ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 9

เบญไม่ได้เห็นมรุเดชโกรธเป็นครั้งแรก แค่ความรู้สึกที่เขามอบให้มันเย็นชามาโดยตลอด แม้แต่โกรธก็เช่นกัน ท่าทางฉุนเฉียวร้อนรุ่มเหมือนในวันนี้แม้แต่เธอในตอนปกติก็ไม่เคยคิดมาก่อน

ทำไมมรุเดชถึงโกรธขนาดนี้? เพราะหย่าเหรอ? หรือเข้าใจผิดที่เธอซ่อนผู้ชายไว้ นอกใจเหมือนกับเขา?

มรุเดชไม่ตอบเธอ เขาพิงโซฟา สายตาเหลือบมองเบญญา หญิงสาวดวงตาแดงก่ำดูน่าสงสาร เหมือนกระต่ายตัวหนึ่ง

“ทำไมจู่ๆ จะหย่า?”

จากท่าทางเขาเมื่อกี้และน้ำเสียงในตอนนี้ คนที่ไม่รู้จะคิดว่าผู้ที่นอกใจทำบ้านแตกก็คือเธอ

เบญญาแทบโกรธจนหัวเราะ เธอกุมคอนั่งขึ้นมา “มรุเดชนายอยากหย่ากับฉัน อยากคบกับนันท์นลินอย่างเปิดเผยมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันทำให้นายสมหวังแล้ว ทำไมสีหน้านายเหมือนไม่ยินยอม?”

“ฉันถามว่าทำไมเธออยากหย่า!” มรุเดชถามซ้ำ ด้วยน้ำเสียงที่หนักหน่วงขึ้น

“จะเหตุผลอะไรได้ล่ะ? ฉันรำคาญการแต่งงานครั้งนี้แล้ว ฉันไม่ชอบนายแล้ว ไม่อยากเป็นคลังเลือดเคลื่อนที่ของนันท์นลินแล้วด้วย แค่นี้พอไหม?” และไม่รู้ว่าเพราะเพิ่งร้องไห้มาหรือเปล่า ตาสองข้างของเบญญาสีแดงฉานจนน่ากลัว

เธอจ้องมองมรุเดชอย่างไม่หวาดหวั่น เหมือนจะมองผ่านผิวหนังเขาดูว่าหัวใจเขาข้างในทำอะไรอยู่? ทำไมเธอไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยตลอดสี่ปี?

เบญญาหัวเราะเยาะตัวเอง “ถ้านายคิดว่าเหตุผลพวกนี้ยังไม่พอ งั้นก็เป็นแบบที่นายคิดในใจก็ได้”

ในสมองมรุเดชคิดสกปรกโสมม แบบที่เขาคิด ยังจะเป็นแบบไหนได้อีก? นอกจากสงสัยว่าเบญญานอกใจ ไม่งั้นทำไมจู่ๆ ไม่รักเขาแล้ว?

ความรู้สึกที่เบญญามีต่อเขาถึงแม้เขาจะเหยียดหยามไม่สนใจ แต่ก็รู้ดีว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อตนมีมากแค่ไหน และความรู้สึกนี้ในตอนนี้เธอบอกว่าไม่มีก็ไม่มีแล้ว ในใจรู้สึกโหรงเหรงชั่วขณะหนึ่ง เหมือนอะไรบางอย่างหายไป

สายตามรุเดชหนาวเหน็บ ความโกรธที่เพิ่งลดลงก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเขาแดงไปหมด เข้าไปดึงคอเสื้อเบญญา “เบญญา ดูเหมือนระหว่างที่ฉันไม่อยู่บ้าน เธอมีความคิดในใจมากเลยสิ การหย่าเป็นเรื่องโกหก มีคนอื่นคือเรื่องจริง ฉันว่าทนายนั่นที่มาในวันนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้นสินะ ยังไงอีตัวอย่างเธอแค่คนเดียวก็เติมเต็มเธอไม่ได้หรอก”

มรุเดชดึงเบญญาขึ้นมาแล้วโยนลงพื้น มองเธอจากด้านบนอย่างหยิ่งผยอง ความเหยียดหยามในแววตานั้นเต็มร้อย

เบญญาล้มครั้งนี้เกือบจะพ่นนมที่ดื่มในตอนเช้าออกมา กระเพาะบิดอย่างรุนแรง นิสัยเธออ่อนโยน แต่ไม่ยอมรับความลำบาก ทรวงอกกระเพื่อมเพราะคำพูดของมรุเดช คำพูดนั้นกดดันแทบทำให้กระดูกทรวงอกเธอแตก

“นายพูดถูก ฉันมีคนอื่นแล้ว!” เบญญากัดฟันพูดเหน็บแนม “ทำไม มรุเดชอย่างนายยังมีคนอื่นได้ ฉันทำไม่ได้หรือไง?”

มรุเดชตบหน้าอย่างรุนแรง ไม่ให้เบญญาตอบสนองเลยสักนิด เบญญาโดนตบจนสติปลิวในหูเกิดเสียงวิ้งๆ

“เธอกล้าพูดอีกครั้งสิ!”

ครั้งนี้มรุเดชตบจนเบญญาอกสั่นขวัญหายไปหมด ทุ่มสุดแรง แทบจะตบจนจินตนาการเธอกระเจิงไปหมด

เบญญาเช็ดเลือดที่มุมปาก หลับตาลง เธอไม่อยากเสียเวลาในชีวิตที่เหลืออยู่กับมรุเดชอีกแล้ว

“มรุเดช สี่ปีมันนานมากพอแล้ว ฉันไม่มีเวลาอยู่กับนายอีกสี่ปีแล้ว ฉันรอไม่ไหวแล้ว”

คำพูดนี้ของเธอเหมือนคำพูดของคนใกล้ตาย มรุเดชไม่เข้าใจ เขาตกตะลึงไปสักพัก แล้วพูดขึ้นอย่างเจ็บแสบ “โดนฉันทำลายความรู้สึกเธอ ก็เลยอยากอยู่กับชายชู้พวกนั้นของเธอล่ะสิ? เบญญาตอนแรกเธอบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ ตอนนี้อยากหย่าบนโลกนี้มันมีเรื่องที่ดีแบบนี้ที่ไหนกัน!”

เบญญารู้สึกขำมาก “นายไม่ต้องห่วง ทรัพย์สินหย่าฉันจะแบ่งให้นาย ไม่ให้นายเสียเปรียบหรอก”