หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 92

ตอนที่ไรยาอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ธีภพยืนอยู่ที่บนระเบียง สูบบุหรี่ มวนแล้วมวนเล่า ได้สูบไปจนเต็มที่เขี่ยบุหรี่ไปโดยไม่รู้ตัว

ชีวิตนี้ของเขา เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ถึงรสชาติความรู้สึกเสียใจภายหลัง เสียใจขนาดนี้

เขานึกเสียใจในการจากไปโดยไม่ลาเมื่อสองปีก่อน นึกเสียใจที่ได้หมั้นหมายกับไรยาไป และยิ่งรู้สึกเสียใจที่ตนได้แส่หาเรื่องใส่ตัวไปดูถูกสาริศาไปครั้งแล้วครั้งเล่าเสียยิ่งกว่า!

เป็นเขาเองที่บีบให้ผู้หญิงที่ตนรักมากที่สุดเดินออกไปทีละก้าว ๆ เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เขาจะโทษใครได้อีก?

ตอนนี้ คนที่อยู่ข้างกายสาริศา ได้มีธนพัตไปแล้ว...

นึกถึงธนพัต เขาก็บีบก้นบุหรี่ไป แรงขึ้นกว่าเดิม

เขานึกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ ตอนแรกเมื่อตอนที่เขาเอารูปพวกนั้นของสาริศาให้ธนพัตไป เขาแทบไม่ต้องคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ ก็ได้เลือกที่จะเชื่อสาริศา

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้ตรวจสอบชัดเจนมาก่อนแล้ว ก็เลยถึงได้นิ่งอย่างนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะว่ายังไง อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำร้ายสาริศาเลย

การเปรียบเทียบข้อแตกต่างนี้ มันมีช่องว่างขนาดใหญ่จนไม่สามารถตัดสินได้โดยง่าย ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม

พูดถึงภาพขึ้นมา เขาถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าในโทรศัพท์ของตนได้รับรูปหลากหลายภาพพวกนั้นของสาริศามา เขายังไม่ได้ลบไปเลย

ตอนนี้เขารู้สึกเพียงแค่ว่าภาพพวกนั้นมันทำให้ภายในใจของเขามันปวดแปลบขึ้นมา จึงหยิบออกมาทันที อยากจะลบมันไป

แต่ตอนที่กำลังไล่ลบไปทีละรูปนั้น จู่ ๆ เขาก็ได้ตระหนักถึงอะไรขึ้นมาได้

เดี๋ยวก่อน

ภาพพวกนี้...ทำไมถึงได้เหมือนกับว่าจะไม่ค่อยเหมือนกับภาพพวกนั้นที่เขาได้ฉายออกมาบนหน้าจอที่งานเลี้ยงของตระกูลกีรติเมธานนท์เมื่อก่อนหน้านี้เลย?

ทั้งหมดที่เกี่ยวกับสาริศา เขาไม่เคยพยายามไปจดจำมันเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทุก ๆ เรื่องมันเหมือนกับว่าจะประทับอยู่ในหัวเขาเลยก็ไม่ปาน มันค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นมา

รวมถึงภาพที่งานเลี้ยงก่อนหน้านี้เหล่านั้นด้วย

ภาพพวกนั้น ส่วนใหญ่จะเหมือนกับในโทรศัพท์ทั้งนั้น แต่มีอยู่รูปนึงที่สาริศาสยายผมทิ้งตัวนอนบนหมอน มันไม่เหมือนกัน

ธีภพรู้สึกเพียงแค่ว่าการหายใจของตัวเองมันยากไปหมด

ทำไม...

ไรยาไม่ใช่บอกว่าภาพเอามาจากในมือเขาไปหรือไง แต่ทำไมภาพที่เธอฉายบนหน้าจอ มันถึงได้เยอะกว่าในโทรศัพท์เขาไปรูปนึง?

หรือว่า...

ธีภพนึกถึงความเป็นไปได้นึง ภายในใจก็บีบรัดแน่นขึ้นมา แต่ไม่ทันจะคิดอะไร ในทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงนุ่มจากทางด้านหลังดังขึ้นมา——

“ภพ?”

ธีภพจึงได้สติกลับมา หันหน้าไปเห็นไรยากำลังผมเปียกอยู่ ได้มองตนอยู่อย่างระมัดระวัง

ไม่รู้ว่าทำไม เห็นใบหน้าสวยที่ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับสาริศาแต่ยั่วยวนกว่าตรงหน้านี้แล้ว จู่ ๆ เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

“เอ่อ...ไรยา” เขาไม่อาจถอยออกไปได้ “เมื่อกี้ที่สำนักพิมพ์โทรมา บอกว่าตัวอย่างครั้งนี้จู่ ๆ มันก็มีปัญหาขึ้นมาอีก ผมต้องรีบกลับไปจัดการสักหน่อย คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ”

พูดไปแล้ว เขาถึงขนาดที่ไม่รอให้ไรยาตอบกลับมา ก็ได้เดินไปยังตรงทางเข้าอย่างรวดเร็ว

“ภพ...” ไรยาตะลึงงันไป รีบตามไป แต่ธีภพก็ได้ออกไปเสียแล้ว

ไรยายืนอยู่กับที่ไปอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ธีภพรีบร้อนออกไปกลางดึกกลางดื่นอย่างนี้ เป็นเพราะว่าไปหาสาริศาหรือเปล่า?

คิดถึงสาริศา จู่ ๆ ไรยาก็นึกถึงข่าวที่ได้ยินในโทรศัพท์เมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าได้ขาวซีดไป

จากปากของตาแก่เมื่อสองปีก่อนที่เธอได้ส่งคนไปหาคนนั้น ได้รู้ว่าเมื่อสองปีก่อนตาแก่บ้ากามคนนั้นทำไม่สำเร็จ แต่กลับถูกชายปริศนาอีกคนได้โอกาสไป