ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 46

“พี่ ฉันไม่ได้ติดเหล้าอะไร ตอนนั้นพี่บอกกับฉันว่าเจี้ยยู่ถังชอบผู้หญิงเท่ๆ แล้วก็ยังต้องรู้จักดื่มเหล้าให้เป็น เหล้าแก้วแรกของฉันพี่ก็เป็นคนเทให้ฉันนะ พี่ลืมแล้วหรือไง?”

กู้จิ่วฉือมองไปยังยู่นเอ๋อด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา ดวงตาโตคู่หนึ่งกะพริบอย่างไม่มีเลศนัยเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าทั้งใสซื่อบริสุทธิ์

ไม่ใช่แค่เสแสร้งเท่านั้นเหรอ ใครจะทำไม่เป็น!

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ประโยคที่ออกจากปากเธอ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มจะเย็นลงเรื่อยๆแล้ว และสายตาที่ราวกับมีดกำลังหันพุ่งไปที่โค้วยู่นเอ๋อ!

“โค้วยู่นเอ๋อ! ที่แท้เป็นเธอที่ยุให้น้องสาวฉันจีบเจี้ยยู่ถัง! เธอยังยุให้น้องสาวฉันดื่มเหล้าอีกเหรอ? เธอทำได้ยังไงกัน! ”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ อาฉือเธอจะมาพูดโกหกแบบนี้ไม่ได้นะ!

โค้วยู่นเอ๋อตื่นตระหนกทันที แม้แต่ริมฝีปากยังดูซีดไปหมด ทำไมเธอจึงคิดไม่ถึงว่ากู้จิ่วฉือจะพูดประโยคนี้ออกมาในทันที

สีหน้าโซวฝูหรงเองก็เปลี่ยนเช่นกัน ไม่พอใจในทันทีแถมยังถลันเข้าไปกล่าวว่ากู้จิ่วฉือ

“อาฉือ! พี่สาวของเธอดูแลปกป้องเธอทุกอย่าง เธอลืมไปหมดแล้วหรือไง? ทำไมเธอถึงใส่ร้ายพี่สาวของเธอได้ลงนะ? ฉันคิดว่าเธอเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่แล้ว แต่พอดูๆแล้วพวกเราคงคิดผิด”

คำพูดที่ขุ่นเคืองครั้งนี้ของโซวฝูหรง ทำให้โค้วยู่นเอ๋อถูกดึงจากกระแสน้ำวนได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งทำให้กู้จิ่วฉือถูกตีตราว่า “โกหก” และ “ไร้หัวจิตหัวใจ”

กู้จิ่วฉือในใจลึกๆคิดว่า โซวฝูหรงแท้จริงแล้วภายนอกหนิมๆแต่ร้ายลึก ที่จะกวักนำหายนะแบบสุดโต่ง

เวลานี้ถ้าตนเองโต้แย้งด้วยเหตุผลอีกครั้ง เหล่ากู้ก็กลับเป็นว่าจะเชื่อตามโซวฝูหรงแทน จะคิดว่าตนเองกำลังเถียงข้างๆคูๆ และจะโยนเรื่องไม่ดีให้โค้วยู่นเอ๋อ แต่เธอจะไม่ทำตามแผนของโซวงูหางเด็ดขาด

“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ควรพูดแบบนั้น! พี่รองพี่อย่าว่าพี่ยู่นเอ๋อแล้ว นี่คือความลับของฉันกับพี่ยู่นเอ๋อ พูดไม่ได้หรอก! ฉันผิดคำพูดแล้ว!”

กู้จิ่วฉือจงใจทำท่าทีตื่นตระหนก ปิดปากตนเอง สายตาหวาดกลัวมองสลับไปมาที่โค้วยู่นเอ๋อและพ่อแม่

โค้วยู่นเอ๋อโกรธจนแทบจะกระอักเลือด กู้จิ่วฉือจริงๆแล้วฉลาดหรือโง่กันแน่ ทำไมหัวสมองเดี๋ยวก็เข้าใจ เดี๋ยวก็ซื่อบื้อกัน?

เวลาที่ควรโกรธที่สุด และเวลาที่ไม่ควรโง่ที่สุด ไอ้คนนี้กลับทำตัวโง่อีกแล้ว!

ชายตระกูลกู้สามคนสีหน้าหม่นไปในทันที!

พวกเขาพากันสงสัย กู้จิ่วฉือนับวันยิ่งไม่รู้ประสีประสา นั่นก็เพราะว่าความลับเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นที่ไม่สามารถพูดได้!

เวลาที่พวกเขาไม่ได้สังเกตหรือใส่ใจ บางคนที่มีเจตนาไม่ดี ก็ใช้วิธีนี้ ค่อยสอนในสิ่งที่ไม่ดีให้กับลูกที่เป็นหัวแก้วหัวแหวน

“อาฉือ! เธอไม่ต้องกลัว พูดกับพี่รองเลย ว่ายังมีความลับเล็กๆน้อยๆ ระหว่างเธอกับโค้วยู่นเอ๋อ”

ดวงตาที่โกรธจัดของกู้ฉียู่ลุกเป็นไฟ ไม่แปลกใจที่อาฉือตั้งแต่ม.6เป็นต้นมานิสัยก็เปลี่ยนไป ที่แท้เป็นเพราะโค้วยู่นเอ๋อยุยงส่งเสริม!

“ไม่มีแล้ว! ไม่มีแล้ว!”

กู้จิ่วฉือรีบปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก อีกทั้งยังแอบหันมองไปที่โค้วยู่นเอ๋อด้วยความหวาดกลัวอย่างมากและรู้สึกผิดเลย

แต่ทว่าการกระทำแบบนี้ในมุมมองของพี่ชายและพ่อ ก็รู้ชัดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ!

สีหน้าของเหล่ากู้เริ่มแย่ลง เป็นครั้งแรกที่แววตานั้นมองไปที่โค้วยู่นเอ๋อด้วยความสงสัย

“พี่เขย เด็กๆไม่รู้ประสีประสาพูดไปเรื่อย คุณก็อย่าไปเชื่อหรอก โค้วยู่นเอ๋อเป็นเด็กดีหน่า! “

โซวฝูหรงกระวนกระวายใจ ปริปากด้วยความลนลาน

คิดไม่ถึงว่าประโยคนั้นดันจี้ไปที่ปากกระบอกปืนของเหล่ากู้เข้า

“งั้นความหมายของเธอคือ อาฉือของเราไม่ใช่เด็กดีงั้นหรือ? โซวฝูหรง เพราะเห็นแก่พี่สาวเธอนะ ฉันถึงได้รับเด็กกำพร้ากับแม่หม้ายอย่างพวกเธอเข้ามาอยู่ในตระกูลกู้ อาฉือก็ดีมาโดยตลอด แต่ตั้งเธอย้ายเข้ามา นิสัยเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปมากเลย เธอกล้าบอกว่าในนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเธอแม่ลูกอย่างงั้นเหรอ?”

น้ำเสียงเหล่ากู้หนักแน่นมาก ตั้งแต่โซวฝูหรงมาอยู่ที่ตระกูลกู้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้พูดโดยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นนี้

กู้จิ่วฉือที่นั่งอยู่ข้างๆมองอย่างเย็นชา เหล่ากู้ของตระกูลเธอฉลาดมาโดยตลอด มิฉะนั้นคงไม่สามารถทำให้บริษัทตระกูลกู้ใหญ่โตได้ขนาดนี้