ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 39

เบญญากลับมาที่เมืองเพชร เตรียมที่จะเก็บกวาดห้องให้สะอาด ขายบ้านหลังนี้ออกไปให้เร็วที่สุดเบญญาเก็บกวาดอยู่สักพัก เอารูปแต่งงานที่ซ่อนอยู่ในห้องเก็บของออกมาทั้งหมด บนกรอบกระจกเต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ ในช่วงหลายปีมานี้ที่เธอกับมรุเดชแต่งงานกันแม้แต่รูปแต่งงานที่พอจะดูดีหน่อยก็ไม่มีสักรูป นี่ก็เป็นรูปบนหนังสือพิมพ์ที่พวกนักข่าวถ่ายมาจากในวันแต่งงาน ในตอนนั้นเธอจ่ายเงินไปก้อนหนึ่งเพื่อซื้อรูปคู่รูปนี้เอามาใส่กรอบแล้วแขวนไว้ตรงกำแพงของห้องนอนผลปรากฏว่าเพิ่งจะแขวนได้ไม่ถึงสองวัน มรุเดชกลับมาเห็นก็กระชากลงมาก่อนจะโยนทิ้งไปบนพื้นจนแตกละเอียดด้วยความโมโหเบญญาเก็บกวาดเศษแก้วบนพื้นจนสะอาดก่อนจะใส่กรอบอีกครั้งแล้ววางไว้ในห้องเก็บของ ตอนที่ว่างๆเธอก็จะเข้าไปดู สำหรับมรุเดชแล้วรูปคู่รูปนี้เป็นความอัปยศของเขา แต่สำหรับเบญญาแล้วกลับเป็นความฝันตลอดสิบหกปีที่ผ่านมาของเธอ เป็นฝันแสนสวยงามที่ไม่อาจเป็นจริงเบญญาใช้มือเช็ดฝุ่นที่อยู่ข้างบน ในตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย นอกจากเยาะเย้ยแล้วก็ยิ่งมีความเศร้ารันทดอีกด้วย มองดูเธอที่ยิ้มอย่างโง่เขลาเมื่อในสมัยก่อนเบญญาทิ้งรูปลงไปในกองขยะ จากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาคุณลุงที่เก็บขยะชั้นล่างให้เขามาเอาของพวกนี้ไปยุ่งอยู่ตลอดทั้งช่วงเช้า เบญญาเหงื่อไหลอาบท่วมตัว ตอนนี้ร่างกายทนความหนาวไม่ไหว กลัวว่าพอเหงื่อหายไปแล้วจะเป็นหวัดเอาเธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีถือโอกาสมองดูเวลา ใกล้จะสิบสองโมงแล้วคนที่เป็นมะเร็งกระเพาะจะไม่รู้สึกถึงความหิว รู้สึกเจ็บปวดทรมานเหมือนมีไฟแผดเผาอยู่ในท้อง เบญญาลุกขึ้นตรงไปต้มบะหมี่อ่อนๆที่ห้องครัวเพิ่งจะต้มบะหมี่เสร็จเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นมา เบญญาไปเปิดประตูคิดว่าเป็นคุณลุงมาเก็บขยะ ผลปรากฏว่าพอเปิดออกก็เห็นใบหน้านั้นของมรุเดชเธอกับมรุเดชไม่ได้เจอหน้ากันมาสามวันแล้ว เขายุ่งอยู่กับการอยู่เป็นเพื่อนกับนันท์นลิน ส่วนเธอก็ยุ่งอยู่กับการเคลียร์บ้านเพื่อชำระหนี้พอมรุเดชเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร ก่อนจะหันมองมายังเบญญาที่อยู่ตรงหน้า ผ้ากันเปื้อนก็ยังไม่ได้ถอดออกเขาแอบคิดด้วยความไม่แน่ใจ หรือว่าเบญญารู้ว่าเขาจะมาวันนี้ ก็เลยตั้งใจทำอาหารอย่างนั้นเหรอ?เบญญาเวลาอยู่ต่อหน้าของเขาส่วนใหญ่แล้วมักจะส่องสว่างสวยงามอยู่ตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอใส่ผ้ากันเปื้อนท่าทางเหมือนแม่บ้านแบบนี้"นายมาได้ยังไง?""เธอไม่รู้ว่าฉันมาเหรอ?"ภายในใจเกิดความรู้สึกผิดปกติ ความรู้สึกสงบสุขเมื่อตะกี้หายวับไปอย่างสิ้นเชิงเบญญาขมวดคิ้ว น้ำเสียงหมดความอดทนอย่างถึงที่สุด"ฉันเป็นพยาธิในท้องของนายหรือไงถึงได้รู้ทุกการกระทำของนาย? ฉันจะรู้การเคลื่อนไหวของนายได้ยังไง?"