บทที่ 13 สถานที่ที่เป็นฝันร้ายทั้งสองชาติ
“คุณจ้าน ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าพี่เช่อต้องการพบฉันมีธุระอะไร?”
กู้จิ่วฉือมองไปยังจ้านยิงพลางถามขึ้น
จ้านยิงส่งเสียงแสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมาจากจมูกอย่างเย็นชา
“คุณกู้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเจ้านายหรือเปล่าครับ ผมว่าในใจคุณน่าจะรู้ดีนะครับ?”
กู้จิ่วฉือตะลึงงัน ทำเรื่องที่ผิดต่อฮั่วหมิงเช่อ?
ไม่มีนะ?นับตั้งแต่ที่ได้ชีวิตใหม่ เธอก็ไม่เคยทำเรื่องที่โง่เง่าอีกเลย?
ไม่นาน ในหัวของกู้จิ่วฉือก็ปรากฎภาพของเจี้ยยู่ถังที่มาหาเธอ
ในเวลานี้จ้านยิงก็เปิดประตูรถของเบาะนั่งด้านหลังออก น้ำเสียงเร่งรัดเธอด้วยความเย็นชา
“คุณกู้ ความอดทนของเจ้านายมีจำกัดนะครับ!”
ใจของกู้จิ่วฉือสั่นระรัว ฝืนใจนั่งลงไปที่เบาะด้านหลังของรถ และปีศาจใหญ่ก็อยู่ในรถจริงๆ
ชายผู้นั้นไม่เหลือบมองเธอเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเย็นชาช่างน่ากลัวราวกับพายุที่กำลังจะระเบิดอย่างรุนแรง แทบที่จะทำให้กู้จิ่วฉือแข็งจนกลายเป็นน้ำแข็ง
เธออยากที่จะอธิบายอะไรออกไปบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมองไปที่ สีหน้าของฝ่ายตรงข้ามเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทำให้แม้แต่เธอจะหายใจยังยากลำบาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะให้เอ่ยปากเลย
และเป็นเช่นนี้เองจึงทำให้บรรยากาศอึมครึม รถขับออกไปอย่างรวดเร็วกู้จิ่วฉือคิดทบทวนวนไปวนมาว่าเธอทำอะไรผิดกันแน่เรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้ฮั่วหมิงเช่อโกรธจัดขนาดนี้?
จู่ๆ รถก็หยุดลงอย่างกระทันหันกู้จิ่วฉือก็กลับมาได้สติอีกครั้ง และหันออกไปมองข้างนอกอย่างอัตโนมัติ
ถนนไป๋ซือที่คุ้นเคย เส้นทางที่คดเคี้ยว รูปปั้นของเทพเจ้ากรีกเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งถนน มีสระน้ำที่อยู่ระยะไกลและซุ้มเถาองุ่น ล้วนแล้วแต่ทำให้กู้จิ่วฉือ……นึกถึงความทรงจำในอดีตที่เลวร้าย!
ที่นี่คือคฤหาสน์หวงจวี เป็นคฤหาสน์ในเมืองตี้จิงที่หรูหราที่สุด และเป็นที่ๆผู้คนในเมืองตี้จิงต่างอิจฉากันมากที่สุด!
ชื่อของมันถูกตั้งขึ้นโดยซือหม่าเซี่ยง《เฟิ่งฉิวหวง》แต่สำหรับเธอแล้วมันคือนกฟินิกซ์ที่ถูกขังอยู่ในกรงชัดๆ!
เมื่อกลับมามีชีวิตรอดในชาตินี้ เธอกลับได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง!กลับมายังที่กักบริเวณของฮั่วหมิงเช่ออีกครั้ง!
“ลงรถ”
น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาเป็นอย่างมาก ทำให้กู้จิ่วฉือราวกับอยู่ในฤดูหนาวที่แสนหนาวเหน็บ
ความทรงจำที่ไม่ดีในชาติที่แล้วพลั่งพลูออกมาไม่หยุด เธอรีบลงจากรถ และเดินตามหลังฮั่วหมิงเช่อเข้าไปข้างใน
“พี่เช่อ พวกเรามาคุยกันดี ๆ ไหมคะ ว่าทำไมคุณถึงได้โกรธขนาดนี้?แม้ว่าฉันจะต้องตาย ก็ให้ฉันตายอย่างเข้าสาเหตุเถอะ?”
กู้จิ่วฉือทุ่มสุดตัว ตะโกนร้องเสียงดัง แต่ว่าชายผู้นั้นก็เหมือนจะไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย!
เธอทำได้เพียงเดินไล่ตามเงาหลังของเขาอย่างเวทนา เขาเดินจากห้องโถงขึ้นไปข้างบน
ทันใดนั้น เอวของกู้จิ่วฉือก็ถูกรวบอย่างแรง และเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา หลังจากหมุนวนไปพักหนึ่ง เธอก็ถูกเขาวางลงอย่างแรงบนเตียงขนาดใหญ่!
หลังจากนั้นเงาร่างของเขาก็ขึ้นมาทับบนร่างของเธอ ป้องกันการโจมตีจากเธอและโอบล้อมเธอไว้แน่น มือเท้าของเธอถูกรวบไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย
เธอเบิกตาขึ้นมาด้วยความเคร่งเครียด และมองสายตาที่เย็นชาคู่นั้นของชายที่อยู่ข้างบน แสดงสีหน้าที่หวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจน
บรรยากาศรอบกายของชายหนุ่มอบอวลไปด้วยแรงระเบิดกระทั่งถึงขีดสุด ในเวลานี้ เลือดของกู้จิ่วฉือแทบจะแข็งจับกันเป็นก้อนทั้งตัว!
ความรู้สึกของชาติที่แล้วที่เธอจนปัญญาไม่สามารถทำอะไรได้ ความทุกข์ทรมานและความสิ้นหวังได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
เธอจำได้ว่าหลังจากที่เธอหมั่นหมายกับฮั่วหมิงเช่อ ก็ถูกบังคับให้ย้ายมาที่คฤหาสน์หวงจวีและพักอาศัยอยู่ด้วยกันกับฮั่วหมิงเช่อ วันนั้นเธอเตรียมที่จะบอกความในใจให้กับเจี้ยยู่ถังทราบที่โรงเรียน แต่ฮั่วหมิงเช่อทราบ จึงโกรธกระทั่งลงไม้ลงมือกับเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ
เริ่องนี้สนุกมาก..อยากให้นำมาลงต่อให้จบ...
สวัสดีค่ะต้านต่าต่า คุณคงไม่รู้จักว่าเราเป็นใครแต่เรามีเรื่องจะบอกคุณว่าเราชอบเรื่องนี้ที่คุณเขียนมากและรอคอยวันที่คุณจะกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกครั้งเพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะมีปัญหาหรืออุปสรรคอะไรก็แล้วแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าเราหรือคนอ่านเรื่องนี้อีกหลายคนอยู่ข้างคุณและคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและได้โปรดในสักวันหนึ่งเมื่อคุณพร้อมขอให้คุณกลับมาเขียนเรื่องนี้เพราะเราและผู้อ่านอีกหลายคนรอคุณกลับมาเขียนเรื่องนี้อยู่เสมอ จากผู้อ่านที่ชอบเรื่องราวที่คุณแต่ง Hello. You probably don't know who I am, but I have to tell you that I really liked this story and I look forward to the day you come back to write about it again. So no matter what problems or obstacles you have, But please know that I and many other readers are on your side and that you are not alone. And please, one day when you are ready, I will ask you to come back and write about this because of me and my readers. Many people are always waiting for you to come back and write about this. From readers who liked the stories you wrote....