ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 6

บทที่ 6 วิกฤติที่เจี้ยยู่ถังพามาด้วย

กู้จิ่วฉือถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที หลบมือของเจี้ยยู่ถังอย่างรังเกียจ

ชาติที่แล้ว เธออยู่ภายใต้คำหวานชื่นของเจี้ยยู่ถัง จูงมือเขาเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย คิดว่าจะได้รักกับเขาจนแก่เฒ่า ตอนจบล่ะ? กลับเป็นแค่เหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เจี้ยยู่ถังยังคิดว่ากู้จิ่วฉือแค่ขวยเขินเท่านั้น จึงพ่นคำหวานซึ้งต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

“อาฉือ ฉันจะพาเธอหนีไปจากฮั่ว......”

“ไม่ใช่”

ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของกู้จิ่วฉือตัดบทคำหวานที่ลึกซึ้งของเจี้ยยู่ถัง

“เธอว่าอะไรนะ?”

ความอ่อนโยนจอมปลอมบนใบหน้าของเจี้ยยู่ถังแข็งตัว กำลังมองกู้จิ่วฉืออย่างตกตะลึง เขาคิดว่าตนเองฟังผิดไป

“แค่ตอบคำถามของนายไง ฉันบอกว่าไม่ใช่ ความหมายก็คือฉันไม่ได้รักนายแล้ว”

กู้จิ่วฉือเอ่ยปากอย่างเย็นชา

“อาฉือ ฮั่วหมิงเช่อบังคับเธอใช่ไหม? หรือว่าเธอยังโกรธฉันอยู่? เรื่องวันนี้ฉันผิดเอง เธอให้อภัยฉันได้ไหม อย่างอแงเป็นเด็กๆเลยนะ รีบไปกับฉันเถอะ!”

สีหน้าของเจี้ยยู่ถังปรากฏความกระวนกระวายออกมาเล็กน้อย อีกด้านหนึ่งในใจของเขากำลังด่ากู้จิ่วฉือว่าจัดการยากอยู่ แต่อีกด้านก็พูดคำหวานขึ้นมาอีกครั้ง

“เจี้ยยู่ถัง นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ฮั่วหมิงเช่อไม่ได้บังคับฉัน แล้วนายก็ไม่มีค่าพอจะให้ฉันโกรธ ไม่มีค่าพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกอะไรด้วย เพราะฉันกู้จิ่วฉือไม่ได้รักนายแล้ว! ฉันจะอยู่กับฮั่วหมิงเช่อ คราวนี้ฟังเข้าใจหรือยัง?”

กู้จิ่วฉือตั้งใจพูดเสียงดัง เพื่อให้เจี้ยยู่ถังได้ยินชัดๆ แล้วก็ให้ซาตานตนนั้นที่อยู่ด้านหลังได้ฟังอย่างชัดเจน

วันนี้ใครก็ห้ามทำลายงานหมั้นของเธอ ในเมื่อเจี้ยยู่ถังมาหาที่ตาย งั้นก็ดีจะได้ตัดขาดความสัมพันธ์ไปเลย!

“เธอ! ไม่นึกว่าจะอยากอยู่กับฮั่วหมิงเช่อ ?”

สายตาเย็นชาของกู้จิ่วฉือกำลังมองเจี้ยยู่ถังที่เหมือนแมวโดนเหยียบหาง ร้อนรนเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ

“อาฉือ ฉันเคยบอกเธอตั้งหลายครั้งแล้ว ผู้ชายที่สูงส่งเหนือคนอื่นๆอย่างฮั่วหมิงเช่อน่ะ เธอแตกต่างกับเขาราวฟ้ากับเหวเลยนะ ! เขาจะสนใจผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง? นี่เขาจะชอบเธอที่เรียนไม่เก่ง ชอบเธอที่รักการชวนทะเลาะ ชอบเธอที่นิสัยแย่จริงๆเหรอ? เขาก็แค่อยากจะเล่นกับเธอเท่านั้นแหละ มีแค่ฉันคนเดียวที่รับเธอได้ทุกอย่าง แล้วก็รักเธอด้วยใจจริง!”

“รับได้? รักฉัน?”

กู้จิ่วฉือได้ยินแล้วถึงกับต้องหัวเราะออกมา ใช้ข้อเสียต่างๆมาลดคุณค่าในตัวเธอ แล้วพูดให้ตัวเองสูงขึ้น น้ำเสียงที่บอกว่า “ทั้งโลกมีแค่ฉันเท่านั้นที่ต้องการเธอ ไม่มีใครต้องการเธออีกแล้ว นี่เป็นความรักเหรอ?

“แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว? ฉันเป็นลูกสาวตระกูลกู้สี่ตระกูลใหญ่ของเมืองนี้ ฉันกับฮั่วหมิงเช่อสิถึงเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก นายกับฉัน นั่นแหละที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวใช่ไหมล่ะ?”

กู้จิ่วฉือกวาดสายตามองเจี้ยยู่ถังจากบนลงล่าง สีหน้าเมินเฉยกำลังเหยียดหยามเจี้ยยู่ถัง

“ฮั่วหมิงเช่อรวยกว่านาย หล่อกว่านาย ยอดเยี่ยมกว่านาย ต่อให้แค่เล่นๆ ฉันก็ยินยอมที่จะเล่นกับเขา! ทำไมถึงต้องเลือกนายด้วยล่ะ? ฉันชอบที่ฐานะทางครอบครัวของนายอยู่ในระดับปานกลาง ชอบที่นายทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง หรือว่าชอบที่นายมีกลิ่นตัวดีล่ะ?”

หลังจากที่ได้ระบายออกมา ในใจของกู้จิ่วฉือก็สบายขึ้นเยอะเลย

และเมื่อครู่กลิ่นความโหดร้ายดำมืดรอบตัวเธอ ก็เหมือนกับสัตว์ตัวใหญ่ที่ได้รับการปลอบโยน จู่ๆก็สงบนิ่งลงได้

กู้จิ่วฉือคลายกังวล รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตรอดแล้ว

“กู้！จิ่ว！ฉือ！”

เจี้ยยู่ถังสีหน้าอึมครึมถึงที่สุด ถึงกับตะโกนชื่อเต็มของเธอออกมา

เรื่องที่เขามีกลิ่นตัวเรื่องนี้เป็นความในใจที่ยากจะพูดออกมาโดยตลอด ตอนนี้โดนกู้จิ่วฉือเปิดโปงออกมา ราวกับแผลเป็นที่น่าเกลียด ที่โดนเปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน

ความหยิ่งยโสกับความถือตัวของชายหนุ่มโดนเธอเหยียบจนกลายเป็นผุยผง แฉตัวตนของเขาออกมาอย่างเต็มที่

กู้จิ่วฉือเบื่อหน่ายจนต้องหาวออกมา ขี้เกียจจะพูดจาไร้สาระกับเจี้ยยู่ถังอีก จึงพูดออกไปตรงๆ

“ฉันจะบอกไว้ตรงนี้เลย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายกับฉันขาดกัน คราวหน้าถ้ายังกล้ามาทำให้ฉันรำคาญอีก ฉันจะ......”

“อาฉือ！นี่แกทำอะไรน่ะ！！！”

กู้จิ่วฉือยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงที่กำลังเดือดดาลของชายวัยกลางคนดังขึ้น