ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 8

บทที่ 8 ตบหน้าพี่สาวที่เลวบริสุทธิ์

“อาฉือ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เป็นหวัดดีขึ้นหรือยัง?”

กู้จิ่วฉือเพิ่งจะออกมา โค้วยู่นเอ๋อก็รีบพุ่งเข้ามาดึงมือของเธอเอาไว้ ท่าทางเป็นห่วงเธอเหลือเกิน เหมือนกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น

ทักษะการเปลี่ยนสีหน้านี้ คงต้องได้รางวัลออสการ์แล้ว

กู้จิ่วฉือนึกขึ้นได้ทันที ชาติก่อนโค้วยู่นเอ๋อกลายเป็นนักแสดงหญิงที่มีชื่อเสียงจริงๆ ก็มิน่าล่ะเธอถึงหลอกตนเองได้ ต่อหน้าผู้ชายหลายคนที่กำลังห้อมล้อมอยู่

“ฉันไม่เป็นไร เมื่อกี้แค่รู้สึกหนาวก็เท่านั้น”

กู้จิ่วฉือหลบมือของโค้วยู่นเอ๋ออย่างไม่มีพิรุธ ตอบกลับไปนิ่งๆ

“พี่เป็นห่วงจะแย่ เมื่อกี้ซาตานก็ดุ เขาไม่ได้รังแกเธอใช่ไหม?”

โค้วยู่นเอ๋อทำเหมือนเอ่ยปากถามอย่างเอาใจใส่ แต่คำที่ใช้บรรยายฮั่วหมิงเช่อ มีแต่ด้านลบทั้งนั้น

ชาติที่แล้วกู้จิ่วฉือไม่ได้สังเกตเห็นเลย จริงๆแล้วเริ่มแรกฮั่วหมิงเช่อไม่ได้ทำเรื่องอะไรมากมายกับเธอเลย ในทางกลับกันเป็นคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อ ที่ตั้งใจทำให้เธอมีอคติกับฮั่วหมิงเช่อ เวลาผ่านไปเนิ่นนานเธอกับฮั่วหมิงเช่อก็ยิ่งเข้าใจผิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ......ครั้งนี้เธอจะไม่ทำให้ยัยไร้เดียงสานี่สมปรารถนาหรอก!

“ไม่มีนะ ฉันรู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้ดุขนาดนั้น แล้วยังเอาเสื้อมาคลุมให้ฉันด้วย”

กู้จิ่วฉือพูดๆแล้ว ยังหันข้างตั้งใจให้โค้วยู่นเอ๋อเห็นสูทที่อยู่บนร่างของตนเอง

โค้วยู่นเอ๋อเบิกตาโพลงทันที ไม่คิดว่ากู้จิ่วฉือจะมีปฏิกิริยาอย่างนี้ นี่เธอไม่ควรจะเชื่อฟังตามคำพูดของตนเองเหรอ เหมือนแต่ก่อนที่ชอบแขวะฮั่วหมิงเช่อน่ะ?

ทันทีที่ได้เห็นสูทผู้ชายตัวนั้นบนร่างของกู้จิ่วฉือ แววตาของโค้วยู่นเอ๋อก็เปล่งประกายความริษยาออกมาชัดเจน แต่ทว่าเพียงชั่วครู่ เธอก็สลายอารมณ์นั้นไปได้อย่างดี

แต่ชาตินี้กู้จิ่วฉือก็ไม่พลาดแววตาของโค้วยู่นเอ๋ออีกแล้ว เธอต้องชื่นชมความสามารถของโค้วยู่นเอ๋อที่มีความอดทนและปิดบังได้อย่างยอดเยี่ยม ชาติก่อนตนเองเป็นคนโง่เง่าไร้เดียงสา อย่างไรก็คิดไม่ได้ว่าโค้วยู่นเอ๋อจะเป็นผู้หญิงสวยใสที่ไม่ธรรมดาไปได้

ตอนนี้เห็นพี่สาวเสียหน้า อารมณ์ของกู้จิ่วฉือก็เบิกบานมากขึ้นมาทันที

โค้วยู่นเอ๋อ พวกเรายังมีเวลาอีกนาน......

“ยู่นเอ๋อ อาฉือหมั้นกับหมิงเช่อแล้ว ต่อไปจะพูดอะไรก็ระวังหน่อย”

พี่ใหญ่กู้เชียนที่เงียบมาโดยตลอดกำลังจ้องโค้วยู่นเอ๋อด้วยสายตาลุ่มลึก น้ำเสียงตักเตือนอยู่ลางๆ

“ฉันผิดไปแล้วค่ะพี่ใหญ่ ฉันเป็นห่วงอาฉือ จึงขาดความรอบคอบอยู่บ่อยๆ......”

โค้วยู่นเอ๋อพลางก้มหน้ายอมรับผิด แล้วก็เบ้าตาแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ประจวบกับที่กู้ชิงหยวนและโซวฝูหรงเดินมาจากฝั่งตรงข้ามพอดี

เห็นสถานการณ์ตอนนี้ กู้ชิงหยวนจึงขมวดคิ้วมองกู้จิ่วฉือแล้วพูดขึ้นอย่างเอือมระอา

“หมั้นแล้วนะยังไม่รู้จักโตอีก รังแกยู่นเอ๋อพี่สาวของแกอีกแล้ว!”

ในใจของกู้จิ่วฉือโมโหจนเกือบจะกระอักเลือด หลังจากที่เสียแม่ไป พ่อกู้ชิงหยวนก็เมินเฉยใส่เธอมาโดยตลอด ตั้งแต่หลังจากโซวฝูหรงแม่ลูกคู่นี้เข้ามาในตระกูลกู้ ในสายตาของกู้ชิงหยวน เธอค่อยๆไร้ความหมายลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้แค่เห็นโค้วยู่นเอ๋อร้องไห้ ก็เป็นความผิดของเธอแล้ว

“พ่อครับ! โค้วยู่นเอ๋อร้องไห้เอง เกี่ยวอะไรกับอาฉือด้วย!”

พี่รองกู้ฉียู่พูดด้วยความไม่พอใจ

“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าแกเอาแต่ปกป้องน้องสาวแก ไม่แยกแยะผิดถูก!”

กู้ชิงหยวนยังคงดึงดันกับความคิดของตนเอง ในสายตาของเขากู้จิ่วฉือทำได้แต่เรื่องแย่ๆเท่านั้น

“คนที่ไม่แยกแยะผิดถูก น่าจะเป็นพ่อมากกว่าไหม? พ่อรู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”

กู้จิ่วฉือมองกู้ชิงหยวนอย่างเย็นชา แล้วก็กวาดสายตาชำเลืองมองโซวฝูหรงที่ยืนอยู่กับพ่อด้วยความสนิทสนม

ชาติที่แล้วตอนเธอกำลังจะตายอยู่ในคุก โค้วยู่นเอ๋อมาโอ้อวดใส่เธอด้วยท่าทางของผู้ชนะ

“กู้จิ่วฉือ ไม่เพียงแต่พี่ยู่ถังของเธอที่อยู่ใต้กระโปรงฉัน แม้แต่พ่อของเธอ ก็เป็นของแม่ฉัน วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขาสองคน......”

นึกถึงคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อ มือทั้งสองของกู้จิ่วฉือที่ตกอยู่ข้างลำตัว ก็กำหมัดแน่น

เพราะอะไร? กู้ชิงหยวน！

บอกเอาไว้ว่าชีวิตนี้จะรักแม่เพียงคนเดียว จะไม่แต่งงานใหม่ไม่ใช่เหรอ?