หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 91

สาริศาเกือบลืมไปแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครมาอาบน้ำให้ตัวเองอย่างนี้

เหมือนกับว่าจะมีเพียงแค่ตอนเล็กมากเท่านั้น กันยาจะช่วยเธออาบน้ำอย่างนี้ พอโตขึ้นมาหน่อย กันยาก็ยุ่งอยู่กับการทำงานหาเงิน เธอเลยเป็นคนดูแลตัวเองทั้งหมดคนเดียว

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ตัวเองอยู่คนเดียวมาหลายปี จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่ง ได้มาป้อนข้าวตนกับมือ ทำความสะอาดห้องให้ตนกับมือ แล้วยังอาบน้ำให้ตนกับมือในยามที่ตัวเองบาดเจ็บ

แทบจะเติมเต็มความรักที่ขาดหายไปหลายปีนี้กลับมารวดเดียวเลยก็ไม่ปาน

สิ่งที่สำคัญที่สุด คืออีกฝ่ายยังเป็นผู้ชายที่สูงส่งเหนือใคร ไม่เคยดูแลใครมาก่อนอย่างนั้นอีก

สาริศารู้สึกได้ถึงบางส่วนภายในใจของตน ตอนนี้ได้อ่อนยวบลงไปโดยสมบูรณ์ ราวกับจะละลายไปเลยก็ไม่ปาน

เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาลง ปกปิดความรู้สึกหวั่นไหวที่เผยออกมาทางสายตา

ธนพัต...

อย่าดีกับฉันขนาดนี้เลยได้หรือเปล่า?

ฉันกลัวจริง ๆ ...ว่าตัวเองจะตกหลุมพรางเข้าไปโดยสมบูรณ์...

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว สาริศากับธนพัตกลับไปในห้องรับแขก ทั้งร่างของธนพัตได้เปียกไปหมด สาริศารู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ควานหาเสื้อผ้าตัวโคร่งที่ตนสวมออกกำลังกายมาสองสามชุดจากในห้องนอน แต่ก่อนที่จะให้ธนพัต เธอก็ได้ถามหยั่งเชิงออกไปอีกประโยคนึง “วันนี้คุณจะอยู่ที่บ้านฉันจริง ๆ ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ธนพัตพูดออกมาโดยไม่คิดเลย แล้วรับเสื้อผ้าในมือสาริศามา “คุณบอกว่าคุณจะดูแลแม่ไม่ใช่หรือไง? แต่มือของคุณบาดเจ็บ จะดูแลท่านยังไง? ผมก็เลยต้องอยู่ที่นี่ เพื่อให้สะดวกในการดูแลพวกคุณทั้งสองคนไง”

“อันที่จริงไม่ต้องรบกวนเลยจริง ๆ” สาริศายังไม่อยากให้ธนพัตอยู่ต่อเลย “ฉันคนเดียวก็จัดการได้”

“จัดการได้?” ธนพัตเลิกคิ้วออกมา “แม้แต่อาบน้ำก็ต้องให้ผมช่วยคุณ คุณแน่ใจว่าคุณจัดการได้?”

คำพูดของธนพัต ในชั่วเวลานั้นเองก็ได้ทำให้สาริศานึกถึงเรื่องตอนที่อาบน้ำเมื่อกี้ขึ้นมา หน้าก็แดงออกมาทันที จึงได้ลืมคำพูดหักล้างของธนพัตไปเลยทันที

ต่อจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะของธนพัตดังขึ้น หยิบเสื้อผ้าผันร่างไปห้องน้ำ

สาริศาหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยทันที รู้สึกว่าตัวเองได้ถูกธนพัตจูงจมูกไปอีกแล้ว เหมือนกับยินยอมให้เขาอยู่ที่นี่ไปโดยไม่รู้ตัว

ก่อนที่จะเข้าห้องอาบน้ำมา ในทันใดนั้นเองธนพัตก็ได้นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเอ่ยพูดออกมา “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่ ง่ายมาก กลับไปด้วยกันกับผมสิ”

คำพูดหลุดออกมา เขาก็ได้เดินเข้าห้องน้ำไป

ธนพัตตั้งใจอาบน้ำเย็นสักหน่อย ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้กองเพลิงภายในร่างนั้นมอดดับไป แล้วถึงจะเดินออกจากห้องอาบน้ำไป

กลับมาที่ห้อง เขาก็เห็นสาริศาได้นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

เตียงเล็กมาก สาริศาแทบจะขดตัวอยู่ในมุม หลังจากที่ธนพัตเข้าห้องไป ก็มีความรู้สึกทนดูไม่ไหว มือใหญ่จึงเข้าไปโอบพาเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนทันที

“คุณหลบอะไร?” ธนพัตกอดสาริศาเอาไว้ แนบเข้าไปพูดเสียงเบาที่ใบหูของเธอ “อย่างนี้ไม่ใช่ว่ากว้างขึ้นเยอะเลยหรือไง”

พูดไปแล้ว เขาก็ได้ปิดไฟไปอย่างรวดเร็ว หลับตานอนหลับไป วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เขาเองก็เหนื่อยมากจริง ๆ ได้กลิ่นหอมจากที่ในเส้นผมของสาริศา เขาก็รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา

อย่างนี้มองดูแล้ว เตียงเล็กหน่อย มันก็มีประโยชน์อยู่บ้างเหมือนกัน

เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของธนพัตดังขึ้นมา แต่สาริศาในอ้อมแขนของเขากลับไม่อาจนอนหลับไปได้อยู่นานมาก

เธอหันร่างไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของธนพัต แล้วก็ยังมีไรเครามากมายที่โผล่ออกมาบนคาง ทั้งร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของธนพัต

ในช่วงเวลานั้นเอง เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าบางจุดภายในใจมันกำลังเต้นแรงอย่างไม่อาจปฏิเสธได้เลย

สายตาของเธอได้หม่นลงไปเล็กน้อย แล้วหลับตาลงไปด้วยความสิ้นหวัง

สาริศายอมรับเสียเถอะว่าเธอกำลังจะตกหลุมธนพัตอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเข้าแล้ว

เธอได้ตกหลุมไปอย่างถอนตัวไม่ขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว...

……

ตอนเที่ยงคืน คนจากหลากหลายแห่งในเมืองＳ ยังคงไม่หลับไม่นอน