ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 23

บทที่ 23 โค้วยู่นเอ๋ออิจฉาจนบ้าคลั่ง

เห็นสีหน้าตกตะลึงของโค้วยู่นเอ๋อ ในใจกู้จิ่วฉือดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไป! พ่อพาลูกไปหาโรงเรียนที่ดีกว่า!”

กู้จิ่วฉือมองกู้ชิงหยวนที่เดินมาหาเธอถึงขนาดยื่นมือมา สามปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ชิงหยวนปกป้องเธอในฐานะพ่อ

เธอรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที ขณะที่กำลังจะยื่น,มือตัวเองออกไป ระหว่างนั้นก็มีมือยาวข้างหนึ่งจับเธอไว้แน่นขึ้นมาทันที

“พ่อตา เรื่องการเข้าเรียนของเสี่ยวจิ่วเอ๋อ ให้ฉันจัดการเถอะ”

ปีศาจใหญ่มองพ่อกู้ชิงหยวนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พูดอย่างไม่ต้องการคำปรึกษา

กู้ชิงหยวนโดนประโยคเดียวของเขาขวางไว้ จากนั้นก็พูดอย่างส่งๆ ว่า

“ชั่งเถอะ คุณจัดการฉันก็สบายใจ งั้นก็ทำตามที่คุณบอกเถอะ แต่ว่าต้องทำตามความยินยอมของอาฉือ”

“อืม”

ฮั่วหมิงเช่อตอบกลับอย่างสงบนิ่ง

“จ้านยิง เรื่องหลังจากนี้ ให้คุณเป็นคนจัดการ”

“ได้! เจ้านาย!”

จ้านยิงตอบรับ หันกลับไปมองกลุ่มคนไร้ประโยชน์ที่อยู่ในห้องด้วยสีหน้าเย็นชาในทันที

คนกลุ่มนี้แม้แต่คนที่มีพรสวรรค์จริงก็ดูไม่ออก เจ้านายพูดได้ถูกจริงๆ ควรจะไล่ออกให้หมด!

แน่นอนเขาไม่มีทางยอมรับ ไม่กี่นาทีก่อนหน้าตัวเองก็มองผิดไป

กู้จิ่วฉือเดินตามปีศาจใหญ่ออกจากห้องพักอาจารย์ จนมาถึงถนนต้นไม้ในโรงเรียน เขาและเธอยังคงจับมือกันอยู่

เธอลองดึงมือออก แต่ปีศาจใหญ่กลับจับแน่นขึ้น ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

ต่อมาเธอรู้สึกว่ามือของปีศาจใหญ่ค่อนข้างอุ่น จึงไม่ค่อยสนใจมัน

แต่มีคำถามหนึ่งที่ค้างคาอยู่ในใจเธอมานานมากแล้ว

“เรื่องเมื่อกี้คุณไม่ตกใจเลยแม้แต่นิด เพราะคุณรู้เรื่องไอคิงสูงของฉันมาตั้งนานแล้วใช่ไหม?”

“อืม”

ฮั่วหมิงเช่อตอบออกมาโดยไม่หันมอง

ได้ยินคำตอบนี้กู้จิ่วฉือรีบเดินไปด้านหน้าหลายก้าว ขวางฮั่วหมิงเช่อไว้ ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันแกล้งทำเป็นเรียนแย่ๆ ทำไมถึงไม่ขอร้องให้ฉันตั้งใจสอบ เพื่อกลับไปห้องA?”

คนปกติทั่วไปต้องการให้ภรรยาตัวเองเป็นหน้าเป็นตาของตัวเองทั้งนั้น?

“ไม่จำเป็น”

“อะไร?”

กู้จิ่วฉือสงสัยว่าตัวเองหูฝาด ได้ยินไม่ชัด

ฮั่วหมิงเช่อก้มหน้า ยื่นมืออีกข้างออกมาอย่างเคยชิน อยากจะลูบผมปลอบใจเธอ แต่ก็เหมือนกับเมื่อวาน พอยื่นมือออกมาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

กู้จิ่วฉือมือไวตาเร็ว จับมือของเขาและวางไว้บนศีรษะตัวเอง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและถามอีกครั้งว่า

“ที่คุณพูดเมื่อกี้หมายความว่าอะไร?”

ดวงตาสุขุมของชายหนุ่มปรากฏร่องรอยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นกลับมาเป็นปกติทันที ขยับปากอย่างอ่อนโยน

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้คุณเปลี่ยนแปลง แค่คุณมีความสุข ไม่ว่าอะไรก็โอเคทั้งหมด”

ตอนนั้นเอง สมองของกู้จิ่วฉือส่งเสียงพึมพำชั่วครู่ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมากุมหัวใจเธอไว้อย่างโหดเหี้ยม

เธอเสียงสั่นถามคำถามที่คาดเดาไว้ในใจมานานมากแล้ว

“แค่ฉันมีความสุขก็พอแล้วใช่ไหม คุณไม่ต้องการอะไรจากฉันใช่ไหม?”

กู้จิ่วฉือจ้องมองฮั่วหมิงเช่อ ไม่อยากพลาดอารมณ์ของเขาแม้แต่นิด

“อืม”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเป็นไปตามคาด