ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 40

สิ่งของที่วางอยู่บนกองขยะเหมือนว่าจะเป็นพวก"รูปภาพตกแต่ง" มรุเดชเข้าไปพลิกออกดู พอเห็นแล้วก็อึ้งตะลึงไปนั่นมันของประดับตกแต่งที่ไหนกัน เห็นๆอยู่ว่าเป็นรูปแต่งงานของเขากับเบญญาชัดๆเขามีความประทับใจในรูปแต่งงานนี้อยู่นิดหน่อย แต่เขาจำได้ว่าเขาทำมันแตกในตอนแรก แถมยังให้เบญญาหยิบออกไปทิ้งด้วย แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่ด้วยสภาพที่สมบูรณ์ไม่มีชำรุดเสียหายเลยแม้แต่น้อยล่ะ?เธอแอบเอามันไปใส่กรอบแล้วซ่อนเอาไว้เหรอ? ในเมื่อซ่อนเอาไว้สี่ปีแล้วทำไมตอนนี้ถึงทิ้งไปพร้อมกัยขยะล่ะ?มรุเดชบอกไม่ถูกว่าภายในใจกำลังรู้สึกอะไรอยู่ ที่ผ่านมานี้เขาปฏิเสธความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของเบญญาที่มีต่อเขามาโดยตลอด แต่พอได้เห็นรูปแต่งงานที่ถูกทิ้งในตอนนี้แล้ว เขาก็จำใจต้องยอมรับว่า เบญญาสลัดความรู้สึกที่มีต่อเขาทิ้งไปแล้วจริงๆเมื่อก่อนเขาเอาแต่ด่าเบญญาว่าชั้นต่ำมาโดยตลอด มั่นใจว่าเบญญาจะชั้นต่ำไปตลอดชีวิต เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเบญญาไม่มีวันที่จะไม่รักเขา วันนี้ มันมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจริงๆมรุเดชบีบกรอบรูปในมือเอาไว้อย่างแรง ข้อต่อเริ่มซีดขาวพอเบญญาออกมาก็เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าขยะกองนั้น เธอเดินเข้าไปใกล้ถึงได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของมรุเดช นั่นมันคือรูปแต่งงานของพวกเขาเบญญาพูดขึ้น"เมื่อก่อนรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่จะทิ้งมัน ตอนนี้ฉันจะย้ายบ้านแล้วไม่มีที่วาง ของที่มันมีแต่ชื่อไม่มีความหมายอะไรแบบนี้เห็นแล้วก็รู้สึกเอือมระอา ทำให้นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดี""ตอนนี้เธอก็เลยจะทิ้งมันไปสินะ?"สองตาที่เดิมทีก็ชั่วร้ายอยู่แล้วของมรุเดชตอนนี้ก็ยิ่งเยือกเย็นขึ้นไปอีก ในแววตาที่ดำแววเหมือนกับหยดหมึกสองหยด ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง"ถ้าไม่ทิ้งแล้วจะให้วางเอาไว้ให้รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจหรือไง? นายเองก็ไม่ชอบเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"นายเองก็ไม่ชอบเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ใช่น่ะสิเขาไม่ชอบ เขาไม่ชอบเบญญาเองก็ไม่ชอบรูปแต่งงานนี้เหมือนกัน มันจะทำให้นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีมากมายเหล่านั้น ของที่ควรจะทิ้งไปตั้งแต่ตอนแรกในตอนนี้ก็ไม่ควรจะเก็บเอาไว้ ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันอย่างนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ บรรยากาศหนักอึ้งอยู่ไม่น้อย ยังดีที่ตอนนี้มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาจากข้างนอกเบญญาไปเปิดประตู ครั้งนี้คนที่มาคือคุณลุงเก็บขยะ คุณลุงถือเชือกปอลากรถลากมา"แม่สาวน้อย ขยะที่ไม่ต้องการอยู่ไหนเหรอ?""