ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 29

บทที่ 29 โดดเดี่ยวทั่วโลก

กู้จิ่วฉือแสร้งทำเป็นกวาดสายตามองโต๊ะอย่างไม่สนใจไยดี แต่โค้วยู่นเอ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเร็วมาก จนเธอยังมีทันเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาเลย

“ฮัลโหล? รอฉันแป๊บหนึ่ง...”

โค้วยู่นเอ๋อคุยโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ดูตื่นเต้นและดีใจเล็กน้อย และรีบลุกขึ้นยืนพูดกับกู้จิ่วฉือว่า

“อาฉือ ฉันมีธุระด่วน ไม่กินข้าวกับเธอแล้วน่ะ”

พูดจบไม่รอให้กู้จิ่วฉือตอบกลับ ก็รีบหยิบโทรศัพท์และหมุนตัวเดินออกไป

กู้จิ่วฉือมองไปทางที่โค้วยู่นเอ๋อเดินจากไป รู้สึกมีอะไรปิดบังอยู่ เป็นไปได้อย่างมากที่เธอจะไปหาใครสักคน

เมื่อกี้โค้วยู่นเอ๋อบอกแล้วว่าที่บ้านของเจี้ยยู่ถังเกิดเรื่อง คาดว่าการเคลื่อนไหวของพี่ใหญ่จะเกิดผลแล้ว โค้วยู่นเอ๋อไม่มีทางยอมปล่อยบทละคร《ช่วงเวลาที่มีความสุข》ไม่มีเจี้ยยู่ถัง เธอก็ต้องหาทางออกอื่น

เป็นใครกันแน่? ก่อนหน้านี้เธอเข้าใจไปเองว่าโค้วยู่นเอ๋อเป็นเพื่อนสนิท แต่ความจริงไม่เข้าใจเรื่องราวเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

ตอนนี้ต้องเริ่มตรวจสอบใหม่ตั้งแต่ต้น!

กู้จิ่วฉือใช้ตะเกียบจิ้มลงไปในจานกับข้าวและอาหารอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในใจกลับกังวลอีกเรื่องหนึ่งอยู่

ทีมละครเรื่อง《ช่วงเวลาที่มีความสุข》ไม่ได้ประกาศรับสมัครนักแสดงจากภายนอก และตอนนี้ตัวเองก็เป็นแค่นักเรียนชั้นมัธยมปลาย เธอหาทางที่จะรับบทนักแสดงหญิงที่สามให้ได้

“ปัง!”

เสียงจานอาหารจานหนึ่งหล่นลงบนพื้นอย่างแรง ดังจนดึงดูดความสนใจจากทุกคน ทำให้กู้จิ่วฉือดึงสติกลับมาได้ในทันที มองไปทางที่มาของเสียง

เป็นอึ้งลี่ลี่และสาวห้าวในห้องของเธอกำลังรังแกลู่เสี่ยวซาน

“ลู่เสี่ยวซาน เพราะมือคุณเองถือจานอาหารไม่นิ่งเลยทำให้จานตก ไม่เกี่ยวกับฉัน อย่าโทษใส่ฉันสิ!”

อึ้งลี่ลี่คิดจะถากถางอีกสองสามคำ แต่เห็นสายตาเคร่งขรึมของกู้จิ่วฉือจากตรงหน้า เธอกลัวขึ้นมาทันที รีบแก้คำใหม่

ลู่เสี่ยวซานคุกเข่าลงเก็บจานอาหารด้วยดวงตาแดงระเรื่อ ดีหน่อยที่หมั่นโถวไม่หล่นลงไปด้วย ยังกินได้อยู่

ทุกคนรอบๆ มองอย่างเป็นเรื่องปกติธรรมดา ไม่มีใครออกมาช่วยสักคน

ในสายตานักเรียนผู้ดีเหล่านี้ มองคนจนอย่างลู่เสี่ยวซานแตกต่างไปเป็นเรื่องปกติ ถึงขนาดเป็นคนระดับล่าง

ที่แท้...คนที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว ไม่ใช่แค่กู้จิ่วฉือคนเดียว...

“ลู่เสี่ยวซาน! มานี่!”

กู้จิ่วฉือยิ้มเยาะและเรียกเสียงดัง

ลู่เสี่ยวซานที่เพิ่งจะหยิบหมั่นโถวขึ้นมา ได้ยินกู้จิ่วฉือกำลังเรียกเธอ ก็ตกใจอีกครั้ง ยืนงงอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?”

กู้จิ่วฉือเอียงหัว น้ำเสียงเย็นลง บรรยากาศปีศาจใหญ่ค่อยกระจายออกมาก

ลู่เสี่ยวซานตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบถือถาดอาหารเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับกู้จิ่วฉือ

คนอื่นๆ ในโรงอาหารมองจนตาค้าง นี่กู้จิ่วฉือกำลังออกหน้าเพื่อ... ลู่เสี่ยวซานหรือ?

อึ้งลี่ลี่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา จากนั้นก็พากันโกรธวิ่งออกไปกับกลุ่มสาวห้าว

กู้จิ่วฉือยื่นจานอาหารสองสามอย่างไปตรงหน้าลู่เสี่ยวซานอย่างไม่สะทกสะท้าน จงใจพูดอย่างโหดๆ ว่า

“กินให้หมดอย่าให้เหลือ ไม่งั้นวันนี้ก็ยืนไปเลย!”

“แต่ฉันไม่มีเงิน...”

ลู่เสี่ยวซานพูดเบาๆ ยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนกู้จิ่วฉือขัดจังหวะอย่างไม่มีความอดทน

“ฉันให้คุณจ่ายเงินหรือไง?”

“โอ่ว...”

ลู่เสี่ยวซานตอบรับเสียงเบา จึงค่อยๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารอย่างระมัดระวัง ในเมื่อเธอเป็นสาวน้อยวัยรุ่นที่กำลังโต จึงกินรวดเร็วอย่างตะกละตะกลาม

กู้จิ่วฉือเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย มองสำรวจลู่เสี่ยวซานที่ผอมแห้งกะหร่อง และพูดอย่างอบอุ่นว่า

“ต่อให้คนทั้งโรงเรียนปล่อยให้เธอโดดเดี่ยวก็ไม่เป็นไร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะอยู่กับคุณเอง ปล่อยให้พวกเขาทุกคนโดดเดี่ยว! ได้ยินไหม?”

ลู่เสี่ยวซานที่กำลังคีบข้าวอยู่ ได้ยินประโยคนี้ตาโตขึ้นมาทันที เธอได้ยินเสียงกำแพงที่พังทลายลงในใจเธออย่างชัดเจน

เธอค่อยเงยหน้าขึ้น มองตาคู่นั้นของกู้จิ่วฉือที่ส่องสว่างราวกับดวงดาว และพยักหน้าหนักแน่น

กู้จิ่วฉือถือว่าลู่เสี่ยวซานเข้าใจความหมายของเธอแล้ว พูดอย่างสงบนิ่งว่า : “กินข้าว”