บทที่ 15 ฮั่วหมิงเช่อเป็นทรราช
โค้วยู่นเอ๋อยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หวงจวี กำลังถูกรปภ.ขวางไว้ไม่ให้เข้าไป เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น และโกรธจนต้องกัดฟัน!
คนโง่อย่างกู้จิ่วฉือทำไมถึงได้ดวงดีนัก!
เมื่อวานตนเองเห็นฮั่วหมิงเช่อโกรธจนต้องรีบมาจับตัวหล่อนที่โรงเรียนกับตาตัวเอง!
แล้วทำไมหนึ่งคืนผ่านไป กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ?
มีส่วนไหนกันแน่ที่เธอวางแผนผิดพลาด?
“คุณ ไปๆๆ อย่ายืนขวางอยู่ตรงนี้ ถ้าคุณยังไม่ไปอีกอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ!”
ในเวลานี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ในชุดสีดำที่อยู่ให้ห้องของรปภ.ก็ออกมาไล่เธอ
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหระ”
โค้วยู่นเอ๋อรีบเขย่งปลายเท้าขึ้น และมองไปยังด้านในของคฤหาสน์หวงจวี
บรรยากาศที่โอ่อ่าตระการตาทำให้สายตาของเธอพร่ามัว เธอกำหมัดแน่นแล้วหันกลับมา สาบานด้วยเสียงเบาว่า
รอดูก็แล้วกัน ไม่ช้าก็เร็วฉันจะกลายเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ให้ได้!
ภายในห้องนอนหลัก
หลังจากที่วางสายของโค้วยู่นเอ๋อเรียบร้อยแล้วกู้จิ่วฉือก็รู้สึกดีไม่น้อย
เธอยืดเอวแล้วลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็มองไปรอบๆห้องนอน
ห้องทั้งห้องมีเพียงสามสีเท่านั้นคือสีดำ สีขาวและสีเทา ห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา
สายตาของเธอรับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่อยู่บริเวณรอบๆ แสดงให้เห็นถึงลักษณะนิสัยของชายผู้เป็นเจ้าของ แต่ว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลยแม้แต่น้อย
“ต้องหาเวลาปรับเปลี่ยนที่นี่สักหน่อยแล้ว”
กู้จิ่วฉือบ่นพึมพำอยู่สักพัก เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“แย่แล้ว!จะสายแล้ว!”
กู้จิ่วฉือร้องขึ้นเสียงแหลม รีบเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ เสื้อผ้าของเมื่อวานนี้ก็ถูกฉีดขาดจนหมดแล้ว แต่ว่าในห้องเก็บเสื้อผ้ามักจะมีเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่เก็บไว้เสมอ
กู้จิ่วฉือเปิดตู้ออกมาก็พบว่าเหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด แม้แต่เสื้อในกางเกงในก็ถูกจัดเตรียมไปอย่างครบคัน
แต่ว่า……ฮั่วหมิงเช่อรู้ ไซส์ของเธอได้ยังไง?
“ไม่มีเวลาคิดแล้ว!”
เธอรีบสวมชุดกระโปรงสีขาว จากนั้นก็ลงมาด้านล่างตึก
ให้ห้องทานข้าว ชายหนุ่มนั่งพิงเก้าอี้อยู่ จากเดิมทีที่จ้องมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก เมื่อได้ยินเสียงของกู้จิ่วฉือก็รีบมองไปที่เธอ สีหน้าที่เย็นชาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย
“รอฉันทานข้าวเช้าอยู่เหรอคะ?”
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเมื่อคืนนี้เธอสามารถนอนอยู่ข้างๆของปีศาจใหญ่ได้อย่างสงบสุขกู้จิ่วฉือก็เลยไม่ได้เกรงกลัวเขาเหมือนชาติที่แล้ว แต่กลับทักทายเขาพลางเดินเข้าไป
“นั่งสิ”
ฮั่วหมิงเช่อดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเขาออกมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยากจะอธิบาย
“ได้สิ~”
กู้จิ่วฉือนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้จ้านยิงที่นั่งอยู่ข้างๆต้องเบิกตากว้าง
ทั้งสองเคยมีช่วงเวลาที่สงบสุขด้วยเหรอ?กู้จิ่วฉือกับเจ้านายก็เหมือนขมิ้นกับปูนเจ้านายบอกให้เธอไปซ้าย เธอก็จะไปขวาไม่ใช่เหรอ?แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เชื่อฟังนักล่ะ?
เข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ เมื่อวานนี้กู้จิ่วฉือทำความผิดอย่างร้ายแรง ที่สวมเขาให้กับเจ้านาย แต่ทำไมเจ้านายถึงไม่โกรธและยังทานอาหารเช้ากับเธออย่างราบเรียบ?
อยู่ต่อหน้ากู้จิ่วฉือ เจ้านายก็ราวกับเป็นทรราช!
กู้จิ่วฉือ ทำคุณไสยอะไรใส่เจ้านายกันแน่?
จ้านยิงมองดูกู้จิ่วฉือด้วยสีหน้าระแวดระวัง ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาทีกู้จิ่วฉือก็หาเรื่องตายแท้ๆ!
“ดื่มนี่เถอะ มีประโยชน์ต่อร่างกาย พี่ใหญ่ให้ฉันดื่มทุกเช้าเลย”
กู้จิ่วฉือยิ้มพลางใช้แก้วของตนเองรินนมสดให้กับเขา แล้วเคลื่อนมันไว้ตรงหน้าของฮั่วหมิงเช่อ
จ้านยิงและพ่อบ้าน น้าสาวหมิงที่อยู่ข้างๆขนลุกไปตามๆกัน
กู้จิ่วฉือตายแน่ๆ เธอจำไม่ได้เหรอว่าเจ้านายเป็นคนที่รักความสะอาดมาก?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