ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 44

บทที่44 ถังยู่ แกหนีไม่พ้นหรอก

กู้จิ่วฉือลงมาถึงล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เดินมาถึงประตู ก็เห็นพี่รองถูกล้อมไปด้วยแมวมองกลุ่มนึง

“ผมบอกไปแปดร้อยรอบแล้ว ว่าผมไม่อยากเป็นดารา ถึงจะเป็นดารา ก็ไม่สนใจบริษัทนายหน้าอย่างพวกคุณหรอก หลบไป หลบไป” 

กู้ฉียู่โบกมือปฏิเสธให้กับพวกแมวมองที่อยากจะส่งนามบัตรให้เขาอย่างหมดความอดทน ตอนที่กำลังจะเป็นบ้านั้น ก็เห็นน้องสาวอย่างกู้จิ่วฉือเดินมาหาเขา

เขายิ้มออกทันที เผยให้เห็นฟันเสน่ห์เล็กๆ ทั้งหล่อทั้งมีออร่า เหมือนเน็ตไอดอลวัยรุ่นในนิยาย เป็นพระเอกที่ร่าเริงแจ่มใส

จากนั้นรอยยิ้มของหนุ่มวัยรุ่นนั้นไม่ได้ส่งให้กับนางเอกหรือแฟนสาว แต่ส่งให้กับน้องสาวแท้ๆ ของเขา

เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของพี่รอง แล้ว กู้จิ่วฉือก็อารมณ์ดีมากๆ รีบเดินเข้าไปหาเขา

“เป็นไงบ้าง ประกาศผลรึยัง”

พี่รองเดินมา สวมหมวกกันน็อคให้เธออย่างชำนาญและพิถีพิถัน แล้วก็ถามไปด้วย

“ฉันบอกไปในกลุ่มแล้ว พี่ยังไม่ได้ดูอีกหรอ”

กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นโกรธแล้วทำปากจู๋ ทำให้พี่รองตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน รีบขอโทษแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูไปพร้อมๆ กัน

“เมื่อกี้พี่รองเบื่อๆ หน่อยเลยเล่นเกมไปตานึง เดี๋ยวพี่รีบดูตอนนี้เลย”

กู้จิ่วฉือยกมุมปากขึ้น ตอนนี้เกมก็แค่เกม หลังจากนี้ไม่กี่เดือน คำว่าอีสปอร์ตถึงจะเข้าตาของผู้คน

แล้วไม่นานต่อจากนี้พี่รองก็จะเป็นผู้เล่นที่ได้รับความนิยมและเป็นที่โด่งดังที่สุดในประเทศจีน 

แต่ก่อนหน้านี้ เธอกลับรู้สึกว่า พี่รองนั้นไม่ได้ทำธุรกิจ และทุกครั้งที่พี่รองมาชวนเธอเล่นเกมนั้น เธอก๋หัวเราะเยาะทุกครั้ง

นึกย้อนถึงเวลาอันสั้นในชาติที่แล้ว เลยก็สังเกตเห็นว่า เธอไม่เคยทำอะไรให้กับคนในครอบครัวเลย แต่ครอบครัวกลับเอาความรักทั้งหมดมาให้เธอ

ไม่ถึงหนึ่งวิ รอยยิ้มบนหน้าของกู้ฉียู่ก็กว้างขึ้น เผลอๆ ดีใจไปกว่ากู้จิ่วฉือเองจนจับมาที่ไหล่งสองข้างของเธอ

“พี่รู้อยู่แล้วว่าอาฉือของเราเก่งที่สุด อยากจะได้ตัวละครตัวไหน ก็คว้ามาได้ตลอดอยู่แล้ว”

“เฉยๆ ที่สามของโลกน่ะ”

กู้จิ่วฉือตั้งใจพูดเว่อร์เกินจริง แล้วยักคิ้วอย่างได้ใจ

“ไปๆๆ เราไปหาพี่ใหญ่ให้ซื้อบริษัทบันเทิงให้แกดีกว่า ให้แกได้นายหน้าที่เชี่ยวชาญที่สุด น้องสาวของฉันจะอยู่ในวงการบันเทิง ต้องห้ามไม่ให้ใครมารังแกเด็ดขาด”

พี่รองดีใจจนพยุงกู้จิ่วฉือขึ้นรถ แล้วก็บ่นพึมพำด้วยความดีใจไปด้วย

“รอก่อน พี่รอง เรื่องนี้ฉันจะไม่ให้ที่บ้านช่วย”

กู้จิ่วฉือรีบห้ามพี่รอง พูดอย่างจริงจัง

“ทำไมล่ะ” 

กู้ฉียู่งงไปสักพัก มองดูน้องสาวด้วยความไม่เข้าใจ

กู้จิ่วฉือยิ้มมีเลศนัย ทำเสียงต่ำลง ดวงตาทั้งคู่กะพริบอย่างสดใส

“เพราะในใจฉันมีคนที่เหมาะสมที่จะเลือกแล้ว เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง” 

“คนที่จะเลือกหรอ ใครกัน”

กู้ฉียู่ถามอย่างสงสัย

กู้จิ่วฉือไม่ได้พูดอะไร แล้วดันพี่รองไปข้างหน้า

“เดี๋ยวพี่ก็ได้รู้แล้วล่ะ ตอนนี้เรารีบกลับบ้านกันเถอะ” 

“งั้นก็โอเค”

พี่รองกู้ฉียู่ทำปากบึ้งแล้วสวมหมวกกันน็อก เสียใจ น้องสาวมีความลับแล้ว แล้วก็ไม่ปรึกษากับพี่ชายแล้วด้วย

แต่แค่แป้ปเดียวกู้ฉียู่ก็ลืมเรื่องน่าอึดอัดนี้ไปโดยสิ้นเชิง จับไปที่แฮนด์มอเตอร์ไซค์ ตะโกนเสียงดัง

“นั่งให้ดีนะ พี่รองจะบินแล้วนะ”

กู้จิ่วฉือรู้ นี่เป็นเกมที่เธอเล่นกับพี่รองอยู่ตลอด เธอไม่ได้เล่นเป็นเพื่อนกับพี่รองมานานแล้ว

“โอเค แม่น้ำแยงซีประจำที่แล้ว! เชิญแม่น้ำหวางเหอออกตัวได้เลย!”