ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 24

บทที่ 24 การเปลี่ยนแปลงของพ่อ

“ใช่! ฉันเกือบจะลืมไปแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันแค่ตามใจเธอหน่อย เธอต้องช่วยแน่นอน”

เจี้ยยู่ถังรีบพูดอย่างดีใจ ในใจวางแผนว่าเจอกู้จิ่วฉือเมื่อไหร่ ค่อยๆ คุยกับเธอดีๆ

“อืม”

โค้วยู่นเอ๋อตอบเจี้ยยู่ถังกลับไปอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจกำลังคิดวางแผนว่าบทบาทของตัวเองควรจะทำอย่างไร

……

ประตูโรงเรียน เพราะการประชุมเร่งด่วนปีศาจใหญ่โดนคุณพ่อฮั่วส่งคนมาเรียกตัวไป และเธอขึ้นรถกลับบ้านไปกับคนขับรถของตระกูลกู้ ครั้งนี้ พ่อกู้ชิงหยวนไม่ได้ทำสีหน้าอย่างนั้นใส่เธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ขณะอยู่บนรถ ยังตบไหล่เอด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“อาฉือ ครั้งนี้คุณไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้ว”

กู้จิ่วฉือไม่ได้พูดอะไรมาก เธอยังไม่พอใจกู้ชิงหยวนเล็กน้อย

“เมื่อกี้ผู้อำนวยการขอโทษฉัน หัวหน้าแผนกการสอนและอาจารย์พวกนั้นโดนไล่ออกในทันที โรงเรียนจะจัดอันดับที่เหมาะสมให้คุณ ถ้าคุณไม่ชอบโรงเรียนนี้ พ่อ...จะให้หมิงเช่อหาโรงเรียนอื่นที่ดีให้!”

“โรงเรียนมัธยมตระกูลสูงศักดิ์Sเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุดในเมืองตี้จิงแล้ว ฉันไม่อยากไปต่างประเทศ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนแล้ว ฉันก็ไม่อยากย้ายแล้ว”

“งั้นก็ทำตามความต้องการของคุณ หลังจากนี้คุณ...”

กู้ชิงหยวนอ้าปาก กล่าวสอนอย่างเคยชิน ขณะที่สบตากับลูกสาว อดทนมาตลอด

ชั่วขณะหนึ่งกู้ชิงหยวนสงสัยในตัวเอง เพราะเขาใส่ใจลูกสาวของตัวเองน้อยเกินไปหรือไม่ ถึงได้อบรมสั่งสอนลูกสาวที่มีพรสวรรค์นี้ได้อย่างดื้อรั้นแบบนี้

“ช่างเหอะ กลับบ้านเถอะ”

กู้จิ่วฉือพยักหน้า และไม่พูดอะไร ความระแวงใจระหว่างเธอกับเหล่ากู้ ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการสอบเพียงครั้งเดียว

*

กลับถึงตระกูลกู้ เห็นห้องที่อาฝูจัดใหม่อีกครั้งกู้จิ่วฉือล้มตัวลงบนเตียง สบายใจขึ้นมาอีกเปลาะหนึ่ง

คนผ่อนคลายขึ้นแล้ว ฉากที่อยู่บนถนนต้นไม้เมื่อกี้ปรากฏขึ้นมาในสมองของกู้จิ่วฉืออีกครั้ง

พระเจ้า! เธอเป็นฝ่ายเริ่มกอดปีศาจใหญ่ก่อน ยังกอดนานขนาดนั้น...

เธอจริงใจขนาดนั้นแล้ว ฮั่วหมิงเช่อน่าจะไม่โกรธเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้วสินะ?

ถึงแม้ปีศาจใหญ่บอกว่าขอแค่เธอมีความสุข จะกลายเป็นคนแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น

แต่ว่าแสร้งทำเป็นนักเรียนแย่ๆ นานขนาดนี้ไม่สนุกเลยสักนิด เธอตัดสินใจกลับมาเป็นตัวของตัวเอง

เดิมทีเพื่อปิดบังโค้วยู่นเอ๋อ เธอยืมสมุดบันทึกของลู่เสี่ยวซานมาแกล้งทำ แต่ตอนนี้ เธอตัดสินใจไม่ต้องวุ่นวายขนาดนี้แล้ว

เมื่อคิดถึงโค้วยู่นเอ๋อกู้จิ่วฉือหยิบ IPAD ออกมา ค้นหาข่าวคราวของ《ช่วงเวลาที่มีความสุข》น่าจะเป็นเพราะทีมงานเก็บเป็นความลับ จึงไม่มีข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับละคร

แต่ผลการค้นหาแสดงผลเกี่ยวกับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับนิยายมากมาย ไม่ค่อยมีเรื่องอะไร เธอจึงเปิดนิยายอ่าน

เริ่มแรกเพื่อจะเวลาให้หมดไปอีกวัน คิดไม่ถึงว่าอ่านไปอ่านไป เธอกลับอ่านจนติดไปแล้ว

ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้เขียนได้ดีมาก เขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนได้อย่างมีชีวิตชีวาและน่าสนใจมาก

นอกจากพระเอกนางเอกแล้ว ทุกตัวละครมีชีวิตชีวามาก ในนั้นกู้จิ่วฉือชอบตัวละครผู้หญิงที่สามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป็นบทบาทของนักเรียนหญิงที่เก่งกาจเยือกเย็น

เวลาค่อยๆ ผ่านไป เธอจดจ่อกับอ่านแทบทั้งวัน

“ไม่แปลกใจที่โค้วยู่นเอ๋อพยายามจะเข้าทีมละครเรื่องนี้ให้ได้ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง...”

นิ้วมือของกู้จิ่วฉือจิ้มอยู่บน IPAD ไม่หยุด ความคิดหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนปรากฏขึ้นมาในสมองของเธอทันที

เธอพลิกตัวหาโทรศัพท์มือถือออกมาจากใต้หมอน เกรงว่าปีศาจใหญ่จะยังประชุมอยู่อีก เธอจึงส่งข้อความไปหนึ่งข้อความ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อ : คุณคิดว่าฉันไปแสดงละครดีไหม?

ฮั่วหมิงเช่อที่กำลังประชุมอยู่ โทรศัพท์มือถือส่องแสงสว่างขึ้นมา เห็นชื่อเสี่ยวจิ่วเอ๋อสามตัว ใครบางคนที่เป็นคนบ้างานมาตลอด กลับค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ใช้ขณะที่กำลังประชุมอยู่

ทันทีที่เห็นตัวอักษรบรรทัดนั้น ในหัวของฮั่วหมิงเช่อปรากฏภาพบทละครที่สนิทสนมหญิงสาวกับคนแปลกหน้าขึ้นมาทันที ขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที เขายังไม่ทันได้ตอบกลับ อีกฝ่ายก็ส่งมาอีกหนึ่งข้อความ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อ：ไม่มีฉากใกล้ชิดแบบนั้น