บทที่ 12 ความโกรธของปีศาจใหญ่
กู้จิ่วฉือจำได้อย่างชัดเจนว่าลู่เสี่ยวซานเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวที่ใช้คะแนนมาเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตระกูลสูงศักดิ์S พ่อแม่ของเธอเป็นพนักงานทำความสะอาด เศรษฐกิจทางบ้านย่ำแย่มาก แต่ว่าเธอนั้นก็ต่อสู้ดิ้นรน และใช้คะแนนที่ยอดเยี่ยมในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยภาพยนตร์ซั่งจิง และเมื่ออายุยี่สิบปีก็กลายเป็นนักเขียนบทที่มีชื่อเสียง
คนที่ทำให้ลู่เสี่ยวซานรู้สึกอึดอัดใจกู้จิ่วฉือก็รู้จัก แกนนำนั้นชื่อว่าอึ้งลี่ลี่ครอบครัวมีฐานะจึงทำให้สามารถเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ได้ แต่ว่าผลการเรียนย่ำแย่จึงไม่ถูกชะตากับลู่เสี่ยวซานเด็กเรียนที่ใช้คะแนนในการสอบเข้ามา และมักที่จะกลั่นแกล้งลู่เสี่ยวซานบ่อยๆ
“อะไรกัน?เธอกล้าต่อปากต่อคำเหรอ!ลู่เสี่ยวซานเธอปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม!”
สีหน้าของอึ้งลี่ลี่เย็นชาขึ้นแล้วคว่ำจานข้าวของลู่เสี่ยวซาน ทำให้หมั่นโถวทั้งสองหล่นลงมาในทันที
“หมั่นโถวของฉัน!”
น้ำตาของลู่เสี่ยวซาน“แหมะ”ร่วงหล่นลงมา ขณะที่เธอกำลังคุกเข่าเพื่อหยิบมันขึ้นมา ก็คิดไม่ถึงเลยว่าอึ้งลี่ลี่จะจงใจเหยียบมันและทำให้หมั่นโถวทั้งสองแผ่ออกมา
“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คนแบบเธอก็ควรที่จะกินแบบนี้ กินสิ……ทำไมไม่กินหล่ะ?”
อึ้งลี่ลี่และนักเรียนหญิงเหล่านั้นหัวเราะพลางพูดขึ้น
“คุณ……”
ลู่เสี่ยวซานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ จ้องมองอึ้งลี่ลี่ด้วยดวงตาทีแดงก่ำ
“โยว กล้าจ้องฉันเหรอ กล้าจ้องฉันเหรอ!”
อึ้งลี่ลี่ง้างมือขึ้นมาจะตบหน้าของลู่เสี่ยวซาน ลู่เสี่ยวซานตกใจจนต้องหลับตา
“พอได้แล้ว!”
กู้จิ่วฉือทนดูต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ รีบเดินเข้ามาพร้อมรั้งมือของอึ้งลี่ลี่ไว้
อึ้งลี่ลี่หันไปดูอย่างรำคาญ เมื่อเห็นว่าเป็นกู้จิ่วฉือสีหน้าก็ตกใจเล็กน้อย
“กู้จิ่วฉือเธอมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม?”
กู้จิ่วฉือปล่อยมือของอึ้งลี่ลี่ลง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงลู่เสี่ยวซานให้ขึ้นมา
“คนนี้เป็นคนของฉันแล้ว ต่อไปหากใครกล้ามาหาเรื่องเธออีกก็ถือว่าเป็นศัตรูของฉัน ได้ยินแล้วใช่ไหม?”
“คุณ!พวกเรารอดูก็แล้วกัน!”
สีหน้าของอึ้งลี่ลี่ดูเลวร้ายเป็นอย่างมาก แต่ว่าอำนาจของตระกูลอึ้งห่างชั้นกับอำนาจของตระกูลกู้ไม่รู้เท่าไหร่ ทำให้หล่อนไม่กล้าที่จะล่วงเกินกู้จิ่วฉือ ทำได้เพียงจ้องมองลู่เสี่ยวซานด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็วิ่งหนีไป
กู้จิ่วฉือสั่งอาหารกลางวันให้กับลู่เสี่ยวซานใหม่
“กินสิ”
ลู่เสี่ยวซานตัวสั่น มองกู้จิ่วฉือด้วยความกลัวและระแวดระวัง หากเทียบกับอึ้งลี่ลี่แล้ว เธอกลัวผู้หญิงที่ได้รับสมญานามว่าปีศาจนี้มากกว่าเสียอีก
“คุณมาช่วยฉันทำไม?”
กู้จิ่วฉือขี้เกียจที่จะอธิบาย ทำเพียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแกล้งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า
“เอาสมุดจดบันทึกการเรียนของเธอให้ฉันยืม เราก็ถือว่าหายใจ”
“อ่า?”
ลู่เสี่ยวซานตะลึงงันทันที นักเรียนห่วยๆของโรงเรียนต้องการยืมสมุดบันทึกการเรียนของเธอ?
“เอออาอะไรกัน?กินข้าว!”
กู้จิ่วฉือแกล้งจ้องตาหล่อนอย่างดุดัน
“อ่อ!”
ลู่เสี่ยวซานตกใจราวกับกระต่ายน้อยสั่นไปทั้งตัว รีบหยิบตะเกียบขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม
ขณะที่กินก็แอบเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ่วฉือเล็กน้อยด้วยความสงสัย
ปีศาจที่เขาร่ำลือกัน ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
เมื่อกินเข้าเสร็จ ลู่เสี่ยวซานก็ทำตามสัญญานำสมุดบันทึกการเรียนของเธอให้กู้จิ่วฉือยืม
เมื่อมีสมุดบันทึกของนักเรียนเก่งอันดับสองของสายชั้น ก็ช่วยกู้จิ่วฉือได้ไม่น้อยเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ
เริ่องนี้สนุกมาก..อยากให้นำมาลงต่อให้จบ...
สวัสดีค่ะต้านต่าต่า คุณคงไม่รู้จักว่าเราเป็นใครแต่เรามีเรื่องจะบอกคุณว่าเราชอบเรื่องนี้ที่คุณเขียนมากและรอคอยวันที่คุณจะกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกครั้งเพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะมีปัญหาหรืออุปสรรคอะไรก็แล้วแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าเราหรือคนอ่านเรื่องนี้อีกหลายคนอยู่ข้างคุณและคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและได้โปรดในสักวันหนึ่งเมื่อคุณพร้อมขอให้คุณกลับมาเขียนเรื่องนี้เพราะเราและผู้อ่านอีกหลายคนรอคุณกลับมาเขียนเรื่องนี้อยู่เสมอ จากผู้อ่านที่ชอบเรื่องราวที่คุณแต่ง Hello. You probably don't know who I am, but I have to tell you that I really liked this story and I look forward to the day you come back to write about it again. So no matter what problems or obstacles you have, But please know that I and many other readers are on your side and that you are not alone. And please, one day when you are ready, I will ask you to come back and write about this because of me and my readers. Many people are always waiting for you to come back and write about this. From readers who liked the stories you wrote....