ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 10

ริมฝีปากเบญญาซีด หลังจากพูดออกไปเป็นชุด ร่างกายก็เปลืองแรงนิดหน่อย เธอสวมเสื้อผ้าเหมือนเครื่องจักร

“มรุเดช ตอนแรกเราจบการแต่งงานนี้ดีๆ ได้ ในเมื่อนายไม่ยอมฉันก็จำเป็นต้องฟ้องนายเพราะความรุนแรงในครอบครัว เราไปเจอกันที่ศาลนะ”

ผู้หญิงอย่างเบญญาใช้ไม้อ่อนไม้แข็งไม่ได้ผลทั้งนั้นและมีทิฐิสูงมาก โดนรังแกอย่างโหดเหี้ยมก็แค่เสียน้ำตาสองหยดแล้วกลับสู่สภาพปกติ สำหรับคนแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่มรุเดชไม่รู้ว่าควรเริ่มปราบจากตรงไหน

มนุษย์มักกล่าวว่า เมื่อมนุษย์เจ็บปวดมากก็จะจำความเจ็บปวดและไม่ทำผิดอีก

ตอนนี้เบญญากล้าท้าทายเขา ก็แค่อาศัยมีต้นไม้ใหญ่อย่างพุ่มเทียน กรุ๊ป เธอที่ไม่มีพุ่มเทียน กรุ๊ป ถึงตอนนั้นเกรงว่าแม้แต่หมาก็เทียบไม่ได้

เดิมทีเขารับซื้อมาด้วยความเหยียดหยาม แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว หากได้พุ่มเทียน กรุ๊ปมาโดยเร็วที่สุด ทำให้พุ่มเทียน กรุ๊ปล้มละลาย เบญญาถึงจะถูกเขาควบคุมและเชื่อฟังเขาเป็นอย่างดี เป็นเครื่องมือคลังเลือดที่ได้มาตรฐาน

มรุเดชสรุปได้ว่าการครอบครองที่วิปริตแบบนี้เพราะเขาเกลียดเบญญา ไม่อยากหย่ากับเธอ ก็แค่ไม่อยากให้เธอสมหวัง

“ดูเหมือนว่าการลงโทษยังเบาเกินไป ไม่งั้นทำไมเธอไม่จำบทเรียน!” พูดจบ มรุเดชก็จับมือเบญญาแล้วลากเธอขึ้นมาจากพื้นทันที

ร่างกายเธอลอยเบาหวิว อุ้มเธอเหมือนขนนก ไม่เหมือนน้ำหนักที่ผู้หญิงสูง 168 ควรมีสักนิด

เบญญาโดนเขาดึงขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว “นายปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้!”

ชายหนุ่มไม่ฟังเธออยู่แล้ว กลับรัดเอวเธออย่างแรงก้าวเท้ายาวเดินไปที่ห้องนอน

เขาโยนเธอลงเตียง เมื่อเบญญาเห็นมรุเดชเป็นแบบนี้ก็ซ่อนตัวที่มุมเตียงอย่างนึกกลัวภายหลัง ไม่มีใครไม่กลัวความเจ็บ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันมากพอแล้ว

มรุเดชเห็นการกระทำเล็กน้อยของเธอ ก็หัวเราะเยาะเย้ย “เธอมันกระดูกหมา คอยให้ฉันแตะต้องตัวเธอเป็นครั้งที่สองเหรอ?”

เบญญาก้มหน้า เม้มกลีบปากแน่น มือที่วางใต้ผ้าห่มกำแน่นสั่นระริก

มรุเดชเปิดลิ้นชัก ในนั้นมีของต่างๆ สายตากวาดมองยาในขวดแก้วตามอารมณ์ ไม่สนใจอะไร เขาควานหากุญแจพวงหนึ่งจากด้านใน

“ฉันว่าเธอกระปรี้กระเปร่ามาก ทำให้เธอหิวสักสามวันคงไม่เป็นไร”