ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 42
ออกจากประตูแล้ว เจียงเหมี่ยนจงใจขวางทางของกู้จิ่วฉือ น้ำเสียงเยาะเย้ย
“กู้จิ่วฉือ อย่าคิดว่าตัวเองจะได้รับคัดเลือกเลย เรามารอดูกันเถอะ”
ยังไม่ทันได้รอให้กู้จิ่วฉือพูดอะไร เจียงเหมี่ยนก็กระทืบเท้าวิ่งหนีไปอย่างโมโหทันที
กู้จิ่วฉือตอบโต้เพียงการหัวเราะเบาๆ และไม่พูดออกความคิดเห็นใดๆ
ถ้าเจียงเหมี่ยนใช้เส้นสายได้จริงๆล่ะก็ บทของตัวละครมู่เฉินก็ไม่ต้องมีการคัดเลือกให้เสียเวลาแบบนี้หรอก
หลี่ลื่ออานนั้นเป็นคนมีชื่อเสียงที่ความต้องการและมาตรฐานสูง ไม่ใช่ว่าใครจะมาใช้เส้นสายได้เรื่อยเปื่อย
“เห้อ......จบการแข่งขันแล้ว เรามารอดูตัวละครถัดไปกันดีกว่า”
“อื้ม ต่อไปเป็นการแคสติ้งบทนางที่สี่และนางที่ห้าก็ดีเหมือนกัน”
สาวๆ คนอื่นๆ ถอนหายใจ กลับมาที่จุดรออีกครั้ง เตรียมตัวสำหรับตัวละครตัวต่อไป
กู้จิ่วฉือมาเพื่อบทของมู่เฉินเท่านั้น อย่างอื่นเธอไม่ได้สนใจ เพราะฉะนั้นเลยเดินตรงไปที่ประตูขึ้นลิฟต์
สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดคือ หน้าประตูลิฟต์มีป้ายคำว่ากำลังปรับปรุงซ่อมแซมแขวนอยู่
กู้จิ่วฉือทำได้แค่ลงไปข้างล่างด้วยบันได ในตอนที่เพิ่งลงมาถึงชั้นสามนั้น ก็ได้รับข้อความของชูหย่าที่ส่งมาทางวีแชทในโทรศัพท์
ชูหย่า:ยินดีกับเธอด้วยนะ! อาฉือ! เมื่อกี้ฉันเห็นผู้กำกับวงชื่อของเธอไว้ แล้วเดี๋ยวก็จะมีทีมงานติดต่อเรื่องสัญญากับคุณ
ชูหย่า: ไม่ทราบว่าคุณได้เซ็นสัญญากับบริษัทนายหน้าแล้วรึยัง ต้องการให้ฉันแนะนำคุณก่อนไหม โปรดิวเซอร์จะไม่เซ็นสัญญากับบุคคลนะ
“ดีมากจริงๆ”
กู้จิ่วฉือชกหมัดออกไปหลายทีในอากาศด้วยความตื่นเต้นดีใจ ในที่ที่ไม่มีผู้คน ดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธออยากจะกรี๊ด ที่โปรดิวเซอร์นั้นจะไม่เซ็นสัญญาเป็นรายบุคคล
น่สเสียดาย เธอทำได้แค่บังคับให้ตัวเองสงบลง ยังดีที่ชั้นสามกำลังปิดปรับปรุงหรือว่าอะไรไม่รู้อยู่ เลยไม่มีคน เธอเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ แล้วส่งข้อความขอบคุณให้กับชูหย่า
และในตอนนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ได้รับข้อความที่โปรดิวเซอร์ส่งมาพอดี แล้วก็มีการแจ้งเรื่องการเพิ่มเพื่อนในวีแชทด้วย
กู้จิ่วฉือดีใจจนบันทึกรูปภาพหน้าจอแล้วส่งไปที่แชทกลุ่มครอบครัวในวีแชท และจู่ๆ ก็อยากจะโทรหาปีศาจใหญ่
พอคิดแบบนี้แล้ว เธอก็ทำแบบนี้ทันที
“ฮัลโหลเสี่ยวจิ่วเอ๋อหรอ”
โทรศัพท์ติดแล้ว ปลายสายมีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น แผ่กระจายฮอร์โมนที่มองไม่เห็น ทำ
ให้กู้จิ่วฉือที่เพิ่งจะสงบลงได้เมื่อนี้นั้น ก็กระโดดเป็นบ้าอีกครั้งทันที
“วันนี้ฉันไปแคสติ้งบทตัวละครมู่เฉินที่บริษัทบันเทิงหวงชิ้ว เมื่อกี้มีทีมงานแจ้งฉันมาว่า ฉันผ่านแล้ว!”
