หวนเวลามาพบท่าน นิยาย บท 4

หานฉีหรงหยุดเดิน โค้งมุมปากอย่างเหยียดหยัน กลัวหรือ ถึงแม้นางจะเป็นลูกของภรรยาเอก ทว่าเป็นเพียงแค่เด็กสาวชาวบ้านที่เติบโตจากชนบท ปีนป่ายขึ้นมาจนได้หมั้นหมายกับจวนโหน ถือเป็นโชคดีที่สั่งสมมากี่ชาติของนางกัน

หากถอนหมั้น ดูว่าเจ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด

นางค่อยๆหมุนกายกลับมา มองไปทางเฝิงจื่อซูอย่างลำพองใจ

เฝิงจื่อซูก้าวไปยังตรงหน้าของนาง พลันยิ้มอย่างเย้ยหยัน “อยากถอนหมั้น ข้าก็ต้องถอนหมั้นหรือ พวกเจ้าตระกูลหานมีสิทธิ์อะไรมาถอนหมั้น เกิดเรื่องฉาวโฉ่วพรรค์นี้ พวกเจ้ายังมีหน้ามาเรียกร้องข่มขู่อันใดกัน ช่างขายหน้าไปจนถึงแม่ของเจ้าเสียจริง”

เฝิงจื่อซูไม่ได้คิดที่จะเป็นบุตรสาวตระกูลร่ำรวย นางจะเอ่ยวาจา หรือทำตนเช่นใดก็ได้

นางมิจำเป็นต้องทำดีต่อหญิงสารเลวผู้นี้

สีหน้าหานฉีหรงเปลี่ยนไปมา คาดไม่ถึงว่าเฝิงจื่อซูจะรับมือยากเช่นนี้

ตระกูลหานแน่นอนว่าไม่อาจถอนหมั้นได้ อีกทั้งไม่สามารถถอนหมั้นได้ การแต่งงานครั้งนี้เป็นท่านพ่อได้กำหนดไว้ก่อนออกรบ หญิงชั่วนี่ยังเป็นผู้มีพระคุณของท่านพ่อ ท่านพ่อให้ความสำคัญแก่บุญคุณต้องทดแทนเป็นอย่างมาก นี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดต้องรีบร้อนรับเฟยเอ๋อร์เข้ามาหลังจากท่านพ่อไปออกรบ เพียงแค่แต่งเข้ามา ก็ถือเป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว อย่างมากท่านพ่อก็ทำได้เพียงโกรธ ทว่าไม่อาจเปลี่ยนข้อเท็จจริงได้

ขณะเดียวกันก็คิดเพียงว่าเฝิงจื่อซูเป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านที่โง่เขลาหลอกล่อได้ง่าย เอ่ยวาจาไม่กี่ประโยคก็สามารถกดนางไว้ได้ คาดไม่ถึงว่านางจะมีกลอุบายมากเพียงนี้

หานฉีหรงมองไปยังนางซั่งกวน นางซั่งกวนเองก็คาดไม่ถึงอยู่เช่นกัน

นางเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนพลางเอ่ย“จื่อซู เฟยเอ๋อร์และเจ้าเป็นญาติพี่น้องกัน ที่ผ่านมาก็สนิทสนมกัน”

เฝิงจื่อซูพลันกล่าวตัดบทของนาง “ข้ากับนางไม่ใช่ญาติพี่น้องกัน ท่านลุงของข้าจะให้กำเนิดบุตรสาวที่ไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร อีกทั้งข้ากับนางก็มิได้สนิทสนมกัน หรือหากว่าสนิทสนมกัน เหตุใดแม้แต่สามีในอนาคตของข้านางกลับยังโหยหา ในเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้ ทุกคนก็อย่าได้เสแสร้งกันอีกเลย วาจาที่ไม่น่าฟังก็เอ่ยมันออกมาเถิด”

นางซั่งกวนกัดฟันกรอด “เอาล่ะ ตอนนี้เฟยเอ๋อร์ก็ตั้งครรภ์แล้ว ต้องทำอย่างไรเจ้าจึงจะยินยอมแต่งนางเข้ามา”

“ยินยอมให้นางแต่งเข้ามาหรือ ไม่มีทาง”เฝิงจื่อซูมองไปยังนางซั่งกวน ชาติที่แล้วเหตุใดจึงไม่รู้สึกว่ารอยยิ้มของนางนั้นช่างจอมปลอมนัก บัดนี้ได้มองนางก็ชวนให้รู้สึกรังเกียจยิ่ง “ทว่า ในเมื่อนางมีเลือดเนื้อเชื้อไขของหานเหวินเซวียนอยู่ในท้อง ข้าก็มิอาจไปขัดขวางผู้อื่น จวนกั๋งกงจะเป็นฝ่ายถอนหมั้นและนำหนังสือสัญญาการแต่งงานกลับมา จากนี้ข้ากับหานเหวินเซวียนไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”