อยู่นี่ค่ะ คุณลุงเข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ"เบญญาหลบไปข้างๆหลีกทางให้คุณลุงเข็นรถเข้ามาข้างในได้สะดวก"เดี๋ยวฉันช่วยถือเชือกให้ค่ะ"คุณลุงโบกมือ"ไม่ต้องหรอก ผมคนเดียวได้ คุณอย่ารังเกียจเนื้อตัวที่สกปรกของผมก็พอแล้ว"คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคนรวยทั้งนั้น เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเขาไม่ค่อยสะอาดเท่าไร ทุกครั้งที่ไปเก็บขยะก็มักจะเจอกับสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามเหล่านั้นเสมอ แต่ครั้งนี้ไม่มี แม่สาวน้อยคนสวยจิตใจดี มีความเกรงใจให้เกียรติเขาเบญญาเรียกให้เขาเข้าไปแถมยังรินน้ำอุ่นให้กับเขาหนึ่งแก้วอีกด้วย คุณลุงดื่มน้ำเสร็จแล้วก็เริ่มทำงาน พอเห็นขยะกองนั้นแล้วแววตาก็เปล่งประกายเล็กน้อย นี่มันคุ้มค่ากับเงินจำนวนไม่น้อยเลยนะ"ของพวกนี้ไม่เอาทั้งหมดเลยเหรอครับ?"คุณลุงถามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามรุเดชสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย ไม่ได้ตอบเขา เบญญาที่อยู่ข้างๆพูดตอบ"อื้อ ตอนนี้ก็เท่านี้นี่แหละค่ะ เดี๋ยวรอหนูย้ายบ้านแล้วค่อยโทรศัพท์ไปหาอีกครั้งนะคะ"คุณลุงตอบรับกลับมาหนึ่งคำ"ได้สิ" แยกขยะออกทีละประเภท ตอนที่กำลังเก็บรูปแต่งงานนั้น จู่ๆมรุเดชที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆก็เปิดปากพูดขึ้นมา"รูปแต่งงานเก็บเอาไว้"เบญญาที่กำลังช่วยแยกขยะอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมาหามรุเดช มรุเดชถูกเธอมองจนเริ่มรู้สึกอึดอัด แน่นอนว่าคำพูดที่พูดออกมาแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บกลับไปได้อีก แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงต้องเก็บรูปนี้เอาไว้ด้วย แต่ตอนนี้เขาต้องหาเหตุผลให้ได้"พวกเรายังไม่ได้หย่ากัน ในบ้านไม่เหลือรูปแต่งงานไว้เลยสักใบ มันได้ที่ไหนกัน"เบญญาขัดจังหวะเหตุผลลวกๆของเขาไปตรงๆ"เมื่อก่อนก็ไม่มี มันก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่หรือไง?"มรุเดชสีหน้าเยือกเย็น"เบญญา ต้องให้ฉันย้ำเตือนคำพูดเหล่านั้นที่ฉันเคยพูดกับเธอที่โรงพยาบาลไหม?"เบญญายิ้มมุมปากเบาๆ เธอก้มลงเก็บรูปแต่งงานที่พื้นขึ้นมาก่อนจะวางลงบนโต๊ะกาแฟอย่างระมัดระวังเธอจำคำพูดที่มรุเดชเคยพูดได้ทั้งหมด แถมจำได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งอีกด้วย ให้เธอเชื่อฟัง ได้สิ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะเชื่อฟังเขาไม่นานคุณลุงก็ห่อขยะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาลากรถลงไปข้างล่างทีละคัน เบญญาจับไม้กวาดกวาดพื้น ก้มตัวลง วันนี้เธอสวมเสื้อยืดหลวมๆ พอก้มลงคอเสื้อก็ห้อยลงมา เผยให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้าสองข้างที่ปูดนูนออกมา

ดูเหมือนร่างกายของเธอจะยังไม่หายดี ไม่นาน เหงื่อก็ไหลเต็มหน้า