ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 45

บทที่45 ระเบิดอารมณ์โค้วยู่นเอ๋อ

“อ้อ...ใช่แล้ว” 

กู้จิ่วฉือจงใจลากเสียงยาว ทำเหมือนคิดอะไรออก รีบหยิบกระดาษบนโต๊ะมาหนึ่งใบยื่นให้โค้วยู่นเอ๋อ จากนั้นทำท่าทางสีหน้าขอโทษแล้วพูด

“ตอนที่ฉันไปวันนี้ ถึงจะรู้ว่ากำลังเลือกบทนางที่สี่ที่ห้าก็อยู่ ตอนนั้นฉันอยากจะลงชื่อสมัครให้แก แค่ทีมงานบอกว่าการลงชื่อสมัครของสองตัวละครนี้จบลงแล้ว คนอื่นที่ไม่มีเอเจนซี่จะไม่สามารถลงชื่อย้อนหลังได้ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่ให้ฉันลงชื่อให้เธอ......” 

“อ้าว แล้วทำยังไงล่ะ” 

สีหน้าของโค้วยู่นเอ๋อซีดไปหมด วันนี้เพิ่งจะได้ยินมาจากเจียงเหมี่ยนแท้ๆ ว่า ตัวละครนางที่สี่ยังไม่ได้คอนเฟิร์ม

กู้จิ่วฉือยกมุมปากขึ้นเยาะเย้ย แล้วก็กดมุมปากลงอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากพูดด้วยความเสียดาย

“ฉันขอร้องนักเขียนอยู่นาน บอกว่าเธอนั้นเก่งมากจริงๆ สุดท้ายอีกฝ่ายเลยตกลง......”

“ตกลงให้ฉันคัดเลือกนางที่สี่หรอ”

ในแววตาของโค้วยู่นเอ๋อมีความหวังขึ้นทันที มองกู้จิ่วฉือด้วยความตื่นเต้น

“ตกลงให้ฉันลงชื่อให้เธอ คัดเลือกตัวละครบทนางที่หก ชูหย่ายังบอกอีกว่า ตัวละครนี้ก็มีบทไม่น้อยเหมือนกัน อีกอย่างก็เป็นพล็อตเรื่องสำคัญด้วย”

สีหน้าของกู้จิ่วฉือเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ว่า “ดูสิ ฉันทำเพื่อแกตั้งเท่าไหร่” 

“นางที่หกหรอ”

ในใจของโค้วยู่นเอ๋อที่เต็มไปด้วยความหวังในตอนแรกแตกสลายไปแล้ว เหมือนว่าก๊อกน้ำเย็นจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ

“แต่นางหกนั้นเป็นตัวละครที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบที่สุดในเรื่อง ผู้คนไม่ได้โปรดปรานเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นคืออาจจะโดนคนดูส่วนใหญ่ด่าด้วย......”

โค้วยู่นเอ๋อกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ เธอสวยอย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้ แน่นอนว่าควรเป็นตัวเอกสิ

กู้จิ่วฉือยิ้มอย่างเยือกเย็นในใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าบทนางที่หกนั้นไม่มีใครชอบ ในช่วงชีวิตที่แล้ว เรียกง่ายๆ ว่าเหมือนความทรงจำของ《สวนดอกไม้ดาวตก》ในสมัยก่อน ตัวละครส่วนใหญ่ในเรื่องนั้นใช้ “มุมมองในวัยเด็ก” ในการสะสมชื่อเสียงจากผู้ชม

แต่ว่าบทนางที่หกนั้น เพราะเป็นตัวละครที่คนไม่ชอบ ถูกพวกคนดูนั้นพากันค่อยๆ ลืม ตอนแรกใช้ความสามารถนักแสดงในการแสดงบทนางที่หกเพราะเล่นได้ดีมาก ในทางกลับกันมันน่าอนาถมาก จนผ่านมาหลายปี

ใช่ กู้จิ่วฉือนั้นจงใจ

ในเมื่อโค้วยู่นเอ๋ออยากจะเข้าร่วมแสดงเรื่อง《ช่วงเวลาที่งดงามที่สุด》ขนาดนั้น เธอเลยทำ “เซอร์ไพรส์” ของขวัญอย่างหนึ่งให้โค้วยู่นเอ๋อเลยละกัน

แทนที่จะปฏิเสธโค้วยู่นเอ๋อ ยังไม่ดีเท่าทำดีประสงค์ร้าย ให้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเอง

“อ้าว แกไม่ได้ชอบบทตัวละครนี้หรอกหรอ ฉันนึกว่าแกอยากจะร่วมแสดง《ช่วงเวลาที่งดงามที่สุด》มากซะอีก ยังไงผู้กำกับหลี่ลื่ออาน ก็เป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงจริงๆ เห้อ ในเมื่อแกไม่อยากแสดงบทนางที่หก ฉันก็โยนใบสมัครนี้ทิ้งละกัน” 

เห็นว่าบนหน้าของโค้วยู่นเอ๋อมีความลังเลขึ้น กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นขอโทษด้วยการลากเสียงยาว รีบยื่นมือไปคว้าใบสมัครที่อยู่ในมือของโค้วยู่นเอ๋อ

ระหว่างที่โค้วยู่นเอ๋อลังเลนั้น จู่ๆ พอได้ยินกู้จิ่วฉือพูดแบบนี้แล้ว ก็รีบเก็บมือกลับ หลบมือของกู้จิ่วฉือ

“ไม่ๆๆ อาฉือพูดถูก บทตัวละครนางที่หกนี้ก็ไม่แย่ ฉันอยากจะลองดู”

โค้วยู่นเอ๋อแสดงท่าทางที่แน่วแน่สุดๆ แต่ในใจสลายจนแทบกระอักเลือด

กู้จิ่วฉือจงใจทำเป็นไม่รู้เรื่อง ในใจกลั้นขำแล้วเก็บมือกลับมา แล้วยังเตือนอีกด้วย

“งั้นก็โอเค การคัดเลือกบทนางที่หกจะเป็นวันพรุ่งนี้แปดโมงเช้า แกอย่าสายเด็ดขาดล่ะ”

ในใจของโค้วยู่นเอ๋อยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ได้สังเกตน้ำเสียงของกู้จิ่วฉือในตอนนี้

ในตอนนี้อาฝูผลักประตูเข้ามา เห็นโค้วยู่นเอ๋ออยู่ แววตามีความไม่ชอบผ่านเข้ามา จากนั้นถึงจะมองแล้วคุยกับกู้จิ่วฉือด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

“อาฉือ พ่อหนูกลับมาแล้ว ถึงเวลาทานข้าวแล้วล่ะ”

“โอย......หนูเพิ่งนึกขึ้นได้ วันนี้หนูยังไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวรีบตามไปค่ะ”