นางซั่งกวนโกรธเป็นอย่างมาก “หากให้เจ้าเป็นภรรยาเอก ส่วนนางเป็นเพียงภรรยารองเล่า”

“แม้แต่อนุก็ไม่ได้”เฝิงจื่อซูเอ่ยค้าน

“เจ้า เจ้ามันช่างไม่รู้เรื่องเสียจริง ทั้งยังโหดเหี้ยมอำมหิต เพื่อตำแหน่งภรรยารองแล้วนางยอมกล้ำกลืนฝืนทน เจ้ายังต้องการอันใดอีก”ในที่สุดนางซั่งกวนก็หมดความอดทน ชี้ไปทางเฝิงจื่อซูอย่างโกรธจัด

เฝิงจื่อซูยิ้มอย่างเย็นชา “กล้ำกลืนฝืนทน หากเจ้ากล้ำกลืนฝืนทนได้ก็อย่าก่อความวุ่นวาย ทว่าในเมื่อก่อความวุ่นวายไปแล้วก็ต้องยอมรับผลให้ได้ ก็ให้เรื่องเป็นเช่นนี้เถิด ข้าขอตัว”

เอ่ยจบ นางก็สะบัดแขนเสื้ออกไป ไม่เหลือทางหนีทีไล่ไว้ให้พวกนางแม้แต่น้อย

แววตาของซั่งกวนเฟยเอ๋อร์มีความเคียดแค้นพาดผ่าน กำปั้นที่อยู่ภายในแขนเสื้อกำแน่น เล็บจิกเข้าไปที่ฝ่ามือ เฝิงจื่อซู ความอัปยศอดสูในวันนี้ ข้าจะต้องคืนให้เจ้าอย่างแน่นอน

หานฉีหรงมองไปยังนางซั่งกวน ด้วยสีหน้าไม่พอใจอยู่หลายส่วน “ดูท่าฮูหยินอยู่ที่จวนโหวคงไม่ได้มีตำแหน่งมากนัก แม้แต่เด็กสาวชาวบ้าน ท่านก็มิอาจกดนางไว้ได้”

นางซั่งกวนเป็นฮูหยินของจวนกั๋งกง พอได้ฟังวาจานี้ของหานฉีหรง ในใจทั้งโกรธทั้งอาย โกรธที่ว่า นางเป็นเพียงฮูหยินรองเจ้ากรมผู้หนึ่งมีสิทธ์อะไรมาดูหมิ่นนาง

อายที่ว่า แท้จริงแล้วจนวันนี้นางไม่อาจกดเด็กสาวชาวบ้านผู้นั้นไว้ได้เลย

แต่ก็น่าแปลกเหลือเกิน แต่ไหนแต่ไรเด็กสาวนางนั้นไม่กล้าที่โต้แย้ง เช่นนั้นวันนี้นางเสียสติหรือ

พอนึกถึงท่าทีของนางเมื่อครู่ นางก็เต็มไปด้วยความโกรธ ข่มอารมณ์พลางเอ่ยกับหานฉีหรง “พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าจะคุยกับนางเอง เรื่องการแต่งงานก็จัดการตามเดิม จำเป็นต้องจัดการให้แล้วเสร็จก่อนท่านโหวกลับมา จัดงานแต่งของเหวินเซวียนและเฟยเอ๋อร์ให้เรียบร้อย ท้องของนางมิอาจรอได้อีกต่อไปแล้ว”

ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์มองไปยังหานเหวินเซวียนด้วยน้ำตาคลอ วันนี้ท่าทีของหานเหวิน

เซวียนทำให้นางหวาดกลัว เหตุใดเขาจึงไม่ยืนกรานเพื่อที่จะถอนหมั้นเล่า

หานเหวินเซวียนดึงมือของนางไปกุมมือของนางและเอ่ยปลอบโยน “เฟยเอ๋อร์ ข้าจะแต่งเจ้าเข้ามาอย่างแน่นอน”

หลังจากส่งสองพี่น้องตระกูลหานออกไปแล้ว นางซั่งกวนปิดประตู มองไปที่ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์อย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้ากำลังรนหาที่ตายหรือ ช่างอับอายขายหน้าเสียจริง”