ในตอนที่กู้จิ่วฉือกำลังพูดนั้น ร่างกายก็กระโดดด้วยความดีใจไปหลายครั้ง น้ำเสียงนั้นนุ่มนวลเหมือนจะขอคำชมยังไงอย่างงั้น
“ดีมาก ยินดีกับเธอด้วย”
ข้ามดินแดนมหาสมุทร
ฮั่วหมิงเช่อที่ร้อยวันพันไปที่ใบหน้าไม่เคยจะเปลี่ยนนั้นก็อ่อนโยนลง ด้านหลังนั้นมีจ้านยิงที่กำลังยุ่งอยู่เป็นพื้นหลัง
“เอ่อ......คุณจะยุ่งอยู่ที่นั่นถึงนานแค่ไหนหรอคะ”
กู้จิ่วฉือถามคำถามนี้ไปโดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากพูดออกมาแล้วเธอก็รู้สึกคิดผิด
ทำไมฟังดูแล้วเหมือนภรรยากำลังรอคอยสามีกลับบ้านอย่างงั้นล่ะ
“ใกล้แล้วล่ะ ประมาณ......หลังจากอาทิตย์นึงน่ะ”
คำพูดฮั่วหมิงเช่อมาถึงที่ริมฝีปากแล้ว ก็เปลี่ยนคำพูด เขาอยากจะเซอร์ไพรส์อย่างนึงให้กับเธอ
“ห้ะ นานขนาดนั้นเลยหรอ......”
ริมฝีปากของกู้จิ่วฉือนั้นพุ่งไปก่อนสมองแล้ว แต่ก็รีบแสดงถึงความเข้าใจ แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ รอคุณกลับมาแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ เรามาฉลองกันหน่อย”
“โอเค ผมจะพยายามเร่งนะ”
ถึงแม้ว่าฮั่วหมิงเช่อจะตอบกลับห้วนๆ แต่ในน้ำเสียงก็แสดงให้เห็นถึงอาการรอคอยจนทนไม่ไหวอย่างชัดเจน
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ คุณรีบทำงานเถอะค่ะ”
“ครับ”
ฮั่วหมิงเช่อวางสายโทรศัพท์ หันหลังไปจ้องจ้านยิง พูดอย่าเฉยชาว่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ
เริ่องนี้สนุกมาก..อยากให้นำมาลงต่อให้จบ...
สวัสดีค่ะต้านต่าต่า คุณคงไม่รู้จักว่าเราเป็นใครแต่เรามีเรื่องจะบอกคุณว่าเราชอบเรื่องนี้ที่คุณเขียนมากและรอคอยวันที่คุณจะกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกครั้งเพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะมีปัญหาหรืออุปสรรคอะไรก็แล้วแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าเราหรือคนอ่านเรื่องนี้อีกหลายคนอยู่ข้างคุณและคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและได้โปรดในสักวันหนึ่งเมื่อคุณพร้อมขอให้คุณกลับมาเขียนเรื่องนี้เพราะเราและผู้อ่านอีกหลายคนรอคุณกลับมาเขียนเรื่องนี้อยู่เสมอ จากผู้อ่านที่ชอบเรื่องราวที่คุณแต่ง Hello. You probably don't know who I am, but I have to tell you that I really liked this story and I look forward to the day you come back to write about it again. So no matter what problems or obstacles you have, But please know that I and many other readers are on your side and that you are not alone. And please, one day when you are ready, I will ask you to come back and write about this because of me and my readers. Many people are always waiting for you to come back and write about this. From readers who liked the stories you wrote....