ช่วงนี้ต้องขายบ้าน เก็บข้าวของ ย้ายบ้าน...เบญญายุ่งวุ่นไปหมดจนไม่มีเวลาจะไปสนใจมรุเดช คนเรา เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว คนที่อยากจะเห็นหน้าตลอดเวลาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เห็นแค่แวบเดียวก็รู้สึกว่าหงุดหงิดน่ารำคาญแล้วเบญญานึกถึงบะหมี่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา ไม่พูดกับมรุเดชต่อแล้ว หันตัวกลับไปยกบะหมี่ร้อนๆกินไปคำใหญ่คำโตมรุเดชหยิบรองเท้าแตะจากบนตู้ใส่มาอย่างเคยชิน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนก็ได้ยินเสียงสูดบะหมี่ดังออกมาจากข้างใน เขาเข้าไปเห็นเบญญากินบะหมี่ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองก็รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันเบญญาถือถ้วยที่ใหญ่กว่าหน้าของเธอ ตอนที่คีบผักใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยวเหมือนกับกระต่ายขาวนุ่มนิ่ม ดูน่ารักไร้เดียงสา ชวนให้อยากจะเอามากอดไว้ในอ้อมกอดแล้วลูบคลำอย่างอดไม่ไหวเขาเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง"ฉันหิวแล้ว""หิวแล้วก็สั่งมากินสิ"เบญญาไม่เงยหัวขึ้นมาสักนิด เธอไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไร กินอีกสองสามคำก็อิ่มแล้ว กินผักไปอีกนิดหน่อยดื่มซุปไปหนึ่งคำก็วางถ้วยลงเห็นมรุเดชกำลังจ้องมองเธออยู่ ภายในใจก็พอจะเข้าใจขึ้นมา เขาอยากจะให้เธอเตรียมของกินให้กับเขาเมื่อก่อนเธอพยายามทุ่มเทอย่างหนักเพื่อเอาอกเอาใจเขา ทำอาหารที่เขาชอบไว้เต็มโต๊ะรอเขากลับมากิน เขาไม่เหลียวมองเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วตอนนี้เธอไม่อยากทำแล้วเขากลับมายืนตะโกนว่าหิวอยู่ข้างๆเนี่ยนะ สรุปแล้ว ใครมันชั้นต่ำกันแน่?ความคิดของมรุเดชไม่อาจคาดเดาได้เลย เบญญามุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยัน"ถ้านายไม่ชินกับการสั่งอาหารมากินก็บอกนันท์นลินให้เธอมาทำให้นายกินก็ได้นะ""เบญญา วันนี้ฉันอุตส่าห์มาทั้งที เธออย่ามาทำให้ฉันไม่สบอารมณ์นะ""เหมือนกับใครอยากจะให้นายกลับมางั้นแหละ"เบญญายกถ้วยเข้าไปในห้องครัวนันท์นลินยืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ ผู้หญิงที่รักเขาจะเป็นจะตายในตอนแรก ตอนนี้กลับพูดแบบนี้ เป็นเพราะว่าพูดประชดประชันตอนโกรธ หรือว่าภายในใจไม่มีเขาแล้วจริงๆ?ภายในใจของมรุเดชรู้สึกอัดอั้นจนทรมาน รู้สึกเปล่าเปลี่ยวอยู่ชั่วขณะ กระวนกระวายใจ เขากวาดสายตามองไปรอบๆหนึ่งรอบ พบว่าของประดับตกแต่งหายไปเยอะมากกลางห้องรับแขกยังมีของที่ดูเหมือนจะเป็นขยะที่ไม่ได้ใช้แล้ววางกองอยู่เป็นกองพะเนินอีกด้วย เขาเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดูหนึ่งอย่าง