บทที่ 17 การสอบใหญ่ชั้นเรียน
แม้ว่าจะเป็นการสอบใหญ่ชั้นเรียน แต่ว่าในความเป็นจริงแล้วสอบเพียงวิชาอื่นที่นอกเหนือจะภาษาและคณิตศาสตร์ อีกทั้งข้อสอบที่โรงเรียนออกมานั้น เธอใช้เวลาทำเพียงแค่ช่วงครึ่งเช้าก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ในตอนกลางวัน กู้จิ่วฉือนอนพลุบอยู่ที่โต๊ะอย่างซมซานเพื่อพักผ่อน แต่ไม่ได้เป็นเพราะเธอใช้สมองมากเกินไป แต่กลับเป็นเพราะเธอเขียนจนเมื่อยมือต่างหาก ……
เธอทีเธอต้องการที่จะใช้ช่วงกลางวันนี้ในการพักผ่อน แต่ว่าคนบางคนมารบกวนเธอ
“อาฉือ!”
โค้วยู่นเอ๋อกลับตามมาละลานเธอที่ห้องเรียน เมื่อเห็นเธอนอนพลุบอยู่ที่โต๊ะ จึงรีบเผยแววตาเป็นห่วงออกมาอย่างรวดเร็ว
“เธอเป็นอะไรไปเหรอ?มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?เมื่อวานนี้ปีศาจใหญ่จะต้องทำร้ายเธอแน่ ๆ!อาฉือ มีเรื่องอะไรก็ระบายออกมาเถอะอย่าเก็บไว้ จะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง”
สีหน้าของ โค้วยู่นเอ๋อ ที่แสดงออกมาดูเห็นอกเห็นใจ แต่ในใจกลับกลับรู้สึกได้ใจ ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้กู้จิ่วฉือจะถูกฮั่วหมิงเช่อทำร้ายไม่เบาเลย!เธออยากรู้จนแทบจะทนรอไม่ไหวแล้วว่าเมื่อคืนวานนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ในใจของกู้จิ่วฉือมองดูหล่อนด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม:“เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เมื่อวานไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็ได้บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แต่ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงดูเหนื่อยจัง……”
โค้วยู่นเอ๋อพูดจาอ้อมแอ้ม แกล้งพูดเพื่อให้กู้จิ่วฉือพูดต่อ
“การสอบเมื่อเช้าทำให้รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันอยากจะพักผ่อน”
“สอบ???คุณ??”
โค้วยู่นเอ๋อไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตนได้ในช่วงขณะหนึ่ง จึงพูดขึ้นด้วยเสียงสูง พลางมองไปที่กู้จิ่วฉือด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมเหรอ แค่ฉันสอบเองมันน่าแปลกใจตรงไหนเหรอ?ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะให้ฉันสอบเลย?”
กู้จิ่วฉือมองไปยังโค้วยู่นเอ๋ออย่างมีชีวิตชีวา ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก
“ไม่ ……ไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อย”
สีหน้าของโค้วยู่นเอ๋อฉายแววความโกลาหลออกมา แต่ว่าไม่นานก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติพลางอธิบายอย่างราบเรียบ
“แต่ว่าสมัยก่อนไม่เห็นเธอเคยสนใจเรื่องการสอบเลย ฉันก็แค่รู้สึกประหลาดใจก็แค่นั้น”
“เฮ้อ……ใกล้จะถูกไล่ออกแล้ว ฉันก็คงจะไม่ส่งกระดาษเปล่าหรอกใช่ไหม”
กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้โค้วยู่นเอ๋อรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นกังวลกับเรื่องของเงินค่าขนมจริงๆ
“โธ่เอ่ย เธอไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก เธอเป็นลูกสามแท้ๆของลุงเขย ท่านจะทิ้งเธอไม่สนใจเธอได้ยังไง”
โค้วยู่นเอ๋อ พูดสอดรับคำพูดของกู้จิ่วฉือ แบบขอไปที ในใจรู้สึกสงสัย
“ใช่แล้ว ถึงยังไงฉันก็เป็นคุณหนูของตระกูลกู้ที่แท้จริง ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลกับเรื่องนี้”
กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นพูดคล้อยตามโค้วยู่นเอ๋อ
โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้ว ประโยคนี้แทงเข้าไปในใจของเธออย่างแรง
ทำไมคนที่มีผลการเรียนดีอย่างเธอจะต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่กู้จิ่วฉือผู้หญิงที่โง่เง้าคนนี้ได้เกิดในครอบครัวฐานะดี ไม่ว่าจะทำตัวเหลวแหลกยังไงก็ยังมีชีวิตที่ดีได้?!
มุมปากของกู้จิ่วฉือเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ต่อไปก็คงจะให้มีเรื่องให้เธอต้องอิจฉาอีกมาก!
ทันใดนั้นเธอก็เกิดความคิดขึ้นมาอย่างเฉียบไว แกล้งแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา และพูดขึ้นอย่างมีความสุขว่า
“แต่ว่าครั้งนี้ฉันก็ได้ลองพยายามอีกสักตั้ง หลังจากการสอบครั้งนี้เสร็จสิ้นลง ฉันจะต้องทำให้คนตะลึงอย่างแน่นอน อีกทั้งได้ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องA ห้องเดียวกับเธอ!”
“อยู่ห้องเดียวกับฉัน?!!เธอ??”
โค้วยู่นเอ๋ออ้าปากค้างด้วยความตกใจกู้จิ่วฉือกำลังพูดเรื่องตลกอะไรอยู่ จากนักเรียนที่มีผลการเรียนอยู่ลำดับสุดท้ายของสายชั้น แล้วจะมาอยู่ห้องAได้ยังไง?นอกเสียจาก……ทุจริต?!!
กู้จิ่วฉือไม่พลาดที่จะจับจ้องสีหน้าที่มหัศจรรย์นี้ของโค้วยู่นเอ๋อ ในใจลึกๆยิ้มอย่างเย็นชา แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าทำทีไม่รู้สึกอะไรพลางถามขึ้นอย่างสงสัย
“เธอไม่อยากให้ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอเหรอ?”
“อยากสิ!แต่นอนว่าอยาก ฉันจะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อตามหาเธอ แต่ว่าฉันคิดว่าการสอบใหญ่ชั้นเรียน ในครั้งนี้มันยากมากๆเลยเธอไม่รู้สึกเหรอ?”
โค้วยู่นเอ๋อรีบกดทับความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองไว้ แล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง ทำทีเป็นแกล้งถาม
“ก็ไม่นะ~ฉันหน่ะเหรอ……เดี๋ยวถึงเวลานั้นเธอก็จะรู้เอง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