่เมื่อสาริศาเป็นคนบอกกับเขาเอง ความหมายนั้นจึงต่างกัน

สาริศาชะงักแล้วมองธนพัตแวบหนึ่ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “คุณนี่ช่างประหลาดคนจริง ๆ”

ธนพัตยิ้มเบา ๆ และไม่ปฏิเสธ

หลังจากที่รู้จักกับสาริศา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นยิ่งอยู่ยิ่งประหลาดจริง ๆ

สองสามวันถัดมา ทุกอย่างสงบราบรื่น

จนในที่สุดก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ วันงานเลี้ยงของตระกูลกีรติเมธานนท์

วันนี้ สาริศาตื่นแต่เช้า และช่างแต่งหน้าช่างทำผมมาก็ได้มาถึงที่บ้านตั้งแต่เช้า ยุ่งกันมาทั้งวัน ในที่สุดก็สามารถช่วยเธอแต่งตัวจนเสร็จ

ธนพัตที่ได้เตรียมตัวเสร็จตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว นั่งรอเธออยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเงียบ ๆ 

สักพักเขาก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้น จึงได้เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นสาริศาที่กำลังเดินลงจากบันได เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ครั้งก่อนสาริศาก็เคยใส่ชุดราตรีเพื่อไปเจอคนในครอบครัวของตระกูลกีรติเมธานนท์ ครั้งนั้นธนพัตตกตะลึงในความงามของเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง