หวนเวลามาพบท่าน นิยาย บท 3

ขณะยืนอยู่ทางเดินหน้าโถงด้านนอก เฝิงจื่อซูพลันได้ยินเสียงคุยกันดังออกมาจากข้างใน

“เฝิงฮูหยิน ท่านเป็นป้าของเฟยเอ๋อร์ เรื่องนี้คงต้องลำบากท่านเสียแล้ว ท่านแม่เอ่ยว่าก่อนที่ท่านพ่อจะกลับมา จะต้องจัดการเรื่องการแต่งงานของเฟยเอ๋อร์กับเหวินเอ๋อร์ให้แล้วเสร็จ”

ผู้ที่เอ่ยคือพี่สาวของหานเหวินเซวียน ฮูหยินรองเจ้ากรมเฝิง หานฉีหรง ต่อให้

เฝิงจื่อซูกลับชาติมาเกิดใหม่อีกสิบครั้ง ก็มิอาจลืมน้ำเสียงนี้ได้

นางซั่งกวนหัวเราะพลางเอ่ย “เฝิงฮูหยินเกรงใจเกินไปแล้ว เฟยเอ๋อร์ได้แต่งเข้าจวนโหว ล้วนแต่เป็นวาสนาของนาง ข้าจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอน”

เฝิงจื่อซูยิ้มอย่างเย็นชา ชาติก่อนหากนางไม่เคยได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้ คงคิดเพียงว่าพวกเขาล้วนแต่คิดเพื่อนาง ทั้งยังคิดว่าหญิงสาวที่มีคุณธรรมทั่วไปก็ล้วนแต่เป็นเช่นนี้

เฝิงจื่อซูหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเดินเข้าไป

สายตาของนางตกไปอยู่ที่ใบหน้าของหานเหวินเซวียน

ใบหน้าดุร้ายที่อยู่ในความทรงจำก็ปรากฏขึ้นมาในทันที นางที่คุกเข่าขอร้องอ้อนวอน ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกโชน ใบหน้าที่เย็นชาของฮูหยินผู้เฒ่า คอยแต่วนเวียนอยู่ตรงหน้านาง จนทำให้นางแทบกระอักเลือดออกมา

หานเหวินเซวียนมองไปที่เฝิงจื่อซู ก็รู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย เขาเคยพบเฝิงจื่อซูเพียงสองครั้ง ทุกครั้งล้วนพบแต่ใบหน้าสีเขียวสลับแดง บนหัวมีเครื่องประดับสีทองสว่างไสว ใบหน้าประหนึ่งจานสีจนทำให้คนตกใจกลัว ทว่าวันนี้นางกลับแต่งกายอย่างเรียบๆ คาดไม่ถึงว่ากลับงดงามอย่างมาก

“จื่อซู เจ้ามาพอดี ”นางซั่งกวนสวมชุดผ้าแพรลวดลายที่มีกิ่งก้านเกาะเกี่ยวอยู่โดยรอบอย่างสง่างาม ใบหน้าเผยรอยยิ้มบางๆ แววตาอันอ่อนโยน กวักมือเรียกนางให้เข้ามา

สายตาของเฝิงจื่อซูย้ายจากหานเหวินเซวียนไปตกอยู่ที่ใบหน้าของซั่งกวนเฟยเอ๋อร์

ใบหน้าที่ขาวใสนวลเนียน ทว่าสีหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ ดวงตาแดงเล็กน้อย ขนตาชุ่มไปด้วยน้ำตาที่คล้ายกำลังจะไหลลงมา สวมชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีขาว แขนเสื้อปักด้วยลวดลายใบไผ่เขียวอย่างเรียบหรู มิอาจกล่าวได้ว่านางนั้นช่างน่าเห็นใจและช่างน่าดึงดูดสักเพียงใด

เมื่อนางพบเฝิงจื่อซู แววตาของนางพลันทอแววประกาย พลางก้มหน้าลง น้ำตาเอ่อขึ้นมา ไหล่ทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย คล้ายว่านางกำลังร่ำไห้

หานเหวินเซวียนที่นั่งอยู่ข้างกายนาง เห็นนางเศร้าโศกเสียใจ จึงกุมมือนาง “ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”

ซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เลิกคิ้วขึ้น เผยให้เห็นความเหนียมอายพาดผ่าน

เฝิงจื่อซูมองฉากนี้ด้วยสายตาที่เย็นเยียบ ช่างเป็นคู่รักที่ทำให้ผู้อื่นอิจฉายิ่งนัก เจ้าพวกสุนัขเอ๋ย

หานฉีหรงพบเฝิงจื่อซู พลันกล่าว “จื่อซู ข้ามาพบเจ้าวันนี้ เจ้าต้องทราบแล้วเป็นแน่ แต่ไหนแต่ไรท่านแม่ของเจ้าเอ่ยว่าเจ้านั้นทั้งว่าง่ายและถ่อมตนนัก เจ้าและเฟยเอ๋อร์เป็นญาติพี่น้องกัน ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่ความสัมพันธ์นี้ ยินยอมให้เฟยเอ๋อร์แต่งเข้ามา ได้หรือไม่ ”

เฝิงจื่อซูนั่งลงตรงข้ามพวกเขาทั้งสามคนอย่างช้าๆ

หานฉีหรงวันนี้สวมกระโปรงดอกไม้ร้อยริ้วสีแดงที่ปักด้วยด้ายสีทอง ศีรษะเต็มไปด้วยบรรดาไข่มุกมรกต ช่างหรูหราฟุ่มเฟือยอย่างยิ่ง

เฝิงจื่อซูมองไปที่นาง เอ่ยอย่างเนิบช้า “เรื่องอันใด ข้าไหนเลยจะทราบ”

นางซั่งกวนรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย “ จื่อซู เจ้าทำเป็นไม่รู้เรื่องอันใด เฟยเอ๋อร์นั้นตั้งครรภ์ลูกชายของเหวินเซวียน นางจำเป็นต้องแต่งเข้าจวน”

เฝิงจื่อซูส่งเสียงอ้อออกมา พลางมองไปทางซั่งกวนเฟยเอ๋อร์ “ เป็นเรื่องจริงหรือไม่”

สีหน้าของซั่งกวนเฟยเอ๋อร์ขาวซีด เอ่ยเสียงเบา “ญาติผู้พี่ ขออภัย ข้า พวกข้ามิอาจบังคับความรู้สึกได้”

“มิอาจบังคับความรู้สึก เช่นนั้นแปลว่าเจ้าเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงาน มิใช่ว่ายังต้องจับถ่วงน้ำหรอกหรือ ” เฝิงจื่อซูกล่าวอย่างเฉยชา

“เหลวไหล”นางซั่งกวนเหลือบมองนางอย่างเย็นชา “เฟยเอ๋อร์และเหวินเซวียนพวกเขารักกันมานาน หากไม่มีเจ้าเข้ามาแทรกแซง พวกเขาคงได้แต่งงานกันไปแล้ว”