ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 35

เบญญาก้มหัวลง ออกแรงกัดข้อมือของมรุเดช กัดอย่างรุนแรง ฟันที่แหลมคมกัดทะลุเนื้อหนัง ในปากเต็มไปด้วยคาวกลิ่นก็ยังไม่ยอมปล่อยออกมรุเดชยกคิ้วขึ้น รู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอออก เขากอดเบญญาในอ้อมกอดเอาไว้แน่นก่อนจะพูดกับตำรวจที่อยู่ข้างหลัง"หาคนมาเอาศพไปจัดการซะ"ตำรวจพูดถามขึ้น"จัดการยังไงครับ?"ใช่ จัดการยังไง? มรุเดชบิดข้อมือ บีบคางของเบญญาเอาไว้จ้องมองฟันที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดของเธอ พูดถามขึ้นด้วยแววตามืดมน"เบญญาเธอว่ามา จะจัดการยังไงดี? หาที่ฝังไปเลยตรงๆ? หรือว่าส่งไปเผาที่เมรุ?"เบญญาถูกเขาออกแรงบีบจนแทบจะพูดไม่ออก ถ้าไม่คร่ำครวญออกมาก็ร้องครางด้วยความเจ็บปวด กลิ่นคาวในปากก็แยกไม่ออกว่าเป็นเลือดของมรุเดชหรือว่าของตัวเธอเอง"ไม่พูดถ้าอย่างนั้นก็ส่งไปเผาที่เมรุเลยก็แล้วกัน"ตำรวจถือวิทยุสื่อสารเรียกคนมา เตรียมเอาศพที่อยู่บนพื้นส่งออกไป ถึงยังไงเอาไว้ที่นี่ต่อไปก็ไม่ดีเหมือนกัน สู้เอาไปเผาที่เมรุตามเจตนาของมรุเดชยังดีกว่า"อย่านะ..."อย่ามาแตะต้องพ่อของฉันนะ พอเห็นว่าศพจะถูกพาออกไป เบญญาก็ยื่นมือออกไปดึงเอาไว้เหมือนกับบ้าไปแล้ว แต่เธอก็แค่คว้าโดนผ้าขาวเท่านั้น ผ้าขาวถูกดึงออกทำให้ร่างกายของสาวินเปิดเผยออกมาจนหมดอยู่ตรงหน้าของเธอสภาพที่กระโดดตึกตายน่าสยดสยองอย่างมาก บนท้องมีรูอยู่หนึ่งรู บาดแผลเต็มไปด้วยเลือดเนื้อดูคลุมเครือไม่ชัดเจน ได้ยินมาว่าตอนที่ตกลงมา ท้องถูกเหล็กก่อสร้างแทงทะลุจนอวัยวะภายในไหลออกมาในตอนนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยที่เห็นเหตุการณ์ ถ้าไม่กรีดร้องออกมาก็พากันอ้วกแตกจู่ๆเบญญาก็หยุดการกระทำและคำพูดลง เธอหอบหายใจอย่างเจ็บปวดทรมาน สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากเขียว จู่ๆภาพตรงหน้าก็ดำไปหมด มรุเดชปิดตาของเธอจากข้างหลัง"นายปล่อยฉันนะ..."หัวของเบญญาก้มลงบนฝ่ามือของเขา หอบหายใจอย่างรุนแรง"มรุเดช นายปล่อยฉันนะ!"มรุเดชไม่ได้ปล่อยตัวเธอ แต่กลับออกแรงปิดสองตาของเธอเอาไว้ ไม่ให้เล็ดลอดออกไปแม้แต่นิดเดียว ฝ่ามือร้อนชื้น...เบญญากัดริมฝีปากไว้แน่นรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยากจะทนไหว ตอนที่เห็นรูเลือดที่ท้องของสาวินนั้น เธอก็รู้สึกว่าตรงหน้าอกของตัวเองก็เป็นรูเหมือนกัน ข้างในว่างเปล่า ลมหนาวลอดเข้าไปทำให้อวัยวะภายในหนาวเย็น เจ็บปวดจนเธอเหงื่อไหลท่วมตัวเบญญากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ เจ็บจนขดตัวอย่างทนไม่ไหว เธอพูดขึ้นอย่างกระหืดกระหอบ"มรุเดช ฉันไม่มีพ่อแล้ว""เธอยังมีฉัน"มรุเดชเข้าใกล้หูของเธอ พยายามเปลี่ยนให้เสียงตัวเองอ่อนโยนที่สุดเบญญายิ้มบางๆ พูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น"มรุเดช ฉันรู้สึกเสียใจมาก...ฉันเสียใจที่พวกเราเจอกันเมื่อหกปีก่อน เสียใจที่ฉันบังคับให้นายแต่งงานกับฉันเมื่อสี่ปีก่อน เสียใจที่สี่ปีมานี้ฉันเคยทำทุกสิ่งทุกอย่างให้กับนาย ถ้าไม่มีนาย ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น"ถ้าเธอลืมมรุเดชเมื่อหกปีที่แล้วไป ชีวิตนี้ของเธอก็จะไม่มีความข้องเกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น เธอก็จะไม่เป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร พุ่มเทียน กรุ๊ปจะไม่เกิดวิกฤตทางการเงิน เธอจะไม่ถูกขังอยู่ในห้องนอนสี่วันไร้ซึ่งข่าวคราวทำให้พ่อถูกใส่ร้าย"เบญญา เธอมาพูดเรื่องพวกนี้ในเวลานี้มันสายไปแล้ว"ใช่...มันสายไปหมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเผชิญอยู่ในตอนนี้ ความขมขื่นที่ได้รับอยู่ในตอนนี้คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับทั้งหมดจู่ๆร่างกายของเบญญาก็สั่นอย่างรุนแรง หน้าเริ่มเหลือง มรุเดชพบว่ามันผิดแปลก"เบญญา เธอเป็นอะไรไป?"เบญญาได้ยินไม่ชัดว่ามรุเดชกำลังพูดอะไร เธอแค่รู้สึกว่าเหมือนกระเพาะของตัวเองถูกกัดกร่อน เจ็บปวดจนอยากจะตาย